Borderrun naar Myanmar
Ons Visum
De Thaise regering maakt het mensen die langer dan 30 dagen in het land willen verblijven niet makkelijk. Onder de frequente Thailand gangers circuleert een visumdossier van ca 60 pagina’s, ooit samengesteld door de onvolprezen Ronny Mergits. Uiteindelijk na lang onderzoek hebben we gekozen voor een Non Immigrant-O Multiple Entry. Voordeel: hiermee kun je een jaar lang in Thailand verblijven en mag je ook het land verlaten en weer binnenkomen, sterker nog, je moet zelfs elke 90 dagen het land verlaten. Welke ambtelijke geest dit ooit verzonnen heeft is me een raadsel, bij de meeste andere visums volstaat een melding bij een immigratie bureau en dat schijnt zelfs binnenkort bij de 7-Eleven mogelijk te zijn. Volgend jaar hopen we een Retirement visum te kunnen bemachtigen maar op dit moment zijn we dus verplicht elke 90 dagen kort of lang het land te verlaten. Voor ons betekent dat we in de periode van acht maanden dat we hier zitten twee keer een tripje moeten maken. De eerste keer was al snel gepland met het bezoek aan de Filipijnen, waar we overigens nog steeds van nagenieten. De tweede keer moest eind maart gepland worden. Vorig jaar hebben we dat in een dag gedaan vanuit Hua Hin, maar dit keer hadden we bedacht om hier een aantal vakantiedagen (als je tenminste van vakantie kunt spreken als je acht maanden vakantie hebt) aan vast te knopen met een bezoek aan Kanchanaburi niet ver van de grens van Myanmar.
Kanchanaburi
Deze stad hadden we al twee keer eerder bezocht, de laatste keer in 2013. Kanchanaburi ligt aan de rivier de Kwai en hier ligt ook de beroemde brug, ooit Oscar winnend verfilmd met Alec Guinness (wie kent hem nog) in de hoofdrol: The Bridge over the River Kwai.
De aanleg van de beruchte Birma spoorlijn kent een gruwelijke geschiedenis, ruim 15000 krijgsgevangenen, waaronder 3000 Nederlanders, en ook circa 100.000 burgers kwamen hier om het leven. Zeer indrukwekkend zijn de immense begraafplaatsen die nog steeds zorgvuldig onderhouden worden.
Bij het plannen van de reis hadden we met een ding geen rekening gehouden: het was hier BLOEDHEET!
Onze vorige bezoeken aldaar waren in de koelere maanden juni/juli maar nu eind maart tikte de temperaturen de veertig graden aan, ruim acht graden warmer dan ons plekje in Hua Hin, waar ook nog wel vaak van een briesje te genieten valt. Maar hier, lopend in de volle zon bekruipt je het gevoel dat je nu goed weet hoe een ovenschotel zich moet voelen.
Ons hotel lag overigens prachtig aan de rivier de Kwai met ook een schitterend restaurant erbij, zowel in het hotel als restaurant werd er uitstekend Engels gesproken, dat maak je niet vaak mee hier in Thailand.
Myanmar
De grenspost naar Myanmar lag een uurtje rijden van Kanchanaburi, dus voor 1600 baht (iets meer als 40 euro) een taxi geboekt die ons heen en terug bracht. Bij de grens volgde de procedure die ik nog van de vorige keer kende, eerst naar de Thaise immigratie, stempel in paspoort als bewijs dat we Thailand echt hebben verlaten (voor een uurtje overigens, maar het gaat om het principe). Daarna enkele meters verder naar de immigratie van Myanmar, paspoorten afgeven, formuliertje invullen, 1900 baht betalen en 20 minuten wachten terwijl ze in het kantoortje druk bezig zijn met kopieen maken, onbegrijpelijk lijstjes invullen en wie weet wat ze nog meer verzonnen hebben om zoveel mogelijk ambtenaren aan het werk te houden. Uiteindelijk werd een bundeltje van acht paspoorten overhandigd aan een medewerker die ons naar een busje dirigeerde. Hiermee gingen we naar een dorpje in Myanmar waar het immigratiekantoortje gevestigd is die gemachtigd is om een stempel te zetten dat je Myanmar weer verlaten hebt.
De eerste kilometers is de weg nog van een uitstekende asfalt kwaliteit, we rijden nog links dus we zitten officieel nog steeds in Thailand. Onderweg wordt er diverse keren gestopt om het aantal inzittenden te tellen. Dan maakt de bus een slinger, we gaan rechts rijden en de fraaie asfaltweg verandert in een zandweg. We zijn dus in Myanmar. Enkele kilometers later rijden we een dorpje binnen met wat winkeltjes en huisjes, nou ja, meer hutjes. Hier verdwijnt onze chauffeur met alle paspoorten naar een kantoortje. Waarom we eigenlijk überhaupt mee moesten is me niet duidelijk, bij geen van de twee immigratiekantoren van Myanmar is er gecontroleerd of persoon en paspoort bij elkaar hoorden. En waarom de twee kantoren niet bij elkaar gezet?
Het lijkt niet allemaal logistiek even logisch maar ik vermoed dat er commerciele redenen aan ten grondslag liggen. Dat werd me duidelijk toen we tijdens het wachten op terugkeer van onze chauffeur in het winkeltje naar de prijzen van de whiskey informeerden. Die waren de helft van die in Thailand! Dus maar even twee flessen gekocht. Ook de sigaretten waren erg goedkoop, maar we roken niet en om die reden te beginnen met roken werd ons iets te gortig.
Al met al zijn we zo’n twintig minuten in Myanmar geweest. Heel graag zou ik hier diepgaande beschouwingen en analyses willen publiceren over de leefomstandigheden, de economie, de folklore en de ongetwijfeld fascinerende cultuur van Myanmar, edoch de korte verblijfsduur aldaar noopt me tot enige bescheidenheid,
Even later vertrokken we weer richting het Thaise immigratie kantoor, hier kregen we het voor ons zo noodzakelijke nieuwe entry stempel voor negentig dagen.
Na nog een dagje in de oven vertrokken we weer naar ons huisje waar de temperaturen iets aangenamer zijn.
En dan nog dit
Zijn er reptiel deskundigen onder mijn lezers? Van de week kwamen we een bijzonder mooi beestje tegen in onze tuin (zie foto), We vermoeden dat het in gekko is, Helaas heb ik vroeger tijdens de biologie les (net als in alle andere lessen overigens) niet goed genoeg opgelet om dit met 100% zekerheid te zeggen. Wie het weet mag het zeggen
Honden worden al op jonge leeftijd bijgebracht dat ze tijdens het transport op de scooter zich aan de Thaise verkeersregels moeten houden. Die zijn er dus niet. Regelmatig zie je honden (zonder helm!) fier met de de voorpoten op het stuur en de achterpoten op de bestuurder met grote snelheden langs razen. (zie ook hier foto van de vertrekkende Mr Sateh, is overigens zijn bijnaam)
Groot was mijn schrik toen ik van de week op mijn scooter vlak langs enorm groot beest reed. (helaas geen foto). Even dacht ik, help een Cobra, nee toch niet een krokodil. Gelukkig schrok het beest net zo hard van mij en schoot hij de bosjes in richting het water. Toen besefte ik dat het een onschuldige varaan betrof.
Langzaam maar zeker naderen we weer het einde van deze Thailand periode, we krijgen nog een veelbelovend bezoekje vanuit Nederland en dan moeten we eind mei hier weer vertrekken naar Nederland waar ons de nodige (zeer) leuke bezigheden te wachten staan. Ook zijn we ons al aan het oriënteren voor ons volgende verblijf alhier met deze week verassende ontwikkelingen, waarover later meer.
Oh ja, en voor die tijd wil ik hier ook mijn Thaise driver license halen. Weet zeker dat dit ook weer genoeg input geeft voor een blog.
Groeten
Khun Peter (thai voor Mr Peter)