Een spannend dagje

Druk, druk, druk!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog geplaatst heb, maar daar waren wel goede redenen (lees smoesjes) voor.
Bijvoorbeeld het regelen vande jaarlijkse immigratie zaken, dat vergt de nodige voorbereiding en stress, waarover later meer. Daarna familiebezoek uit Nederland, met aansluitend een bezoek samen met hun aan het altijd bruisende Bangkok.  Ook mijn Nederlandse grote vrienden van de Belastingdienst stelden er prijs op dat ik  aangifte ging doen, voorts de voorbereiding van een tripje naar het eiland Koh Samui en Koh Phangan met onze Thaise vrienden en nog wat van dat soort zaken. Inmiddels zijn we hier ook in de hete periode aangeland en dat nodigt ook niet direct uit om met een warme laptop op je schoot te zitten De temperatuur is om 8 uur in de ochtend al over de 30 graden en de gevoelstemperatuur loopt op in de middag naar in de 40. Gelukkig koelt het in de nacht wel lekker af naar een graad of 27.  En dan laten we ook nog eens een paar Thaise mensen met vier flessen drinkwater van 20 liter sjouwen, bruten die we zijn. Maar ze worden daar ruim voor betaald, zo’n vierenhalve euro voor 80 liter water inclusief bezorgen. Ze mogen dus niet klagen.

 

De spannendste dag van het jaar: naar het Thaise Immigratie kantoor.
(een lang verhaal, je mag het overslaan)

Zoals hiervoor al gemeld  moesten we onlangs naar het Thaise immigratiekantoor voor verlenging van ons jaarvisum. Oh nee, zo mag je het niet zeggen, je kunt je visum niet verlengen maar wel de verblijfsperiode die daarmee verbonden is. Taalkundig misschien een verwaarloosbaar detail, maar op het Thailand blog, een forum voor Nederlanders en Belgen in Thailand, worden alle visum gerelateerde vragen uiterst zorgvuldig behandeld door een absolute autoriteit op dit gebied, een zekere Rhonny. En al zeker duizenden malen heeft hij vragen over verlenging van het visum met eindeloos geduld beantwoord met, nee je kunt het visum niet verlengen maar een nieuwe verblijfsperiode bekomen (hij is Belgisch). Hij heeft ook een visumdossier geschreven van maar liefst tachtig pagina’s! Goed, zul je denken, het kan toch niet zo moeilijk zijn, de Thaise overheid publiceert aan welke voorwaarden je moet voldoen, welke documenten je moet overhandigen en welke formulieren je moet invullen, en als je dat klaar hebt is de gang naar de immigratie een formaliteit. Niet dus! Per stad en per kantoor, en mogelijk ook per immigratieofficier die je aanvraag in behandeling neemt, wijkt men nog wel eens af van de landelijke regels, zo werd er onlangs een discussie op het forum opgestart dat ze in het kantoor in Hua Hin waar we wonen, aanvullende documenten vroegen. Woon je een paar kilometer verderop, val je in een ander district of provincie, dan vragen ze daar weer net niet om. Zucht, zo weet je nooit of er op de dag dat je er heen gaat weer nieuwe voorwaarden verzonnen zijn. Ga je na afloop weg met het zo begeerde stempeltje van een verlenging van een jaar of wordt je met pek en veren het land uitgegooid.  Je goed voorbereiden dus en alle papieren meenemen waar ze mogelijk naar zouden kunnen vragen. De voorbereiding hiervoor begon al in Nederland. Bij de gemeente een meertalige huwelijksverklaring aangevraagd, met deze verklaring zijn we naar Den Haag gegaan, waar het geautoriseerd moest worden bij Ministerie van Buitenlandse zaken, daarna moest ook de Thaise ambassade in Den Haag het document nog autoriseren. De Thaise immigratie wil honderd procent zeker weten of we wel legaal getrouwd zijn. Daarna in Thailand al mijn inkomens gegevens opgestuurd naar de Nederlandse ambassade in Bangkok, die daarna een zogenaamde visum ondersteuningsbrief opstuurt, met de bevestiging van mijn inkomen. Volgen jullie nog?
Om een uur of tien in de ochtend waren we in het immigratiekantoor, die heel logisch zich in de middle of nowhere bevindt, nummertje getrokken en op het ticket stond: nog 14 wachtenden voor U! Met een beetje geluk zouden we dan toch voor de lunch klaar moeten zijn, dachten we optimistisch. Maar na dik een uur waren er pas twee mensen klaar, eindeloos duurde het, blijkbaar waren er legio administratieve problemen met de diverse documenten. Maar gelukkig voor ons waren er verschillende ongeduldige mensen voor ons opgestapt en waren we rond 13:00 uur toch aan de beurt. En ja hoor, ze vroegen aanvullende documenten, die ze overigens nauwelijks inkeken, en we beleefden nog een spannend momentje toen ze ons geautoriseerde huwelijksverklaring nog door een hogere officier lieten checken. Maar uiteindelijk trok ze de stempels tevoorschijn en kregen we de zo begeerde verlenging. Ze zijn hier gek op stempels, zijn we intussen achter, ik heb er intussen ruim 40 in mijn paspoort staan!
Zijn we nu van de immigratiedienst af, ben je gek.  Hierna moesten we nog naar een andere immigratiekantoor voor de re-entry stempels (anders vervalt ons visum als we straks in oktober weer terug gaan naar Thailand) en de 90 dagen melding. Elke 90 dagen moeten we even bevestigen dat we nog op hetzelfde adres wonen en hiervoor krijgen we ook een briefje in ons paspoort geniet.

We doen aan arbeidsbemiddeling!

Ja, Ja. We hebben onlangs, onbezoldigd weliswaar, een Thaise werkloze aan een baantje geholpen.
Ik zal het uitleggen.
We kwamen wel eens (eufemisme ) bij barretje niet ver van ons vandaan, vrijdags gingen we dan daar een potje poolen (een soort biljartspel), en dan bestelden we uit  verplichting ook maar een biertje. We zijn de beroerdste niet. In die bar werkte een al wat oudere dame, Neena genaamd, die we intussen al jaren kenden en waar we ook wekelijks een praatje mee maakten. We weten intussen alles van haar liefdesleven! Haar baas was een chagrijnige nurk, maar gelukkig wel een nurk die grootste deel van het jaar op grote afstand zat, in Canada. Maar vorig jaar ging  hij samenwerken met een Thaise dame die de zaak verder ging runnen, en dat boterden helemaal niet met de arme Neena. Ze nam ontslag en is eventjes een eigen restaurantje begonnen. Dat heeft het niet lang uitgehouden, helaas heel voorspelbaar. Na het  openingsfeestje, geen gast meer gezien. Een nieuw record moet dat zijn geweest. Intussen komen we ook niet meer bij die bar, er zijn leukere in de buurt. Dus Neena had geen werk meer. Als we bij het restaurant van Nice zaten zagen we haar wel eens voorbij rijden, maar het duurde eventjes voordat ze ons opmerkte en stopte om een praatje te maken. Het waren op dat moment hoogtij dagen voor het restaurant van Nice want het was midden in het hoog seizoen, en Nice had het onvoorstelbaar druk. Paar dagen ervoor had hij al een extra dame aangenomen voor de bediening, maar die speelde het klaar om na twee dagen al een fors voorschot te vragen omdat ze gokschulden had. Doei dus. We gaven Neena de raad om eens met Nice te praten, en dat deed ze ter plekke,  Nice zou erover nadenken. Dag later nam een van de twee dames van het vaste keukenpersoneel ontslag, zwanger! Dus Neena kon meteen aan de slag.  Dat heeft ze geweten, topdrukte, inwerken in een voor haar onbekende keuken en een grotendeels onbekende menukaart. Regelmatig moest Nice klanten wegsturen, want fully booked!  Na elke dag vroegen we aan Nice hoe het gegaan was, en steevast was het antwoord: Neena dead.  Maar gelukkig  leeft ze nog, ze werkt er nog steeds, komt elke keer als we er zijn even groeten en langzaamaan wordt het ook wat rustiger vanwege de hete periode. Zegt niet alles, want van de week waren we er ook en zat het ook stampvol. Goed voor hem, kan hij sparen, want volgende week gaan we met hem en Auhm naar twee mooie eilanden.

Dynasour markt

De vorige jaren kochten we ons fruit en de tomaten bij de Makro want daar kwamen we toch regelmatig. Officieel krijg je daar alleen een pasje als je een horeca bedrijf hebt, maar de Thaise ondernemer is pragmatisch, iedere willekeurige toerrist kan een pasje aanvragen. Zou je op een normale winkel dag de toeristen even wegdenken bij de Makro, dan werd het daar aardig stilletjes. Maar de laatste tijd kopen we ons fruit etc.bij een lokale grote markt, tien minuutjes rijden van ons huis. Daar is het leuker kopen, goedkoper en het aanbod is immens. Er komen vrijwel alleen maar Thaise mensen, na ons tweede bezoek werden we al overal herkend. Daar heb je die Farang, ze waarderen dat wel. We kopen er vaak banaantjes, vooral de kleine exemplaren zijn superlekker, en die smaken naar banaan! Ja duh, zul je zeggen, natuurlijk smaakt een banaan naar banaan. Maar misschien moet je zeggen, hij smaakt zoals een echte banaan zou moeten smaken. Moeilijk uit te leggen, je gaat het pas ervaren als je het geproefd hebt. En dan de mango, in het mango seizoen, van ongeveer eind maart tot juli, zijn die het lekkerste wat je ooit geproefd hebt. Ik ben geen grote fruiteter, maar hiervoor ga ik ook wel voor de bijl. Sinds enige tijd hebben we daar op de markt ook de mogelijkheid ontdekt om kant en klare Thaise gerechten te kopen. De eerste keer hadden we voor 170 baht ( 4,50 euro) verschillende gerechten, met zijn tweeën hebben we hier twee dagen van gegeten. En de smaken zijn verbijsterend, je krijgt echt smaakexplosies in je mond, iets wat we bij vrijwel alle Thaise restaurant niet ervaren. Of ze passen in die restaurants de smaak aan omdat er ook veel westerse mensen eten, of het smaakt anders doordat het in grotere hoeveelheden wordt aangemaakt. Alleen Thaise mensen (en wij dus) kopen hier. Ook onze zeer kritische Thaise vriendin is zeer positief over de kwaliteit We halen daar nu vaker af. Vanavond eten we het ook weer, verheug me er al op.

Stress

Nog ca zes weekjes en dan gaan we weer naar huis. De tijd gaat hard, nog een uitstapje gepland naar de eilanden, nog de nodige etentjes gepland met vrienden, onze Canadese vrienden nog een uitnodigen bij ons thuis, nog wat andere in te plannen bezigheden.En dan komen de gebruikelijke afscheidsetentjes. Leuke stress dus.

Dat was het weer.
Tot de volgende keer.

Khun Peter

april 16, 2023 thailand zelf No Comments »

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *