Drukke tijden in Thailand

Drukke tijden

Hoezo druk, zullen jullie denken. Met aan het zwembad zitten en nietsdoen?
Nou, soms heb je (gelukkig) van die relaxte dagen maar afgelopen tijden hadden we zoveel bezigheden dat ik overwoog om een planbord aan te schaffen. Maar dat deed me te veel aan mijn werk denken, dus maar niet gedaan. Goed, waar hadden we mee te maken? Ten eerste familie op bezoek, bijna vier weken, waar we veel tochtjes mee gemaakt hebben. Hieronder een verslag van dat bezoek. Daarna hadden we een heel speciaal uitstapje met onze Thaise vriendin Oum naar haar geboorteplaats Ban Saphan, met een onvergetelijk bezoek aan haar ouders. In mijn volgende blog meer hierover. Een paar Canadese vrienden brachten hun jaarlijkse bezoek aan Hua Hin en daar hebben we ook de nodige etentjes mee gehad. We hadden nog een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje van de vrouwelijke eigenares van een restaurant waar we regelmatig komen, onze buurtjes uit Arnhem kwamen hier op bezoek, voorts zijn we ook druk geweest met voorbereiding tripje in maart naar Bangkok en Singapore met onze oudste zoon en vriend en last but not least moesten we onze jaarlijkse, immer stressvolle, visum immigratiezaken regelen, gelukkig met een positief resultaat, we mogen weer blijven tot februari 2025. Kortom we vervelen ons niet.

Familie op bezoek

Onlangs hadden we familie uit Nederland op bezoek, tjonge tjonge, wat een druktebollen. Vooral die ene, ik zal geen namen noemen, maar zijn voornaam begint en eindigt met dezelfde letter. Maar nu serieus, we hebben een leuke tijd gehad, en omdat we met zijn vijven waren leverde dat wel af en toe hilarische taferelen op met vervoer. Met zijn vijven in een tuk tuk in Bangkok waar eigenlijk maar plaats was voor drie tengere Thaise mensjes, of inclusief chauffeur met zijn zessen in een kleine auto van Mr. Nice, het ging gelukkig steeds om kleine afstanden. Voor de grotere afstanden huurden we een grote SUV of mini van.

We hebben verschillende uitstapjes gemaakt, zoals bijvoorbeeld naar Kui Buri, een groot nationaal park waar veel wilde olifanten leven, we waren er al vaker geweest, maar je moet een beetje geluk hebben, soms zie je er een heleboel en soms alleen een kont van een olifant tussen de bomen. Maar deze dag hadden we geluk, we zagen er best wel veel. Erg indrukwekkend om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien. Olifanten zijn overigens zeer intelligent en sociaal. Google er maar eens op.

Een ander mooi uitstapje was naar Kanchanaburi, bekend van de beroemde brug over de River Kwai. We hebben daar een van de grotere begraafplaatsen bezocht en het Dead Railway museum. Circa 115.000 doden, waaronder bijna 2800 Nederlanders (krijgsgevangenen en burgers) zijn er gevallen tijden de aanleg van de spoorweg. De begraafplaats wordt nog steeds keurig onderhouden, buiten de poort staan stalletjes waar je boeken kun kopen over de aanleg van de dead railway, zelfs in het Nederlands. Verder hebben we een gedenkwaardige treinreis gemaakt naar de Hellfire pass en een uitstapje gemaakt naar de zeven niveaus tellende Erawan watervallen.

Uiteraard hebben we ook wat rustige dagen gehad tijdens hun verblijf in ons huisje in Hua Hin met wat lokale uitstapjes.
Vermeldenswaard is nog wel een uitstapje naar de Tamarind market, een supergrote foodcourt met live muziek. Voordat een taxi ons zou oppikken hadden we de tuinslang in het zwembad gegooid omdat het waterpeil te laag stond. Het waterpeil moet niet te hoog of te laag staan anders werkt het filtratie systeem niet meer, en ja je raadt het al, we waren vergeten de kraan dicht te zetten. Toen we ca. vier uur later in een Tuk Tuk richting huis gingen, schoot het ons ineens te binnen, hebben we de kraan wel dicht gedraaid, nee ik niet, en ik ook niet. Vol verwachting reden we onze straat in, nog gelukkig geen waterzee zichtbaar. Maar bij ons huisje aangekomen stroomde het zwembad wel degelijk over. Vlug de kraan dicht gedraaid en flink wat water uit het bad de straat in geloosd richting de put. Aan het waterverbruik die week kon ik zien dat we circa 6000 liter extra verbruikt hadden.

Straatleven

Hoe lang komen we al in Thailand? Nou, al bijna vijftien jaar waarvan de laatste acht jaar steeds voor langere tijd, dus je zou zeggen dat we ondertussen ons over niets meer zouden hoeven te verbazen. Echter, de werkelijkheid is anders, het straatleven blijft ons boeien en zelfs na al die jaren valt onze mond vaak open van verbazing. Dat ouders hun kinderen van pakweg tien jaar op een zware motor de straat opsturen, uiteraard zonder helm en ook in de wetenschap dat er dagelijks veel dodelijke ongelukken gebeuren, nee daar kijken we niet meer van op, al zullen we het nooit begrijpen. Straathonden die midden op een (drukke) weg liggen, we zijn eraan gewend.
Eigenlijk moet je je fototoestel continue in de aanslag hebben voor wat je dagelijks op straat ziet voorbijtrekken. Meestal zijn we te laat, maar af en toe lukt het toch. Zie onderstaande foto bijvoorbeeld van een oud vrouwtje op een motorbike, die we nog nooit hebben zien rondrijden zonder allerlei tassen aan het stuur, ze kan amper de bocht halen maar met de de voeten aan de grond lukt het (tot nu toe) steeds op het nippertje. in die tassen zit voer voor de vele straathonden die haar intussen goed kennen. (Last minute update: nadat we haar een paar dagen niet gezien hadden, zagen we haar nu in een invalide karretje rijden, het is dus onlangs misgegaan). Of zie de foto van een ladderverkoper die vol goede moed met een immense kar met ladders door de straat loopt, hoeveel zal hij er verkopen op een dag? Of zie de eierverkoper met zijn stapels eieren, van die partij kun je een aardige omelet maken. Ook heel bijzonder, een man die langs de kant van de weg een bbq neerzet en stokjes beef verkoopt (die zijn overigens superlekker), omdat klanten af en toe moeten wachten heeft hij er een tafeltje en stoeltje bijgezet en langzaam komt er meer en meer bij en zo ontstaat spontaan een ontmoetingsplek langs de kant van de weg, of zeg maar een illegale bar. Streetfood is sowieso een van de meest fameuze kenmerken van Thailand. Aan een motorbike gekoppeld klein restaurantje rijden de verkopers de stad door naar waar ze maar wat denken te verkopen.Gaat er eind van de middag een grote school uit, zie je daar tientallen van die karretjes staan, want de jeugd heeft wel wat te besteden blijkbaar, je gaan niet zoals wij vroeger met een broodtrommeltje naar school. Gisteren zaten we (heel toevallig) bij een Irish Pub een biertje te drinken toen er ook een streetfood karretje daar voor de deur parkeerde, Een vrouwelijke medewerker van een restaurant naast de pub ging er wat kopen, en tot onze grote verbazing stond ze even later zelf haar maaltijd klaar te maken. Zie me dat in Nederland nog niet doen, dat ik bijvoorbeeld in de haringkaar naar binnen ga om mijn eigen haring schoon te maken. Ze zouden gek staan te kijken. Kortom, ook na al die jaren valt er nog volop te genieten van het straatleven voor ons.

Simkaart activeren voor bellen naar buitenland.

Onlangs moest ik een telefoontje plegen naar een Nederlands energiebedrijf dat er een potje van gemaakt had, bellen leek me handiger dan een contact via de zo’n ergerlijke chat robot waar steeds meer bedrijven je mee opzadelen en waar je nooit en te nimmer iets mee opschiet. Nu heb ik al jaren een Thaise simkaart en een maandelijks abonnement met onbeperkt internet en bellen. Maar toen ik naar Nederland wilde bellen kreeg ik een melding dat mijn simkaart niet geactiveerd was voor bellen naar het buitenland. Dus even naar de instellingen van mijn TrueMove (dat is de provider) om het te activeren. Maar niets te vinden over activeren, dus dan maar naar de winkel in het winkelcentrum. Tot mijn grote verbazing konden de medewerkers aldaar mij ook niet helpen, ook zij scrolden zonder succes door het instellingen menu. Ik werd doorverwezen naar een videoscherm waar ik via het scherm contact kon opnemen met een Engelstalige medewerker van het hoofdkantoor. Na een half uur wachten kreeg ik eindelijk contact en legde ik uit welke blijkbaar ontzettend complexe activiteit ik op mij mobiel wilde toevoegen. Maar dat ging, zo maar niet, eerst moest ik mijn paspoort laten zien (gelukkig had ik die bij me, want ik ken de Thaise bureaucratie inmiddels aardig), daarna verbrak hij vanwege veiligheidsredenen de videoverbinding en belde hij privé naar mijn mobiel. Waar was hij bang voor, dat alle winkelbezoekers mee konden luisteren en kijken naar de naar de oplossing van deze complexe materie? Maar na veel vijven en zessen wist hij mijn account te activeren voor bellen naar het buitenland, na eerst nog de nodige waarschuwingen gegeven te hebben dat daar extra kosten mee gemoeid waren, ja dat begreep ik zelf ook wel. Maar hij bleef voorbeelden opnoemen, als je belt naar Italië dan betaalde Italiaanse tarieven, als je belt naar Engeland die tarieven. Zucht, ik denk dat het aanvragen van een vergunning voor het doen van kernfusie proeven in Thailand eenvoudiger is.

Tjonge, wat een dag.

Zoals aan het begin van dit blog al vermeld hebben we ons verblijfsperiode bij de immigratie weer met een jaar kunnen verlengen tot februari 2025. Echter als we het land verlaten, zoals wij binnenkort naar Singapore, vervalt ons visum, tenzij we daarvoor bij de een immigratiekantoor een zogenaamde re-entry permit aanvragen. Wie dat verzonnen heeft weet ik niet, maar het houdt wel heel veel extra immigratie officieren aan het werk, en het brengt geld in het laatje, want ze doen het uiteraard niet gratis. Vorige week moesten we wat boodschapjes doen in een shopping mall waar ook een kleiner immigratiekantoor zit, konden we mooi deze twee zaken combineren. Het kantoor ging om elf uur in de ochtend open, kunnen ze niets aan doen, want de shopping mall gaat niet eerder open. We waren daar om kwart over elf, trokken een ticket uit de automaat met volgnummer D57! Huh, hoe kan dat, ze zijn pas vijftien minuten open. Maar helaas, het bleek geen vergissing, vier uur hebben we moeten wachten tot we aan de beurt waren, er waren slechts drie immigratieofficieren werkzaam (waarvan de eerste al na een uurtje werken ging lunchen !), en een stuk of vijftien ondersteunde medewerkers. Het is wel vermakelijk om de administratieve procedure te aanschouwen. Er wordt druk gestempeld op ons aanvraagformulier met pasfoto, maar omdat dat niet genoeg is wordt er nog een foto van ons gemaakt en uitgeprint, en ook daarop veel gestempeld en uiteindelijk ook de stempels in onze paspoorten, met in het stempel nog drie andere datumstempels en met de pen een volgnummer (waarvoor?) en paraaf. Daarna wordt alles nog eens minitieus gecontroleerd door een collega officier. Na vier uur konden we eindelijk, totaal verkleumd want de airco stond op stand Antarctica, eindelijk weer de warmte in.

Tot het volgende blog

Groet Khun Peter