Filipijnen deel 4 en slot
Helaas alweer het laatste deel
Materiaal genoeg om nog enige blogs te vullen over de Filipijnen, maar we zitten alweer een paar weken in Thailand en nieuw bezoek is in aantocht. Dus hier het afsluitende deel, over de uitstapjes die we gemaakt hebben met de absolute apotheose tijdens een prachtige boottocht. En tot slot natuurlijk het eindoordeel van onze Filipijnse trip.
Davao
Zoals al eerder gemeld kent Davao vrijwel geen westerse toeristen, dat is op zich vreemd want het heeft best wat leuke dingen te bieden. Alleen al voor het heerlijke eten, met name de Kinilaw en de kippetjes van de BBQ (zie vorige deel) zou je verwachten dat er vliegtuigen vol toeristen staan te trappelen om deze stad en dit land te verkennen. En dan heb ik nog geeneens Luz en de voortreffelijk tandenstokers van Delumbar genoemd!
Enfin, ze weten niet wat ze missen.
Maar behalve de hier genoemde zaken heeft Davao ook wat andere leuke bezienswaardige te bieden. De meesten hebben we, in wisselende bezettingen, bezocht.
Hieronder volgen er een paar, niet in chronologische volgorde overigens.
Philippine Eagle Centre
In dit park huizen 36 Filipijnse adelaars, de grootst levende in zijn soort. Met zijn lengte van ca 1 meter en spanwijdte van de vleugel van 2 meter een imposante verschijning. Vooral zijn kop is prachtig. Zie foto.
Crocodile Park
Een leuk familie uitje met verschillende shows, vooral het voeden van de krokodillen is spectaculair. Paar familieleden werden nat gespetterd, altijd leuk natuurlijk.
Eden Park
Een enorm groot park hoog in de bergen gelegen met fantastische uitzichten. Een deel van het park is zeer geschikt om te wandelen, in een ander deel staan enkele spectaculaire attracties.
Zoals onder andere de Skyrider, een tweehonderd meter lange zipline.
Maar het allerengste was de Skycycle, waar je met een fiets over een staalkabel een paar honderd meter heen en terug moest fietsen. En dat op een zeer grote hoogte. Zoon en vriendin durfden het aan. Wij oudjes lieten dat aan ons voorbij gaan en vonden het voldoende om het op gepaste afstand gade te slaan. Heel vermakelijk was het om te zien dat een van de twee (ik zeg niet wie) de hele weg met de ogen dicht heeft afgelegd onder het slaken van de meest angstige kreten. In de verre omgeving werden vogels en andere beesten massaal opgeschrikt en vluchtten in grote getallen weg om voorlopig niet meer terug te keren. De scary foto’s hieronder zeggen genoeg.
De rijstvelden
Begin januari bezochten we in Davao Del Norte de rijstvelden nabij de woonplaats waar de familie vroeger gewoond heeft. Een oom van hun beheerd nog steeds het rijstveld welke in het bezit is van de familie. Na een rit van ca vier uur (dankzij de rijstijl van de chauffeur van de Minivan, een normale chauffeur zou hier zes uur over gedaan hebben) kwamen we op een zeer afgelegen plek aan waar het busje niet verder kon. Vanaf hier moesten we verder lopen, langs een klein smal pad met verschillende kuilen en plassen, over een klein geimproviseerd bruggetje kwamen we uiteindelijk aan bij het huis van oom (en tante) . Tja, veel afgelegener kun je op deze wereld niet wonen denk ik. Maar wel midden in een prachtige natuur, vooral de prachtige groene rijstvelden maakten indruk. Ook hier werden we wederom zeer gastvrij onthaald met uiteraard heerlijk eten en super verse kokosnoot sap (ja, er was ook Kinilaw!!!). Helaas was onze verblijftijd aldaar beperkt, want we moesten ook weer op tijd terug zijn ivm beschikbaarheid chauffeur en busje. Dus ondanks de inmiddels kletterende tropische regenbui toch maar teruglopen naar het busje. De parapluutjes deden hun best maar konden niet voorkomen dat je kleddernat werd. Zeker niet nadat ik in de modder, (het toch al niet al te brede pad was nu een modderstroom) een sandaal kwijt raakte en ik ruim een minuut moest graaien met mijn arm ca twintig centimeter in de modder om deze terug te vinden. Intussen was mijn shirt doorweekt, maar gelukkig kon ik een (ietwat te kleine) sweater lenen van een van de familieleden.
En toen kwam de boottocht (met de beloofde apotheose)
De door Thomas en Meziel georganiseerde boottocht langs het eiland Samal was een van de absolute hoogtepunten van de reis.
Heel uniek, de complete familie, inclusief oom en tante (die van de rijstvelden) was aanwezig, totaal 26 man!
De tocht naar de pier was ook heel bijzonder, met veel persen en proppen pasten we met alle zesentwintigen in slechts een jeepney. Ook gingen er nog bakken vol eten mee en kratten met water, frisdrank en (natuurlijk) bier.
Alsof het zo zou moeten zijn, deze dag hadden we prachtig weer, de dagen daarna was het een stuk minder met veel bewolking en regen. Geluk moet je soms hebben. De boot, speciaal gecharterd voor ons allen, stopte op verschillende plaatsen voor het eiland Samal, zodat iedereen de gelegenheid had om te zwemmen en te snorkelen. Het water was hier overigens ongelooflijk helder.
Tijdens een van die stops vroeg zoon Thomas even de aandacht voor een kort dankwoordje. Hij bedankte de familie voor de warme ontvangst het bijzondere feit dat we met de voltallige familie aanwezig konden zijn bij deze tocht, en blikte ook nog even terug op het lastige afgelopen jaar. Maar de boventoon van zijn speech drukte de dankbaarheid uit dat we met zijn allen samen waren, en dat hij zich verbonden voelde met de familie,
En toen kwam het…….
“And I want to make it official”
Zakt door de knieën
” do you want to marry me?”
Meziel slaakt een kreet en slaat hand voor de mond
*Yes I want!!”
Iedereen is stomverbaasd maar natuurlijk zeer blij verrast.
Vader van Meziel: “I’m so happy, I’m so happy”
Zusters en moeders zeggen niets, te druk met tranen uit de ogen te wissen.
Angela (tegen mij): “Opa, nu mag ik je eindelijk echt Opa noemen, he Opa”
Ze weet namelijk dat ik het woord Opa niet leuk vind, niet vanwege de Opa – Kleindochter relatie maar vanwege het woord Opa. Bij dat woord heb ik altijd het beeld van een wat oudere man, zeg maar dik in de zestig, gepensioneerd. Niet veel meer om handen dus steeds maar weer dezelfde verhalen vertellend hoe leuk het vroeger allemaal was en hoe vaak hij de lokale horeca met grote regelmaat bezocht.
“Oh hemel, wat zeg ik nu allemaal? Dat ben ik, ten voeten uit. Okay, Angela je mag me nu officieel Opa noemen”
En zo kwam er een eind aan de zeer indrukwekkende reis naar de Filipijnen.
Eindoordeel Filipijnen
Als we een voor ons onbekend land bezoeken lezen we ons terdege in. Dat hebben we ditmaal niet gedaan, deels omdat we honderd procent vertrouwden op onze geweldige Filipijnse gids en deels omdat we beseften dat we dit land niet als normale toeristen zouden bezoeken. Normale toeristen krijgen geen inkijkje in het intieme familieleven van een gezin in de Filipijnen, Wij wel dus. En is dat bevallen? Jazeker, we hebben een geweldige tijd gehad en genieten nu, weken later nog steeds na.
Het enige wat tegenviel was het hotel, die was qua prijs/kwaliteit verhouding niet geweldig. Maar ja, gedurende de kerstperiode zaten alle betaalbare hotels vol, en veel meer als slapen doe je daar toch niet.
Over alle overige zaken zijn we alleen maar positief en smeekt het om een verdere kennismaking met de Filipijnen. Ook andere delen van het land willen we graag gaan bezoeken. En oh ja, Pa van Meziel vraagt regelmatig via Facebook wanneer ik weer bier kom drinken, dus dat kan ik ook moeilijk weigeren.
Groet
Peter