Categorie: Reisverhalen

verhalen over zowel mijn vakantiereizen als zakenreizen

 

Tripje naar de eilanden.

De treinreis.

Zoals in mijn vorige blog al vermeld hadden we een uitstapje naar twee eilanden gepland samen met  onze Thaise vrienden Nice en Auhm. Zij hadden er voor gekozen om op vrijdagavond met de nachtbus naar Chumphon te vertrekken zodat ze de vrijdag overdag nog de hele dag konden werken. Wij zagen zo’n nachtelijke busrit van ruim vijf uur niet zitten, de kans op een beetje nachtrust leek ons minimaal. Dus wij vertrokken twee dagen eerder met de trein naar Chumphon de vertrekplaats van de boot. Vijf jaar eerder hadden we deze plaats ook al eens bezocht en dat was ons best goed bevallen. Je ziet er bijna geen toeristen, wat ook wel weer eens leuk is.
Online hadden we treintickets besteld, in euro’s ongeveer 11 euro per ticket, hetgeen niet duur is voor een treinreis van vierenhalf uur! Je krijgt bovendien nog een warme maaltijd, niet van een business klasse niveau, maar toch zeker wel smakelijk.
De boemeltrein, voortgestuwd door een grote diesellocomotief arriveerde keurig op tijd, niet slecht want het hele traject van deze southern line is maar liefst 1145 km! Bijna geheel nog enkelspoor, alleen bij de stations ligt  er een dubbelspoor. Wij zaten in de voorste wagon, en ook nog op  de aller voorste stoelen, vanaf mijn zitplaats kon ik de machinist door de glazen deur op de vingers kijken.  Ik wil niet arrogant overkomen, maar ik denk dat ik na urenlang zijn werkzaamheden bestudeerd te hebben, zijn werk zo had kunnen overnemen. Sterker nog, ik denk dat we minstens een half uur eerder op onze plaats van bestemming waren aangekomen. Okay, misschien had ik af en toe een klein stationnetje overgeslagen, maar who cares. Fluitje van een cent, als er een bocht aan kwam de linker hendel iets naar boven tikken zodat de trein wat langzamer ging rijden, en op rechte stukken de hendel weer naar beneden. Helemaal tot stilstand komen, de rechter hendel naar voren schuiven. Hoe moeilijk kan het zijn. Okay, er zaten nog wat meer hendels en knoppen op het dashboard maar die zaten er volgens mij voor de sier. Bij elk station waar we stopten hing hij even een grote ring uit het raam. Dat blijkt een systeem te zijn (ooit in Engeland bedacht) om de veiligheid op het enkelspoor te garanderen. De trein mag alleen vertrekken als de machinist een ring heeft. Omdat er maar een ring is kan er maar een trein op het traject zijn.  Overigens zijn ze al jaren bezig met aanleggen van een dubbelspoor, een project van tientallen jaren. Langs de hele route worden nieuwe stations gebouwd, pakweg tienmaal zo groot als de oude stations, in plaats van spoorwegovergangen worden er gigantische fly-overs en loopbruggen aangelegd, al durf ik te wedden dat de Thaise mensen, als het maar enigszins mogelijk is, de korte route tussen de slagbomen nemen.

Chumphon
Over Chumphon zal ik kort zijn, het was daar super heet, veel heter dan Hua Hin waar we vandaan kwamen, we hebben daar (te) veel gelopen, wat enkele dagen later resulteerde in een enorme zere kuitspier. Boosdoener waren de gigantische hoge stoepen die je af en op moet, zie je wel meer in Thaise steden, in het regenseizoen kunnen de straten in rivieren veranderen, om overlast in de winkels en huizen te voorkomen maken ze de stoepen pakweg drie keer zo hoog als bij ons in Nederland. Het hoogtepunt in Chumphon was een Dim Sum restaurant die we toevallig vonden. Ik heb daar schandalige hoeveelheden naar binnen gewerkt. Schrik niet als je de foto’s ziet.

Met de boot naar Koh Samui
Op zaterdagochtend troffen we onze Thaise vrienden bij de pier. Nice had in de nachtbus niet kunnen slapen, dus zat hij er na een rit van ca zes uur al aardig doorheen, en dan hadden we nog een boottocht van vierenhalf uur voor de boeg. Rust was hem niet gegund, want eigenlijk hadden we maar anderhalve dag op dit eiland en een dag op het volgende eiland, en daar ging de reistijd nog vanaf. Kort, maar langer konden ze helaas niet weg van hun werk. De volgende volle dag hebben we echter goed benut, wij hadden een privé auto met chauffeur geregeld om het hele eiland rond te reizen, onderweg stopte we bij diverse bezienswaardigheden. Zeer de moeite waard. Koh Samui is een redelijk groot eiland, echter wel behoorlijk toeristisch. Veel Russen en andere westerse toeristen die heel duidelijk geen benul hadden van de Thaise cultuur, gezien hun outfit (of liever her gebrek hieraan) op de gehuurde motorbikes, uiteraard zonder helm. Van huidkanker ook nooit gehoord blijkbaar, waarom zou je bij een uv-index van 11.

Koh Phangan

Een wat ruiger eiland dan Koh Samui, ook hier weer veel toeristen die bij bosjes ongelukken veroorzaken, hoorden we van een motorbike verhuurder. Paspoort innemen als borg had geen zin, na een crash gooien ze de motorbike in de bosjes en vragen ze een nieuw paspoort aan. Gek dat buitenlanders hier een slechte naam hebben. Ons resort was prachtig gelegen tegen een hoge berg met een schitterend uitzicht over de baai, een heel klein nadeeltje, om bij onze bungalow te komen moesten we flink klimmen over steile paden en super steile trappen, geen probleem voor de overwegend jongere mensen die hier vertoefden maar wij oudjes hadden hier iets meer moeite meer. Mijn geblesseerde enkel hielp ook echt niet mee. We kwamen mensen tegen die de Mount Everest beklommen hadden, ze vonden deze klim naar de bungalows uitdagender! Maar we hebben ons gered en ons goed vermaakt.

Heter, heet, heetst

Dit blog komt met horten en stoten tot stand, want het is hier intussen super heet. Niet alleen voor de schrijver van dit blog maar ook voor de apparatuur waarop getypt wordt. De Macbook brand je van de schoot af en moet regelmatig afkoelen, zelfde voor de iPad en andere apparatuur. Opladen van de apparaten wordt regelmatig gepauzeerd vanwege de te hoge temperatuur. In de nacht wordt het niet kouder dan 29 graden en om acht uur is het al over de dertig. Zo extreem hebben we het hier nog niet meegemaakt. Ik schrijf nu in de slaapkamer, airco aan, voor het slapen gaan. Bevalt beter.

Ik heb eindelijk mijn Chang shirt!! (Of toch niet?)
Jaren geleden was Jaguar actief in de F1, in de stand van dat team verkochten ze peperdure poloshirts in de kenmerkende Jaguar groene kleur, mijn absolute lievelingskleur. Ooit heb ik een shirt in die vergelijkbare kleur groen gehad, maar die heeft iemand, die ik niet bij name zal noemen omdat die mij zeer dierbaar is, weggegooid. Voordat ik zo’n Jaguar shirt kon kopen was het team plotseling overgenomen en verdwenen uit de F1. In Thailand heeft een van de grootste biermerken, Chang, vergelijkbare groene kledij. In veel bars promoten Chang meisjes in (super) strakke groene jurkjes en shirts het biermerk. Maar alle pogingen van mij om zo’n shirt te bemachtigen mislukten. Blijkbaar een goed afgeschermd merk. Tot ik op Koh Phangan bij een kledingzaakje een groen Chang shirt zag hangen, Bingo!  Helaas hadden ze die niet in mijn maat.  Dan neem je toch een andere kleur zei de gretige verkoopster, bijvoorbeeld blauw die heb ik wel in XL. Maar dat is niet de originele Chang kleur zeiden wij. Nee, zei ze, dit is geen Chang shirt maar een voetbalshirt van de voetbalclub Buriram, hun thuisshirt is blauw maar omdat Chang de hoofdsponsor is verkopen we die ook in de groene Chang kleur. Nu zag ik inderdaad ook het embleem van de voetbalclub Buriram op het shirt staan. Dus thuis even bij Lazada gezocht op Buriram shirt groen maat XL, en ja hoor paar dagen later in huis. Maar je begrijpt het al, deze stap heeft gevolgen, het dragen van het shirt (er zat ook een broekje bij) schept verplichtingen. Vanaf nu ben ik een fanatiek supporter van FC Buriram, de recente verrichtingen van Vitesse uit Arnhem hebben dat proces wel versneld, moet ik toegeven.  Maar FC Buriram speelt in de hoogste league in Thailand en staat momenteel na 27 wedstrijden twaalf punten voor op die sukkels van FC Bangkok!  WE WORDEN KAMPIOEN!!!! Ze spelen overigens in een prachtig stadion, de Chang Arena met een capaciteit van 32.000 man. Huh, best wel veel, want de stad Buriram heeft maar 30.0000 inwoners!  Dus als de hele stad naar de thuiswedstrijd gaat, blijven er nog plaatsen over. Als je dit zou doorrekenen zou Ajax een stadion moeten hebben met een capaciteit van bijna een miljoen!  Volgend jaar ga ik mijn clubje daar maar eens bezoeken, er is vast nog wel een plekje voor mij.

 

Tot de volgende keer (zeer binnenkort vertrekken we weer voor een paar maandjes naar Nederland, geweldig om de familie weer in de armen te sluiten.)

Khun Peter

mei 13, 2023 Reisverhalen, thailand zelf No Comments »

Uitstapje naar Phuket en ander nieuws.

Phuket

Lang geleden kwamen we regelmatig in Phuket, warme (letterlijk) herinneringen hadden we overgehouden aan dit prachtige schiereiland met zijn mooie stranden, grillige rotspartijen en leuke mensen.
Circa acht jaar geleden waren we daar voor het laatst geweest, toen we onlangs weer de behoefte hadden aan een leuk uitstapje en nu de reisrestricties wat gunstiger zijn, was de beslissing snel gemaakt: Phuket, we komen er aan.  Vlucht geboekt vanaf Bangkok airport naar Phuket met Air Asia, en meteen als package deal ook hotel geboekt. Voor een 2000 baht (54 euro) extra hadden we vier nachten in een prachtig vijfsterren hotel.  Als je dat hotel apart boekt ben je zo’n 80 euro per nacht kwijt!
Na een lange reisdag, taxi naar busstation, bijna vier uur in de bus naar luchthaven Bangkok, inchecken, wachten, vlucht van bijna anderhalf uur, taxi naar hotel in Patong, ook een rit van bijna een uur, vlug inchecken in gigantisch groot hotel, konden we eindelijk onze dorstige kelen tevreden stellen met een koud biertje. Biertje bleek later bij het afrekenen wel prijzig, zeker voor Thaise begrippen, 220 baht per fles (6 euro). Ter vergelijk, in Hua Hin betalen we 70 baht. We vertelden dit later aan Mr Nice en die dreigt nu (gelukkig gekscherend) om ook zijn prijzen te verhogen. Gelukkig vonden we later een prachtige Irish pub met schappelijker prijzen, zeker tijdens happy hour. Bovendien konden we daar voortreffelijk eten en  speelde er s’avonds een goede Filipijnse band met een geweldige zangeres. Speciaal voor ons speelden ze een mooie gevoelige Filipijnse song. Helaas kan ik dat hier niet delen, bestand is te groot. Zet het nog wel op Facebook.
Phuket is veel meer afhankelijk van toeristen dan bijvoorbeeld onze woonplaats Hua Hin. Normaal komen hier dagelijks ook vliegtuigen vol  toeristen aan, waaronder ook veel Russen, maar om redenen die ik hier niet hoef uit te leggen is die toeristenstroom nog maar een fractie van wat het vroeger was.  Het gevolg laat zich raden, honderden (misschien wel duizend) toeristentaxi’s langs de kant zonder werk, alle grote shopping malls waren gesloten, verschillende 7-Eleven winkels dicht (nog nooit meegemaakt in Thailand) en de hele grote bars en restaurants zaten ook dicht. Zeer triest, de kleinere zaakjes redden het gelukkig nog net wel. Maar we hebben ons prima vermaakt, veel gelopen, mooie strandwandelingen gemaakt en lekker gegeten en genoten van de live band.  Maar eerlijk is eerlijk, na vijf dagen waren we ook wel weer blij om terug te zijn in ons geriefelijke huisje.

Een bloedlinke duizendpoot!

Een aantal maanden geleden hadden we een super gevaarlijke Cobra slang in onze tuin, in een van mijn vorige blogs heb ik daar al over geschreven.
Maar onlangs kwamen we hier, dit keer binnen in het huis, nog een  gevaarlijke rakker tegen, namelijk een duizendpoot.
Huh, een duizendpootje, wat is daar gevaarlijk aan zal je denken, echter er leeft in Thailand een bijzonder soort die zeer giftig is. Als je googled op de tien gevaarlijkste dieren van Thailand kom je naast o.a.de slang, de tijger en de olifant ook deze duizendpoot tegen. We vonden hem in de badkamer, gelukkig niet onze badkamer  maar de gasten badkamer (wanneer komen jullie op bezoek?). En nog een gelukje, het beest was dood. Mocht je door dit beest gebeten worden dan is het positieve nieuws dat je er niet dood aan gaat, daarentegen schijnt het dat je zou wensen dat je dood was, de beet is velen malen erger dan een slangenbeet en geen enkele pijnstiller schijnt te helpen, zelfs morfine niet! Het blijft dus opletten hier in en rond het huis, met deze tropische verassingen wordt het nooit saai.

Praktische oplossingen in het verkeer.

De Thaise mensen houden van praktische oplossingen indien er zich problemen zich aandienen in het verkeer. Achterlicht kapot van de motorbike, dan bevestigen ze er gewoon een paar glimmende cd’tjes op, werkt prima als reflector. Is een grote doorgaande weg onberijdbaar vanwege extreme regenval, dan maken ze gewoon van een parallel lopende eenbaansweg een tweebaansweg, komt geen politieman aan te pas. Is een tweebaansweg gedeeltelijk te smal, zeker als er auto’s aan beide kanten van de weg geparkeerd staan, dan plaatsen ze daar een verkeersbord, aan de ene kant verboden te parkeren op oneven dagen en aan de andere kant …je raadt het al. En ja het werkt, iedereen houdt zich er aan! Ik mag dit wel.

En we hadden natuurlijk ook nog een feestje.

De tijden dat we onze verjaardagen stilzwijgend voorbij konden laten gaan liggen (helaas) al jaren achter ons. Onze Thaise vrienden houden wel van een feestje en herinneren ons er al weken van te voren aan dat er iets gevierd moet worden. Dit keer de verjaardag van Els. Zoals inmiddels gebruikelijk vieren we dit twee keer, een maal op de vrijdag omdat vriend Nice dan vrij is en eenmaal op de dag zelf in zijn restaurant. Op de vrijdag aten we in een restaurant waar we vaker komen, lekker en (heel) veel eten. Desondanks moest er natuurlijk ook nog het bekende dessert chocolade Lava besteld worden (als je de chocolade cake aansnijdt vloeit er warme chocolade uit) en natuurlijk was er een taart geregeld. Van onze Thaise vrienden kreeg Els twee tassen, of eigenlijk drie, want de (dure) Lacoste tas kun je binnenste buiten keren, dan heb je een volledig andere kleur. Voldaan (lees propvol) togen we, uiteraard zoals gewoonlijk als allerlaatsten in dit restaurant, naar huis.

Uit eten.

Regelmatig gaan we dus met onze vrienden uit eten.  Het eten is goed en zeer betaalbaar. Wat het duur kan maken is als je met zijn allen wijn gaat slempen. Maar daar is ook een oplossing voor, in veel restaurants mag je je eigen wijn meenemen. En uiteraard maken we daar graag gebruik van. Een heel enkele keer moeten we een zgn. corkage-fee betalen per fles, maar bij de meeste restaurants waar wij komen hoeft dat niet. Het personeel maakt de fles voor je open, zorgt voor de glazen en de emmer met ijs waar de fles ingezet wordt.
De service in Thaise restaurants blijft bijzonder, zo zorgde vriend Nice onlangs toen we in zijn restaurant zaten dat een van zijn keukenpersoneel met mijn motorbike na de lokale reparateur reed om olie te verversen. Ook wordt mijn motorbike wel eens gepoetst terwijl we zitten te eten.
Af en toe komen er ook Thaise buurtgenoten borrelen en eten (Mr. Keng en Mr. Klang met aanhang, ik verzin die namen niet). Ze drinken dan een Thaise whisky, verdund met water,  Blend 285 (ik heb het wel eens geproefd en volgens mij is dit ook uitstekend als  raketbrandstof bruikbaar), maar omdat ze zelf geen zin hebben om naar de 7-Eleven verderop te rijden om zo’n fles te kopen, wordt ook hier voor een van de twee koks uit de keuken ingeschakeld. Ik zie dat in Nederland nog niet zo een twee drie gebeuren!

We blijven nog even bij het eten

Door ons lange verblijf alhier hebben we de Thaise eetgewoontes goed kunnen bestuderen, en die wijken nogal af van de Nederlandse. Echt vast tijdstippen hebben ze niet, ze eten wanneer ze zin hebben en dat is vaak! Dat is toch lastig zal je zeggen, moet je steeds opnieuw koken. Nee hoor, niet hier. Bijna geen enkele Thai kookt thuis, en waarom zal je ook als je overal het meest lekkere eten langs de kant van de weg kunt kopen voor een paar centen. Voor zo’n 75 cent heb je al een gegrild kippetje met lekkere kleefrijst. Of ze bestellen eten die ze laten bezorgen. En dat heeft de laatste jaren een hele hoge vlucht genomen hier. Er rijden verschillende bezorgers rond, maar de twee grootste zijn Foodpanda en Grab. Vooral deze laatste beheerst het straatbeeld met zijn motorrijders met de groene jas en de groene koffer achterop. Honderden rijden er hier van rond. Het bestellen bij restaurants wijkt hier ook nogal af van wat wij in Nederland gewend zijn. Als wij thuis in Nederland wat willen bestellen doen we dat met het hele gezin bij hetzelfde restaurant. Dat vinden ze hier niet logisch, iedereen wil wat anders en besteld bij het restaurant naar keuze. Zo komt het vaak voor dat bijvoorbeeld bij onze buren binnen een vijftien minuten drie, vier of vijf Grab motorbikes hun maaltijden komen afleveren. De klant hoeft geen bezorgkosten te betalen, vandaar. Het restaurant rekent later af met de restauranthouder minus 25%  voor de bemiddeling en de App, en de bezorger krijgt 30 baht per bezorging (ca 80 cent), daar moeten al zijn kosten van af voor de motorbike (onderhoud, benzine en verzekering) en zijn mobieltje.  Ze moeten dus lange dagen maken om wat serieus geld binnen te harken.

 

Dat was het voor deze keer.

Groet Khun Peter

april 2, 2022 Reisverhalen, thailand zelf 2 Comments »

Trip naar Kuala Lumpur

Waarom we kozen voor Kuala Lumpur

Wij pensionados hebben zeeën van tijd, maar dat gold niet voor de andere leden van ons beoogde gezelschap, die konden restaurant cq shop niet zo lang in de steek laten. Dus was het meest logische om als vertrekpunt onze woonplaats Hua Hin te kiezen, en laat daar nu net vandaan viermaal wekelijks een internationale vlucht te vertrekken naar Kuala Lumpur. Dus de keuze was snel gemaakt. Op woensdag vertrekken en op zondag terug met de Maleisische luchtvaartmaatschappij Air Asia, die veel op en in Thailand vliegt.  Helaas moest onze goede vriendin op het laatste moment vanwege ziekte (geen Corona) afzeggen zodat we uiteindelijk met zijn vieren vertrokken.

De voorbereiding.

Air Asia bood een voordelig package aan op Kuala Lumpur (hier verder KL genoemd), vlucht en hotel samen bleek veel goedkoper dan apart en er was keuze genoeg uit hotels, eigenlijk het complete pakket van Expedia. Een strategische lokatie was, gezien onze beperkte tijd aldaar erg belangrijk. Uiteindelijk kozen we voor een hotel in de zogenaamde “Golden Triangle”. In het hartje van KL en op korte afstand van diverse bezienswaardigheden, volgens Google Maps was het zelfs een fluitje van een cent om bijvoorbeeld van ons hotel naar de Petronas Towers te lopen. Nog even de reviews van het hotel bekeken, ja hoor prima locatie en veel restaurants in de nabije omgeving. Boeken dus maar.

De werkelijkheid bleek echter iets anders.

Na een vlucht van twee uur, met een voortreffelijke Maleisische maaltijd aan boord (waarover later meer), en een rit van van pakweg anderhalf uur kwamen we in de middag in het hotel aan. Omdat een lid van ons gezelschap, ik zal geen namen noemen maar het is een grote en aardige kerel, een ongelooflijke honger had want hij had al zeker twee uur niets gegeten, zochten we snel  een restaurant op. Redelijk dicht bij het hotel vonden we een groot restaurant waar we wat eten en een biertje bestelden. Maar huh, want denk je: Beer, no have sir! In de loop van de dag kwamen we erachter dat er in de wijde omgeving van het hotel  geen alcohol verkocht werd, niet in restaurants en niet bij de 7-Elevens.  Maar gelukkig is water ook erg lekker! Ook de bezienswaardigheden op loopafstand bleken veel verder weg dan gedacht. KL is echter een supermoderne stad met onvoorstelbaar goed openbaar vervoer. Diverse treinlijnen, metro en skylines en bussen. Er waren vijf buslijnen die gratis waren, de routes waren aangegeven in kleuren en op diverse punten kruisten die elkaar. Als tijd geen rol speelt is dit ideaal. Verder reden er genoeg Grab taxi’s waar we veel van gebruik hebben gemaakt.

Maleisië is een overwegend een Soennitisch Islamitisch land, volgens Wikipedia is 60% islamitisch, maar als ik het zelf had moeten inschatten, gezien het aantal vrouwen met hijabs, zou dat aantal eerder op 90% moeten uitkomen. Naast ons hotel zaten een tiental textiel grote winkels waar ze hijabs in gigantische aantallen verkochten.

Sightseeing in KL.

Aangezien we maar iets meer als drie dagen de tijd hadden moesten er keuzes gemaakt worden. Uiteraard stonden de niet te missen Petronas Twin Towers op het programma. Nog niet zo lang geleden de hoogste gebouwen ter wereld. Als je er vlak voor staat besef je pas wat een enorme kolossen het zijn. Uiteraard kun je tegen betaling met de lift naar boven hetgeen Mr. Nice en Auhm gedaan hebben. Zeer de moeite waard zijn enkele prachtige parken, het KLCC-park achter de Twin Towers met een fontein show, het KL-Ecopark met de Cannopy wandeling  (via loopbruggen over de jungle), Chinatown , paleizen en moskeeën. In het noorden van KL zijn we met de trein naar de Batu Caves geweest. Deze tempelgrotten zijn te bereiken via een hele steile trap met 272 treden. Boven stonk het echter vreselijk door poep van apen en vleermuizen. Aan de voet van de trap waren allerlei winkels van de hindoestanen hetgeen een apart sfeertje opleverde. Gelukkig vonden we verderop in KL ook een gezellige wijk, Bukit Bintang, met veel barretjes en restaurants. Ik ga hier verder geen uitgebreide beschrijving geven van alle bezienswaardigheden, want ik ben tenslotte geen (gratis) reisgids. De foto’s spreken hopelijk voor zich zelf.

De Maleisische keuken.

Even gegoogeld, nee er zit geen Maleisisch restaurant in Arnhem (wel in Rotterdam zuid, jongens!), en dat is een GROOT GEMIS!
De kennismaking met deze keuken begon al in het vliegtuig van het Maleisische Air Asia. Online hadden we vooraf de maaltijden besteld, keuze uit maar liefst vijftien gerechten. Op de heenvlucht hadden we Pak Nasser’s Nasi Lamak en Nasi Padang met prawn crackers en op de terugvlucht Roasted Chicken met een zwarte pepersaus en Nasi Goreng Lemak. Kosten: 100 baht (ca 3 euro) per maaltijd. We hebben de bakjes tot de laatste kruimel leeg gelikt, potverdrie nog nooit zo’n goede maaltijd in de lucht gehad! De Maleisische keuken is een mengeling van de Chinese, Indonesische, Indiase en Maleisische keukens, een ware openbaring. Het water loopt me met het schrijven van dit stukje nog steeds uit de mond.

Terug in Hua Hin

Bij aankomst op de luchthaven van Hua Hin verliep het iets minder voorspoedig, ten eerste werd iedereen voor de ingang van de terminal op temperatuur gescand en voorts was de kleine bezetting op de Immigratie niet echt berekend op aankomst van een honderdtal passagiers tegelijk met allerlei moeilijke visa. Het duurde ruim een uur voordat we met de nodige stempels de terminal konden verlaten.
Omdat ik de laatste tijd niet zo heel veel blog (druk, druk) voeg ik hier ook nog wat foto’s toe van onze bezigheden in het inmiddels bloedhete Hua Hin.

Groet Kuhn Peter

maart 10, 2020 Reisverhalen, thailand zelf No Comments »

Familiebezoek

Mijn Blog
Het is alweer veel te lang geleden dat ik tijd heb kunnen besteden aan mijn blog. Niet dat ik gebrek had aan  stof om over te schrijven,  integendeel, maar de tijd ontbrak eenvoudig genoeg hiervoor. Huh, zul je denken, je hebt als pensionado levend in luilekkerland toch geen fluit te doen! Edoch, voor het schrijven van een blog heb je best veel tijd en rust nodig. Denken over de onderwerpen, foto’s selecteren, uploaden naar de site, onderschriften maken, blog schrijven, herlezen en fouten eruit halen, nog een keer herlezen en nog meer fouten eruit halen, een fotogalerij maken, een aantal website gerelateerde zaken invullen alvorens tot publiceren over te gaan. Aangezien we onze volledige aandacht nodig hadden voor een zeer gewaardeerd familiebezoek moest het blog maar even in de koelkast.

Tot nu  dus.

Familiebezoek
Na eerder de jongste zoon met schoondochter en kleindochter op bezoek gehad te hebben met een overweldigend uitstapje naar de Filipijnen was het nu de beurt aan de oudste zoon met schoonzoon (inmiddels ook een Thailand adept) en zijn ouders die ook wel eens met hun eigen ogen wilden zien waarom hele families naar deze contreien trekken en daar zelfs langere tijd verblijven (wij dus)
Na een gedegen voorbereiding werd gekozen voor een niet al te wild programma, een aantal dagen Bangkok, daarna naar het mooie noorden van Thailand, dan in een ruk terug naar onze woonplaats Hua Hin en afsluitend weer een aantal dagen Bangkok.
Hier in vogelvlucht de belangrijkste gebeurtenissen.

Bangkok
We begonnen dus in Bangkok, er was gewaarschuwd voor smog maar gelukkig viel dat erg mee. Veel last hadden we er niet van, gaandeweg trok het ook weg en zagen we de blauwe lucht. Smog in Bangkok is niet te vergelijken met die in bijvoorbeeld Beijing, waar je niezend over straat loopt. De auto’s die hier rondrijden zijn opmerkelijk modern en schoon. Taxi’s en tuktuks rijden veelal op gas en de vervuilende bussen zijn ze aan het vervangen voor exemplaren die rijden op schone energie. Een probleem is wel de gigantische files gedurende de spits, een spits die ook steeds vroeger begint en later eindigt. Men heeft becijferd dat er inmiddels tien miljoen auto’s in Bangkok rondrijden!

Lumpini Park
Midden in Bangkok (en gelukkig vlak bij ons hotel), ligt een prachtig aangelegd groot park waar je goed  kunt wandelen langs brede lanen en vijvers. Een mooi groen hart in het  midden van Bangkok waar je zowaar veel varanen, eekhoorns en allerlei vogels kunt spotten. Een welkom rustpunt in de drukke stad.

Eten, eten en nog eens eten
Bangkok staat bekend om zijn streetfood en inderdaad je kunt geen straat inlopen of er is van alles te koop, lekker en spotgoedkoop. Een ommeletje wordt ter plekke voor je klaargemaakt met ingrediënten naar keuze.  Verder is er veel keus uit  kip van de barbecue, crispy pork, spiesjes met vlees, soepjes etc.
Restaurants en bars te kust en te keur en voor ons lekkerbekken is er zoveel aanbod dat het soms lastig kiezen is. Heel toevallig kwamen we op een avond in een libanees restaurant terecht. Ik was nog niet bekend met de libanese keuken, maar ik kan het iedereen aanbevelen. Veel keus en arabisch gekruide gerechten. Smullen!
Na een dag of vijf vinden we Bangkok wel genoeg, want het is ongelooflijk druk en overweldigend. De jeugd (zoon en schoonzoon dus) denken daar anders over en zouden daar maanden, jaren kunnen verblijven. Wij oudjes vinden het na een tijdje wel genoeg en zoeken dan graag de rust op.

Chiang Mai
Ik ga geen uitgebreide beschrijving geven over deze stad in het noorden van Thailand met zijn ommuurde binnenstad, de vele tempels (Wat’s genaamd), de beroemde nightmarket waar je fantastisch verse vis en andere gerechten kunt eten, anders lijkt dit net een reisgids te worden. Oeps, heb ik het nu toch al gedaan .
Maar we hebben een prachtig uitstapje gemaakt naar de hoog op de berg gelegen tempel Wat Doi Suthep en aansluitend, nog hoger de bergen in, naar een dorpje waar een bergvolk woont. In Thailand, en omliggende landen, wonen veel verschillende stammen. De bekendste zijn de Karen, een bergvolk die bekend staat als de longnecks. Door de vele ringen die ze dragen om hun nek (elk jaar er eentje bij), lijkt hun nek helemaal opgerekt. Lijkt, want in werkelijkheid worden hun schouders naar beneden gedrukt door de ringen hebben röntgen foto’s uitgewezen. De ringen kunnen ze nooit meer afdoen want de nekspieren zijn zo verslapt dat het nekje spontaan zou om knakken. Het dorpje wat wij bezoeken wordt bewoond door de Hmong, een vriendelijk volk met mooie geborduurde kledij. Er zijn vele van dit soort dorpen, maar slechts weinigen zijn open gesteld voor toeristen. Het was een hele klim, heel tactisch langs veel winkeltjes waar  lokale waren verkocht werden,  maar eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over het dorp in de bergen.

Hua Hin
Via Bangkok kwamen we uiteindelijk weer aan op ons huisadres. Wat een rust hier vergeleken bij de grotere steden.

Carla, de moeder van onze schoonzoon,  zorgde onbedoeld  voor een bijzonder komische noot.
Bij de Makro kocht ik op verzoek van  de Jan de pa van schoonzoon een fles whiskey, een mooie  Chivan Regal van 1 liter voor 1645 baht.
Nadat ik deze bij hem in hotel afgeleverd had vroeg hij Carla, die de portemonnee beheerde,  om zestien vijfenveertig terug te geven aan mij. Komt ze met een stalen gezicht aanlopen met een briefje van 20 baht (ca 50 euro cent) en zegt ze zonder blikken of blozen tegen mij: ” Laat de rest maar zitten hoor!”.
Even dacht ik dat ze een grapje maakte, maar nee hoor,  ze was bloedserieus terwijl ze toch al diverse keren gezien moest hebben dat we een biljet van 20 baht achteloos als fooi weggaven. Vanaf dat moment lieten we haar natuurlijk alles afrekenen. Keep the change werd een gevleugeld gezegde voor de rest van de vakantie.

Moonsoon Valley
Dat er ook voor ons nog nieuwe dingen te ontdekken zijn in en rond Hua Hin bleek overduidelijk toen we een uitstapje maakten naar de wijngaarde Moonsoon Valley, zo’n 40 km buiten de stad zelf. Hier worden diverse wijnrassen verbouwd voor zowel witte, rosé als rode wijnen en hoewel ik denk dat er weinig sommeliers in Europa rondlopen die bekend zijn met de Thaise wijnen maar  deze wijnen winnen toch geregeld  (internationale) prijzen.  Drie soorten mochten we proeven,  elk begeleid met een bijpassend heerlijk tapas gerechtje. Bovendien was het restaurant waar we het bovengenoemde nuttigden prachtig gelegen met een adembenemend uitzicht over de vallei tussen de bergen. Zeer de moeite waard en voor herhaling vatbaar

Terug in Bangkok
De laatste dagen in Bangkok spendeerden we vooral aan rust, drinken en lekker eten. Ook kregen we nog het nodige geweld mee van het Chinese nieuwjaar, hetgeen groots gevierd wordt in Thailand. Circa tien procent van de thaise inwoners hebben Chinese roots en bovenal wordt dit ook commercieel volledig uitgebuit voor de vele aanwezige toeristen.
Maar uiteindelijk moesten we toch afscheid nemen van onze familie die terug moesten naar het koude Nederland en keerden wij terug naar  ons mooie stekkie in Hua Hin.
Jan en Carla keerden tevreden terug huiswaarts met een schat aan nieuwe opgedane ervaringen. Ze hebben een aardige indruk gekregen hoe het hier hier reilt en zeilt en bovendien hebben ze een paar aardige souveniertjes kunnen scoren, kleurrijke olifantjesvan papier mache, draken van touw en picasso kussenslopen verkocht door een vakkundige rasverkoper waar we erg om moesten lachen.

 En weer terug in Hua Hin
Inmiddels heeft het  koelere weer plaats gemaakt voor de hete periode, niet lang daarna gevolgd door de zeer hete periode. Maar als ik zie welke barre temperaturen er in Nederland gemeten worden hoor je ons niet klagen.We genieten weer van ons huisje en zwembad (de water temperatuur is inmiddels gestegen naar 29 graden!) en hebben een hoop lol in ons stamkroeg  annex restaurantje. Vooral als tegen sluitingstijd Mrs Pui verschijnt wordt het vaak laat, wordt er van alle kanten eten aangerukt, (ondanks dat we net van tafel komen) en stroomt de drank rijkelijk. In het volgende blog meer over deze dame en de bruiloft van haar zoon waarvoor we een bijzondere uitnodiging kregen.

 

Tot snel dus
Peter

 

februari 27, 2018 Reisverhalen, thailand zelf One Comment »

Filipijnen deel 4 en slot

Helaas alweer het laatste deel
Materiaal genoeg om nog enige blogs te vullen over de Filipijnen, maar we zitten alweer een paar weken in Thailand  en nieuw bezoek is in aantocht. Dus hier het afsluitende deel,  over de uitstapjes die we gemaakt hebben met de absolute  apotheose tijdens een prachtige boottocht. En tot slot natuurlijk het eindoordeel van onze Filipijnse trip.

Davao
Zoals al eerder gemeld kent Davao vrijwel geen westerse toeristen, dat is op zich vreemd want het heeft best wat leuke dingen te bieden. Alleen al voor het heerlijke eten, met name de Kinilaw en de kippetjes van de BBQ (zie vorige deel) zou je verwachten dat er vliegtuigen vol toeristen staan te trappelen om deze stad en dit land te verkennen. En dan heb ik nog geeneens Luz en de voortreffelijk tandenstokers van Delumbar genoemd!
Enfin, ze weten niet wat ze missen.
Maar behalve de hier genoemde zaken heeft Davao ook wat andere leuke bezienswaardige te bieden. De meesten hebben we, in wisselende bezettingen, bezocht.
Hieronder volgen er een paar, niet in chronologische volgorde overigens.

Philippine Eagle Centre
In dit park huizen 36 Filipijnse adelaars, de grootst levende in zijn soort. Met zijn lengte van ca 1 meter en spanwijdte van de vleugel van 2 meter een imposante verschijning. Vooral zijn kop is prachtig.  Zie foto.

Crocodile Park
Een leuk familie uitje  met verschillende shows, vooral het voeden van de krokodillen is spectaculair. Paar familieleden werden nat gespetterd, altijd leuk natuurlijk.

Eden Park
Een enorm groot park hoog in de bergen gelegen met fantastische uitzichten. Een deel van het park is zeer geschikt om te wandelen, in een ander deel staan enkele spectaculaire attracties.
Zoals onder andere de Skyrider, een tweehonderd meter lange zipline.
Maar het allerengste was de Skycycle, waar je met een fiets over een staalkabel een paar honderd meter heen en terug moest fietsen. En dat op een zeer grote hoogte. Zoon en vriendin durfden het aan. Wij oudjes lieten dat aan ons voorbij gaan en vonden het voldoende om het op gepaste afstand gade te slaan. Heel vermakelijk was het om te zien dat een van de twee (ik zeg niet wie) de hele weg met de ogen dicht heeft afgelegd onder het slaken van de meest angstige kreten. In de verre omgeving werden vogels en andere beesten massaal opgeschrikt en vluchtten in grote getallen weg om voorlopig niet meer terug te keren. De scary foto’s hieronder zeggen genoeg.

De rijstvelden
Begin januari bezochten we in Davao Del Norte de rijstvelden nabij de woonplaats waar de familie vroeger gewoond heeft. Een oom van hun beheerd nog steeds het rijstveld welke in het bezit is van de familie. Na een rit van ca vier uur (dankzij de rijstijl van de chauffeur van de Minivan, een normale chauffeur zou hier zes uur over gedaan hebben) kwamen we op een zeer afgelegen plek aan waar het busje niet verder kon. Vanaf hier moesten we verder lopen, langs een klein smal pad met verschillende kuilen en plassen, over een klein geimproviseerd  bruggetje  kwamen we uiteindelijk aan bij het huis van oom (en tante) . Tja, veel afgelegener kun je op deze wereld niet wonen denk ik. Maar wel midden in een prachtige natuur, vooral de prachtige groene rijstvelden maakten indruk.  Ook hier werden we wederom zeer gastvrij onthaald met uiteraard heerlijk eten en super verse kokosnoot sap (ja, er was ook Kinilaw!!!). Helaas was onze verblijftijd aldaar beperkt, want we moesten ook weer op tijd terug zijn ivm beschikbaarheid chauffeur en busje. Dus ondanks de inmiddels kletterende tropische regenbui  toch maar teruglopen naar het busje. De parapluutjes deden hun best maar konden niet voorkomen dat je kleddernat werd. Zeker niet nadat ik in de modder, (het toch al niet al te brede pad was nu een modderstroom) een sandaal kwijt raakte en ik ruim een minuut moest graaien met mijn arm ca twintig centimeter in de modder om deze terug te vinden. Intussen was mijn shirt doorweekt, maar gelukkig kon ik een (ietwat te kleine) sweater lenen van een van de familieleden.

En toen kwam de boottocht (met de beloofde apotheose)
De door Thomas en Meziel  georganiseerde boottocht langs het eiland Samal was  een van de absolute hoogtepunten van de reis.
Heel uniek, de complete familie, inclusief oom en tante (die van de rijstvelden) was aanwezig, totaal 26 man!
De tocht naar de pier was ook heel bijzonder, met veel persen en proppen pasten  we met alle zesentwintigen in slechts een jeepney. Ook gingen er nog bakken vol eten mee en kratten met water, frisdrank en (natuurlijk) bier.
Alsof het zo zou moeten zijn, deze dag hadden we prachtig weer, de dagen daarna was het een stuk minder met veel bewolking en regen. Geluk moet je soms hebben. De boot, speciaal gecharterd voor ons allen, stopte op verschillende plaatsen voor het eiland Samal, zodat iedereen de gelegenheid had om te zwemmen en te snorkelen. Het water was hier overigens ongelooflijk helder.
Tijdens een van die stops vroeg zoon Thomas even de aandacht voor een kort dankwoordje. Hij bedankte de familie voor de warme ontvangst het bijzondere feit dat we met de voltallige familie aanwezig konden zijn bij deze tocht, en blikte ook nog even terug op het lastige afgelopen jaar. Maar de boventoon van zijn speech drukte de dankbaarheid uit dat we met zijn allen  samen waren, en dat hij zich verbonden voelde met de familie,
En toen kwam het…….
“And I want to make it official”
Zakt door de knieën
” do you want to marry  me?”
Meziel slaakt een  kreet en slaat hand voor de mond
*Yes I want!!”
Iedereen is stomverbaasd maar natuurlijk zeer blij verrast.
Vader van Meziel: “I’m so happy, I’m so happy”
Zusters en moeders zeggen niets, te druk met tranen uit de ogen te wissen.
Angela (tegen mij): “Opa, nu mag ik je eindelijk echt Opa noemen, he Opa”
Ze weet namelijk dat ik het woord Opa niet leuk vind, niet vanwege de Opa – Kleindochter relatie maar vanwege het woord Opa. Bij dat woord heb ik altijd het beeld van een wat oudere man, zeg maar dik in de zestig, gepensioneerd. Niet veel meer om handen dus steeds maar weer dezelfde verhalen vertellend hoe leuk het vroeger allemaal was en hoe vaak hij de lokale horeca met grote regelmaat bezocht.
“Oh hemel, wat zeg ik nu allemaal? Dat ben ik,  ten voeten uit. Okay, Angela je mag me nu officieel Opa noemen”
En zo kwam er een eind aan de zeer indrukwekkende reis naar de Filipijnen.

Eindoordeel Filipijnen
Als we een voor ons onbekend land  bezoeken lezen we ons terdege in. Dat hebben we ditmaal niet gedaan, deels omdat we honderd procent vertrouwden op onze  geweldige Filipijnse gids en deels omdat we beseften dat we dit land niet als normale toeristen zouden bezoeken. Normale toeristen krijgen geen inkijkje in het intieme familieleven van een gezin in de Filipijnen, Wij wel dus. En is dat bevallen? Jazeker, we hebben een geweldige tijd gehad en genieten nu, weken later nog steeds na.
Het enige wat tegenviel was het hotel, die was qua prijs/kwaliteit verhouding niet geweldig. Maar ja, gedurende de kerstperiode zaten alle betaalbare hotels vol, en veel meer als slapen doe je daar toch niet.
Over alle overige zaken zijn we alleen maar positief en smeekt het om een verdere kennismaking met de Filipijnen. Ook andere delen van het land willen we graag gaan bezoeken. En oh ja,  Pa van Meziel vraagt regelmatig via Facebook wanneer ik weer bier kom drinken, dus dat kan ik ook moeilijk weigeren.

Groet
Peter

 

januari 27, 2018 Reisverhalen No Comments »

Filipijnen deel 3

De Filipijnse keuken

Mijn ex collega’s weten het nog goed. Tijdens elke vakantie mailden ik ze met grote regelmaat foto’s van onze maaltijden. We zien de eetfoto’s wel weer verschijnen was steevast de vakantiegroet. En inderdaad, eten is voor onze familie erg belangrijk. We kunnen een goede dis zeer waarderen, zijn niettemin kritisch, maar als een restaurant eenmaal onze toets van goedkeuring heeft doorstaan dan kan deze ons ook als gast regelmatig terugzien.
De alom geprezen Thaise keuken met zijn uitgesproken smaken kennen we na al die jaren natuurlijk erg goed.
Van de Filipijnse keuken hadden we echter een iets verkeerd beeld. Dat had te maken met het lievelingsgerecht van mijn zoon, Adobo, een kruidig gerecht met botermalse kip. Omdat zijn vriendin na zijn aanhoudende smeekbeden dit heel vaak voor hem en ons klaarmaakte had ik het idee dat de Filipijnse keuken uit voornamelijk Adobo of Adobe-achtige gerechten bestond. Dus in mijn beleving zouden we ruim twee weken lang s-morgens, s-middags en s-avonds Adobo eten.
DAT BLEEK EEN MISVATTING.

Door de vele multiculturele invloeden (Spaanse, Maleisische, Chinese, Amerikaanse) bleek de Filipijnse keuken veel gevarieerder dan ik gedacht had. En eerlijk gezegd heb ik gedurende mijn verblijf in de Filipijnen vrijwel geen Adobo gegeten!
In Davao waren twee grote restaurant ketens waar we vaak onze maaltijden gebruikten: Delumbar BBQ Chicken,en Barbecue Boss.
Behalve verrukkelijke kip van de gril kon je hier ook allerlei andere gerechten krijgen. Een van mijn absolute favorieten was de Kinilaw (en uitgerekend hier heb ik geen foto van), in het zuur gegaarde rauwe stukjes zwaardvis. met kruiden en komkommer. Een heel verassend fris gerecht, straks terug in Nederland gaan we dat proberen te kopiëren.
Een andere typische Filipijnse lekkernij is de Lechon, oftewel een varken die aan het spit geroosterd wordt. Voor de Kerstavond had de familie een tachtig kilo  wegend exemplaar gekocht (we hebben twee dagen ervoor even afscheid van hem genomen, zo goedhartig zijn we wel).  De foto’s spreken voor zich.
We hebben enorm genoten van de vele Filipijnse gerechten, het was dan ook niet verwonderlijk dat, teruggekomen in Thailand, de weegschaal een iets andere waarde aanwees dan voor de reis.

Delumbar en Luz
Het restaurant Delumbar lag op loopafstand van ons hotel dus het was vanzelfsprekend  dat we hier vaak kwamen. Behalve het goede eten kregen we ook een band met het erg vriendelijke personeel. Een van de vrouwelijke medewerkers, Luz genaamd,  die ons bediende toen we daar voor het eerst kwamen werd al gauw onze favoriete serveerster. Ze maakte graag grapjes (bijvoorbeeld over mij rode hoofd: Mr Peter, you are blushing,  Yes Luz , because of you haha).  Ze was altijd vrolijk en attent, en rende van voor naar achteren om iedereen op tijd te bedienen (vooral ons natuurlijk). Rijk zal je nooit worden van een dergelijke baan, Ze verdiende voor een werkdag van twaalf uur ca vierenhalve euro. Oh ja, mocht ze iets vergeten zijn af te rekenen bij de klant dan werd het wel verrekend met haar salaris. Twee keer hebben we die hele club meegenomen, na hun werktijd,  naar een hele grote bar met live muziek. Werd erg op prijs gesteld en we hadden dikke lol. Voor hun een onbetaalbaar uitje, voor ons rijke stinkerds een bijna verwaarloosbaar bedragje.
Een paar dagen voor ons vertrek was Luz ontroostbaar, ze liep met een dienblad voor haar gezicht langs onze tafel. Een andere serveerster vertelde ons dat ze huilde omdat wij binnenkort weggingen. Die maakt een grapje, dacht ik, maar nee hoor, even later zag ik het zelf: de tranen biggelden haar over de wangen!  Deze emotionele uiting was voor ons onverklaarbaar, zo heel bijzonder waren we toch ook weer niet? (of toch wel?) Op onze laatste avond in Davao hebben we daar met de hele familie gegeten, totaal 26 man.
Behalve erg lekker ook zeer betaalbaar, ik geloof dat we inclusief drinken ca 60 euro kwijt waren.
Oh ja, nog een groot pluspunt van Delumbar: de tandenstokers. Huh, de tandenstokers, hoor ik je al zeggen, maar inderdaad deze waren zeer bijzonder, ze hadden namelijk een in mint gedipte  tip. WAAROM HEBBEN WE DIE IN NEDERLAND NIET!
Mocht Delumbar ooit een vestiging openen in Arnhem dan hebben ze alvast een paar frequent terugkomende gasten (vooral als ze Luz en de tandenstokers meenemen)

Maar er is ook ellende

Kort na onze aankomst in Davao raasde er een tyfoon over het eiland Mindanao. Vreemd genoeg hebben we van de tyfoon zelf niets meegekregen. De gevolgen waren echter wel zichtbaar de volgende dagen. Door de modderstromen zijn ruim 180 mensen om het leven gekomen. Langs de rivieren zagen we huisjes bedolven onder de modder en langs de kant van de weg zagen we veel mensen wachtend op evacuatie. Diepe ellende voor mensen die het toch al moeilijk hebben.
Kort daarna werden we in de vroege ochtend opgeschrikt door tientallen brandweerauto’s die met gillende sirenes langs ons hotel raasden. Op een paar kilometer afstand van ons hotel stond een grote shopping mall in brand. Op de bovenste verdieping was een call centre gevestigd, 37 mensen kwamen daar om het leven. Een dag ervoor was een groot deel van de familie daar nog geweest voor een bioscoop bezoek.
Van het vier verdieping tellende gebouw is niet veel meer over.

Volgende week het laatste deel over de Filipijnen want we moeten verder, over ruim een week komt de volgende visite en daar volgt ongetwijfeld weer genoeg voer uit voor de volgend blogs.

Peter

 

 

 

januari 21, 2018 Reisverhalen No Comments »