Categorie: thailand zelf

 

Bezoek uit Nederland

Hoera, de winter is voorbij!

Deze melding kregen we onlangs van de Thaise KNMI.
Dat betekent dat de temperaturen van de winterse waarden van pakweg 26 graden gaan stijgen naar zo’n 34-35 graden. In de nacht zakt de temperatuur naar zo’n 25 gaden. Onze activiteiten zullen we moeten aanpassen aan deze temperaturen.  Had ik net het voornemen gemaakt om elke dag vijf kilometer te gaan hardlopen, gooit het weer roet in het eten. Wat jammer! Maar we hebben best wel wat zeer frisse dagen gehad, vaker en frisser dan we het hier ooit eerder hebben meegemaakt. We gedijen beter bij de hetere temperaturen.

Bezoek uit Nederland.

In februari hebben we bijna drie weken vrienden op bezoek gehad uit Arnhem, Hans en Henny.  Ik zal geen uitgebreid reisverslag hier maken, niemand zit er op de zoveelste reisgids te wachten denk ik.  Maar een kleine opsomming wil ik hier wel vermelden en ik voeg wat foto’s toe. In Bangkok hebben we het immer interessante Lumphini park bezocht om onder andere varanen te spotten. Echter, er viel weinig te spotten want we gingen er bijna bovenop staan, ze lagen aan de rand van het park op de stoep!  Verder uitstapje gemaakt naar Ancient City, een enorm openluchtmuseum in de vorm van Thailand met alle bekende bezienswaardigheden van Thailand op een schaal van 1:1. Lekker onze gasten rondgereden in een golfkar. Leuk was ook een dagtocht vanuit Bangkok naar Ayutthaya, de oude koningsstad uit het Siam rijk. Na vier dagen Bangkok vertrokken we naar Pakchong om vanaf daar het Khao Yai nationaal park te bezoeken. De jungletocht die we daar gemaakt hebben wil ik wel wat uitgebreider toelichten, voor mij was dat wel een hoogtepuntje.

Slapen in het bed waar ooit Bruce Lee in heeft geslapen.

We hadden een hotel geboekt aan de rand van het park in Pakchong.  Nou ja, het was nog wel een drie kwartier rijden naar de ingang van het park, maar dat noemen ze in Thailand dus dichtbij.
In het hotel hingen er naast onze slaapkamerdeur foto’s van Bruce Lee, de man van het hotel vertelde ons trots dat Bruce Lee in die kamer geslapen had tijdens filmopnames, The big boss uit 1971. Dat verklaarde het aantal deuken in de hardhouten kamerdeur.

Naar het park.

We hadden een tour geboekt bij Bobby’s jungle tours. Heel toevallig kenden we die, want daar hadden we ca 15 jaar geleden ook een tour bij geboekt. Vroeg in de ochtend werden we opgehaald door een chauffeur en gids in een halfopen truck. Het was die dag redelijk koud en regenachtig. In het park aangekomen begon het spotten naar apen, vogels en alle andere tropische exoten. Deze waren lastig te ontdekken tussen het dichte gebladerte maar dankzij onze ervaren gids Mooh werden we steeds attent gemaakt op toekans, uilen en allerlei andere tropisch varianten. Met een monoculair, een soort verrekijker op statief, kon ze de beelden voor ons dichterbij halen. Met onze mobiel via haar lens maakte ze de nodige foto’s en filmpjes. Helaas niet van de beste kwaliteit. Later heb ik er van de ca 100 foto’s er 98 weggegooid. Bijzonder was ook een brutale aap die op een parkeerplaats razendsnel een stokje saté uit een tas plukte die aan het stuur van een motorbike hing. Onvoorstelbaar hoe snel hij dat voor elkaar had.

De jungletocht en de bloedzuigers.

Toen we de vorige dag in het hotel de tour regelden vertelde de organisator dat we een lange broek, ter bescherming tegen bloedzuigers, moesten aantrekken en muskieten spray moesten meenemen. Laat ik nu op deze trip geen lange broek hebben meegenomen, als enige. Geen nood, in de stad Pakchong was op de markt vast wel zo’n super lelijke flodderige olifantenbroek te koop. Niet dus, tot mijn grote opluchting, want in zo’n broek wil je nog niet dood gevonden worden, dus trok ik de langste korte broek aan die ik bij me had. In de auto kregen we beenkappen uitgereikt die we moesten aantrekken over onze sokken in de schoenen, dit om te voorkomen dat bloedzuigers de broekspijp inkruipen. Ik knoopte de bovenkant van de beenkappen zo dicht mogelijk vast tegen de onderkant van mijn korte broek, wat kan er misgaan zou je denken.

Nederlanders!

In onze jungle outfit trokken we met een groepje van zeven volwassenen en een kind nu echt de jungle in, smalle paadjes tussen gigantische bomen en begeleid door een kakofonie van tropische geluiden, hier kon ik echt van genieten. Na een tijdje hielden we stil bij een groepje bomen waar een stel gibbons van tak naar tak slingerden, best wel imposant wat voor een afstanden ze springend kunnen overbruggen. Lang konden we daar niet van genieten want er kwam een grote groep toeristen aan die luid pratend hun best deden om al het wild weg te jagen, en ja hoor het waren Nederlanders. Reis je 10.000 km, zit je midden in een park van 2000 m2, midden in de jungle, kom je verdorie Nederlanders tegen. En het ergste was: ze hadden van die ongelooflijk lelijke olifantenbroeken aan! Wat was ik blij dat ik er niet een gekocht had, ze hadden mij waarschijnlijk meteen als een van hun gelijke gezien en mij in een polonaise door de jungle gevoerd. Wat een nachtmerrie. Onze gids nam het verstandige besluit om van de normale route af te wijken en dieper de jungle in te trekken zodat we zeker waren om geen nieuwe irritante toeristen tegen te komen.

Gewond!

De tocht werd avontuurlijker en lastiger, maar ook leuker. Tot ik ontdekte dat mijn linker beenkap was afgezakt en er blote huid zichtbaar was, en ja hoor een rode wond. Duidelijk een bloedzuiger die zich intussen (dronken van geluk) volgezogen had losgelaten Een felle pijn schoot door mijn been, moest ik de gids vragen of ze medicijnen in haar rugzak had? Een flinke dosis morfine leek me hier wel van toepassing. Maar, dacht ik, we zitten in de jungle en hier gelden de wetten van de jungle. Als er gevaar dreigt dan wordt de zwakste van de groep achtergelaten, in dit geval duidelijk ik en niet langer het kind. Dus de pijn verbijtend zette ik mijn innemendste glimlach op en vervolgde de tocht terwijl ik hoopte dat niemand het bloed zou zien dat langzaam van mijn been in mijn schoen liep. Na ruim een uur kwamen we weer bij de auto terug en vertrokken we richting lunch. Gelukkig konden de beenkappen af, en mijn wond bleek bij nader inzien pietepeuterig klein. Mijn fantasie was weer op hol geslagen zoals jullie gemerkt hebben.

Geen olifanten.

Hoogtepunt van het bezoek aan het park zouden de wilde olifanten moeten zijn die hier in kuddes en solitair rondlopen. Op een gegeven moment kregen we van een andere gids de melding dat er olifanten gespot waren. In volle vaart met de auto daarheen, maar helaas in het dichte oerwoud zagen we alleen bomen en takken heen en weer bewegen door olifanten die zich daar verplaatsten.  Dus zonder een olifant gezien te hebben vertrokken we na een lange dag terug richting hotel.

Naar huis

De volgende dag vertrokken we richting ons huis in Hua Hin, een rit van zes a’ zeven uur. Onderweg hadden we nog een stop bij de Maeklong trainmarket. Dwars over deze markt rijdt een paar keer per dag een trein, zodra de trein er aan komt wordt het hele hebben en houden aan fruit, groente en andere handelswaren minimaal aan de kant geschoven en de zonweringen even opgetrokken om de trein door te laten. Na het passeren wordt alles in een handomdraai weer teruggezet. Leuk om eens te zien, maar wel heel erg toeristisch.
Terug in Hua Hin hebben we nog wat leuke dingen gedaan, “hoogtepunt” was een bezoek aan Venezia, een soort mini Venetië waar op elke sporadische bezoeker ca acht man personeel aanwezig was. Ben benieuwd hoe lang deze attractie nog bestaat.  Het echte (letterlijke) hoogtepunt was natuurlijk de verjaardag die van Henny die we hier uitgebreid gevierd hebben met onder andere een drankje in de rooftop bar van het Hilton, gevolgd door een super lekker etentje bij La Terasse, een restaurant aan zee.

Dat was het weer.
Khun Peter

 

 

 

 

 

 

maart 21, 2025 thailand zelf One Comment »

Wat losse flodders uit Hua Hin.

Motorbike deel 2

In mijn vorige blog schreef ik over het fenomeen motorbike in Thailand, zoals hier de kruising tussen scooter en motor genoemd wordt. Neef Danny vond het maar een rare naam, waarom niet motorscooter genoemd zoals in Nederland. Tja, gezien de aantallen die er hier in Azië rondrijden hebben ze er wel enig recht op om die naam te claimen.
Een paar getallen: Thailand 22 miljoen; China 85 miljoen, Vietnam 65 miljoen; India 221 miljoen. Dat zijn de geregistreerde motoren waarvan verreweg het grootste aantal de eerdergenoemde motorbike betreft.  In een parkeerplaats van een shoppingmall staan er al snel enkele duizenden.  Goed onthouden dus waar je hem geparkeerd hebt.

Met deze enorme aantallen is het logisch dat het aantal reparatie zaken ook gigantisch is.
Regelmatig zitten we in een barretje bij ons in de buurt, zoals bijna alle barretjes zijn deze halfopen en zit je lekker overdekt maar toch buiten. Vinden we fijn, want er is veel te zien op straat. In de eerdergenoemde bar zit tegenover ons ook een motorbike reparateur. Ik mag daar graag naar kijken, je ziet daar mensen naar binnen gaan die zelf hun motorbike repareren of band plakken, tegen een kleine vergoeding gebruik makend van de faciliteiten van de zaak. Zie ik in Nederland niet zo snel gebeuren. Het is ook een gezellige ontmoetingsplek voor bekenden en buren, niet zelden horen we luide Karaoke liederen over de straat galmen. Ik heb mijn motorbike ook daar diverse keren afgeleverd voor grote of kleine zaken. Vorig jaar twee nieuwe banden er op laten zetten  (pakweg 50 euro) en onlangs olie laten verversen, zowel de motorolie als versnellingsbak olie (kosten 5 euro).  Enige tijd geleden werkte mijn kilometerteller niet meer, de kabel was los gerammeld bij het telwerk, Nice gevraagd of we dat zelf konden repareren door de frontcover los te schroeven, maar volgens hem was het veel complexer, er moet meer gedemonteerd worden. Dus maar weer laten doen door ons mannetje aan de overkant van de bar. Hij was er een klein half uurtje mee bezig, kosten 2,25 euro. Ruimhartig heb ik dit afgerond naar 2,50. Uitvoerig werd ik ervoor bedankt.

Nice is nog goedkoper uit, hij koopt de olie bij een webshop en laat het dan bij een motorzaak vervangen, scheelt 55 baht (1,5 euro).
Maar ja, hij heeft intussen bijna 50 motorbikes in zijn bezit voor verhuur, het restaurant is nu bijna een bijzaak en dient ondermeer als ontmoetingsplek voor huurder en verhuurder.
Het gros van zijn motorbikes verhuurt hij aan Chinese studenten van de nabijgelegen Universiteit, helaas notoire brokkenpiloten, maar goed voor de centen.

Nog een fenomeen rond de motorbikes, of liever zijn berijders, wil ik hier kwijt, daarna hou ik erover op.
Als ik op mijn motorbike zit heb ik mijn helm op, maar mijn vizier open, om toch nog wat frisse lucht te krijgen. Een helm op de kop is al warm genoeg, vandaar dat hier bijna niemand een helm draagt. Om mijn ogen te beschermen tegen de rijwind en vliegende insecten en niet te vergeten de stof heb ik mijn sterktebril op en daarover een overzet zonnebril. Staat er erg veel wind dan doe ik alsnog het vizier omlaag. Maar het is mij een compleet raadsel hoe de Thaise motorbike rijder het voor elkaar krijgt om met onbeschermde ogen rond te rijden. Vaak met een snelheid van pakweg 80 km per uur en zonder vizier of zonnebril.
Het heeft hier al maanden niet geregend, wel veel wind, dus er zit ongelooflijk veel stof in de lucht. Zit er een optometrist tussen mijn lezers? Hoe kunnen zij daar geen last hebben? Het is mij een compleet raadsel

Verkiezingen

Sinds enkele weken hangen er overal in de stad verkiezingsposters en rijden er de hele dag busjes rond met luidsprekers die luid de verkiezingsbeloftes verkondigen, die ze overigens eenmaal gekozen, toch niet nakomen. Politici zijn overal ter wereld hetzelfde.  Enige wat ik ervan versta, omdat ik de Thaise getallen ken, voor welk lijstnummer ze oproepen. Lijst een en twee voeren de boventoon. Aangezien  de landelijke verkiezingen al lang achter de rug zijn vroeg ik Nice om welke verkiezingen het nu precies ging. Het bleken de gemeentelijke verkiezingen te zijn, hetgeen ik al vermoedde. In een adem door vermelde hij erbij dat hij voor 1500 baht (iets meer als 40 euro) zijn stem kon verkopen, maar omdat hij in een andere gemeente stond ingeschreven moest hij daar wel een flink eind voor reizen, misschien ging hij dat toch wel doen. Een echte democraat in hard en nieren dus!

Verjaardag met ook een Peter

Vrijwel elke vrijdag gaan we in een bar/restaurant vlak bij ons huis een potje poolen. Een leuke bezigheid ook al zijn we er niet bijster goed in. Onlangs viel die vrijdag toevallig samen met mijn verjaardag, de 17e januari. Toen we binnenkwamen zat de eigenaresse, Mint genaamd, met een westerse man aan een tafeltje te praten. Het was er verder op dat tijdstip nog niet druk, slechts een of twee tafeltjes bezet. Maar wat bleek, die man waar ze mee zat te praten was dezelfde dag ook jarig! Hoe groot is de kans dat je elkaar op zo’n plek tegenkomt. Maar het werd nog gekker, hij bleek ook Peter te heten. Beiden hadden we de ID als bewijs op onze mobiel staan. Toevallig wist hij ook alles van Arnhem, met name met betrekking tot “A bridge too far”, dat maak ik niet vaak mee. Mint schonk ons meteen wijn in om het te vieren, al hadden wij eerlijk gezegd op dat tijdstip meer zin in een ijskoud biertje. Uiteraard werden wij, inclusief Mint, op de foto gezet en hebben we met de andere Peter meteen afgesproken om volgend jaar 2026 elkaar weer te treffen op de 17e.

Een opvallend restaurant

Enige tijd geleden gingen we samen met Nice en Oum eten bij een restaurant in het noorden van Hua Hin. Als je de gevel aan de buitenkant bekijkt lijkt het een normaal redelijk klein lokaal restaurantje. En dat was het oorspronkelijk ook, echter de klandizie werd alras groter en groter en dat resulteerde in diverse uitbreidingen aan de achterzijde van het pand. Het restaurant is nu een aaneenschakeling van zalen en biedt plaats aan 400 man. In de weekenden zijn ze drie keer op een avond uitverkocht. Er loopt een 40-tal bedienend personeel rond en de keuken wordt bemand door maar liefst 27 man! Een vreetschuur dus, zou je zeggen. Echter niets is minder waar, alles is extreem goed georganiseerd, wil je iets bestellen, in no time heb je iemand aan je tafel staan die het via een iPad doorgeeft aan de keuken. Het staat snel op tafel en ondanks de drukte gaat er niets mis. Maar goed, belangrijkste is de kwaliteit van het eten, en dat is precies waarom dit restaurant zo gegroeid is. Het is super goed, vers en niet duur. Ze hebben zelfs een eigen vissersboot om de toevoer van verse vis in eigen hand te houden.  Nadeeltje is wel dat de hele menukaart in het Thai is, voor het bestellen heb je dus wel wat hulp nodig. De klandizie is hier echter 98% Thai. We gaan hier zeker vaker heen

Tot de volgende keer.
Khun Peter

 

februari 5, 2025 thailand zelf One Comment »

Straathonden

Motorbikes

Ik heb het in mijn blog regelmatig over motorbikes, onlangs besefte ik dat een Nederlandse lezer hoogstwaarschijnlijk niet bekend is met dit alom in Azië aanwezige fenomeen. Daarom even een verduidelijking, de motorbike zoals we die hier kennen in Thailand is een uitvoering tussen de in Nederland bekende scooter en de zware motor, het heeft dus het model van een scooter, maar is  zwaarder uitgevoerd en met een zwaardere motor, meestal 125 cc.  Je hebt hier dus ook officieel een motorrijbewijs voor nodig.  Zie ook foto van mijn fraaie opvallende zeer populaire Honda Scoopy. Tot zover de uitleg.

Straathonden in Thailand

Al heel lang stond het op mijn lijstje om eens in mijn blog een stukje te schrijven over de vele straathonden in Thailand. De directe aanleiding om nu maar eens echt de pen hierover op te pakken was toen we onlangs in het restaurant van Mr. Nice zaten en een motorbike vlakbij hoorden crashen. Oorzaak een plotseling overstekende straathond. Gelukkig viel het allemaal mee, de hond maakte zich bliksemsnel uit de voeten, blijkbaar geen breuken of andere onoverkomelijke blessures en de vrouw op de motorbike (uiteraard zonder helm) kon overeind krabbelen. Overal snelden mensen naar haar toe om te helpen, maar ze kon haar weg vervolgen, alleen wat lichte schrammen en wat krassen op het voertuig. Met Nice hadden we het erover wat er gebeurd zou zijn als het wel veel slechter was afgelopen, vrouw naar ziekenhuis, motor totall loss, een straathond heeft immers geen eigenaar die je aansprakelijk kunt stellen. Hij vertelde ons dat dan diegene die de hond eten geeft aansprakelijk is.  De bewijslast lijkt me discutabel, maar niet in alle gevallen onmogelijk. De kok van Mr Nice (met de niet zo flatteuze naam Fat Lady) staat er ook om bekend dat ze regelmatig de honden te eten geeft. Bij ons in de buurt rijdt ook de hele dag een oud vrouwtje rond met tassen vol voer voor de immer hongerige viervoeters. Die voelen ook haarfijn aan wanneer ze langskomt, met hun biologische klok is niets mis.

Maar, en nu komt het: er zijn  ook mensen die hier grof geld mee verdienen dankzij donaties die ze krijgen. Als voorbeeld, vertelde Mr Nice ons, dat om de hoek van zijn restaurant jonge mensen woonden die zich daar full time mee bezig hielden en die woonden in een kast van een huis van 28 miljoen baht (bijna 8 ton in euro’s).  Ik had mijn twijfels, wellicht hadden die gasten een grote erfenis gehad dus ik besloot zelf maar op onderzoek uit te gaan.
Als je googelt op streetdogs Hua Hin kom je al snel een flink aantal donatie sites tegen die er behoorlijk professioneel uitzien. Uiteraard met foto’s van magere hondjes die door hun weldoeners van voedsel worden voorzien. Doneren wordt op prijs gesteld, je hoeft alleen maar op de donatie knop te drukken die op sommige sites standaard op 30 dollar staat, op een andere site zelfs op 50 dollar. Valt mee toch? Maar ho, als je daar op drukt doneer je 30 of 50 dollar per maand! Dat het bedrag in dollars staat zegt ook al heel wat, ze richten zich op de hele wereld. Stel nu dat er wereldwijd een 2500 hondenliefhebbers maandelijks dat bedrag van 30 dollar doneren, dat lijkt me niet overdreven want er zijn veel mensen die meer van honden houden dan van mensen. Dat is 2500 keer 30 dollar maal 12 maanden, oftewel 900.000 dollar per jaar!! Holy Moly.
Zijn de hondenbrokken zo duur in Thailand? Vergeet het maar, deze honden krijgen het goedkoopste wat er te krijgen is, voornamelijk rijst! Er zijn gelukkig ook sites die minder dwingend zijn om maandelijks te doneren en er zullen ook vast wel organisaties zijn met goede bedoelingen.  Toch was ik wel verrast door het groot aantal mensen die hiermee bezig zijn.

 

We hebben het koud!

Potverdrie! Vlieg je helemaal naar het tropische Thailand, denk je het koude Nederland ontvlucht te zijn, en dan zit je hier te koukleumen. Ik kijk op de weer app en het is toch echt 26 graden, gevoelstemperatuur 27 graden. Er waait een fris windje uit het noorden maar dan nog zouden we het niet koud mogen hebben als de thermometer een 26 graden aanwijst. In de vroege ochtend als we buiten aan de koffie zitten, hebben we een vest aan! In de loop van de dag krijgt de zon meer kracht en wordt het warmer, maar als in de vroege avond de zon ondergaat, dat is hier nu rond 6 uur, dan wordt het al snel frisser en gaan de vesten weer aan. Blijkbaar zijn we al een halve Thai aan het worden en zijn we de kou ontwent.  Canadese vrienden van ons daarentegen vinden deze temperaturen geweldig, maar ja, die komen ook uit een land waar ze een temperatuur van het minus 45 graden lekker frisjes noemen.
Ongetwijfeld wordt het richting maart, april hier weer snikheet en gaan we daar over “klagen”

Seven dangerous days.

Zo worden hier de dagen rond de jaarwisseling genoemd, omdat er dan nog meer verkeersdoden vallen dan is de rest van het jaar. Na 7 dagen staat de teller op 393 doden en 1894 gewonden. Het merendeel van de ongelukken betreft motorbikes. Oorzaak, te hard en roekeloos rijden, vaak zijn de bestuurders nog piepjong en een helm dragen is hier alleen nodig als je weet dat er politiecontroles zijn.  Af en toe lijkt het wel of ze om ongelukken vragen, ze rijden vanaf een zijstraat zo een drukke hoofdweg op zonder te kijken of er wat aankomt, ik heb al menigmaal hard in de remmen moeten knijpen om een ongeluk te voorkomen. Ook zie ik regelmatig een vrouw met een jong kind los staand voor haar op de motorbike en op haar been een baby van een paar maanden die ze met een hand vasthoudt. Met een hand sturend vertrekt ze dan over een weg met gaten en bobbels, je moet maar durven (zie ook foto).
Hilarisch wordt het helemaal als we een agent van de verkeerspolitie (die we kennen als mede bareigenaar en projectbegeleider in de bouw) strak in uniform en felgekleurd hesje met de tekst POLICE, op zijn motorbike zien vertrekken richting een checkpoint om daar mensen aan te houden die zonder helm rijden terwijl hij zelf alleen een pet op heeft, geen helm dus. Je begrijpt dat we af en toe hier niet meer bij komen van het lachen.

 

Vertraagd Blog

Dit blog is met de nodige vertraging tot stand gekomen.  Eind November vorig jaar moesten we plotseling ons verblijf hier tijdelijk afbreken voor een bezoekje van twee weken aan Nederland in verband met familieomstandigheden. Sinterklaas hebben we nog meegemaakt aan het thuisfront en de bittere kou helaas ook. Weer terug in Thailand  duurde het dit keer heel erg lang voor we ons ritme weer gevonden hadden. Twee lange vliegreizen binnen twee weken gaat je blijkbaar niet in de koude kleren zitten. Lachte ik vroeger collega’s uit als ze last hadden van jetlag, dit keer sloeg de jetlag ons beiden uit wraak keihard om de oren. Duurde weken voor we weer in ons normale doen waren. Vandaar dat het blog even op een laag pitje heeft gestaan.

Dat was het weer, iedereen de beste wensen voor 2025 en tot de volgende keer.
(deze keer helaas niet zoveel foto’s)

Khun Peter

januari 13, 2025 thailand zelf One Comment »

Kaboem?

Drukke eerste weken

Na vijf drukke en leuke maanden in Nederland werd het hoog tijd om te verkassen naar ons huisje in Hua Hin. Via de aldaar hangende camera’s konden we de status van ons huisje keurig in de gaten houden. De tuinman kwam hondstrouw drie tot vier keer in de week, over de frequentie van het zwembadonderhoud hadden we onze twijfels, langzaam maar zeker zagen we het water groener worden en de poolman kwam absoluut niet twee keer in de week, zoals was afgesproken. Dus contact opgenomen met onze Thaise vriendin en huisbaas die resoluut ingreep, huidige poolman ontslagen (zonder ontslagvergoeding uiteraard, zo werkt dat hier) en nieuwe aangenomen. Deze komen nu met zijn tweeën of drieën trouw twee keer in de week.

Goed, na een lange vlucht van 12 uur kwamen we in Bangkok aan, de opwinding die dat vroeger bij ons teweegbracht is er niet meer, het begint aardig routine te worden.
Na een nachtje Bangkok gingen we in een bestelde taxi naar Hua Hin. Als Nederlander zul je denken, huh met een taxi, dat is toch peperduur. Nou, niet hier, het is een rit van pakweg 200 km en kost 1800 baht, zeg maar vijftig euro, en dan heb ik nog een iets grotere en duurdere taxi gekozen in verband met onze bagage.

Aangekomen bij ons huisje konden we meteen aan de slag, buiten eerst maar al de duivenpoep weggespoten en ook binnen kon de vloer wel een dweiltje gebruiken. Maar daarna was het de koffers uitpakken, de tuin bezichtigen (zag er prima uit) en de inwendige mens versterken bij het restaurant van vriend Mr. Nice. Meteen de eerste avond werd het al supergezellig, onze terugkomst was niet ongemerkt gebleven en dus kregen we al gauw gezelschap van een paar goede Thaise vrienden zoals onze huisbaas en vriendin Aum.

Voorraden aanvullen

De eerste week staat in het teken van voorraden aanvullen. Veel boodschappen halen we bij de Makro, niet ver van weg wonen.  Doorgaans gaan we drie of vier keer in de week uit eten en gooien we de andere dagen iets lekkers op de barbecue. Ook is het raadzaam om wat noodvoorraad achter de hand te hebben voor het geval dat we niet weg kunnen bij zware regenval. De wegen veranderen dan in kolkende rivieren.  Gelukkig hebben we een grote koel/vrieskast die we kunnen vullen. Voor een lekker broodje moet ik een uurtje rijden, in de directe omgeving hebben we geen lekker brood kunnen vinden. Om niet voor een leeg schap te staan na een lange rit bestel ik een dag van tevoren vijf broden die de volgende dag netjes voor mij klaar liggen.

Ook bestellen we 80 liter drinkwater, in de vorige periode dat we hier woonden ging het probleemloos, maar doordat er nu andere mensen bij het waterbedrijf werkten had het nogal wat voeten in aarde om het water uiteindelijk bij ons afgeleverd te krijgen. De baas van de tent sprak geen Engels (en ik vrijwel geen Thai) dus de conversatie ging zeer moeizaam, hij bleef maar het woord kaboem herhalen. Kaboem kaboem ging het telkens weer. Dat woord intrigeerde me, dus zocht ik later uit wat het betekende. Het bleek nogal een tricky woord. Lees maar….

Kaboem Ka boem

Mensen vragen ons wel eens of we intussen de Thaise taal beheersen na zoveel jaar hier te wonen. Nou nee, we kennen een aantal gemakkelijke woorden waar je je geen buil aan kunt vallen, zoals dag zeggen, bedanken, de rekening vragen, en zeggen dat iets lekker is. En wat heel makkelijk is, we kunnen tellen in het Thai. Als je op de markt, waar ze vrijwel geen Engels spreken, en je moet afrekenen dan verstaan we het genoemde bedrag redelijk. Maar de Thaise taal is een toontaal. Zelfs een kort woord van drie letters kan op drie verschillende toonhoogtes uitgesproken worden en dan heeft het drie totaal verschillende betekenissen. Het grote probleem is, wij horen het verschil in toonhoogte vrijwel niet. Dus de kans dat je iets heel anders zegt dan de bedoeling is is vrij groot. Een goed voorbeeld hiervan is het eerdergenoemde Kaboem. Omdat ik dat woord binnen enkele dagen verschillende keren hoorde heb ik het eens nagevraagd bij vriend Nice. Zijn uitleg was helder, het betekende eigenlijk Yes Sir!, een beleefdheidsvorm waarmee je eigenlijk zegt ik heb het begrepen of komt voor elkaar. Toen ik enkele dagen later in zijn restaurant zat een praatje met hem maakte, dacht ik aan het einde van het gesprek het pas geleerde Thaise woord in de praktijk te brengen, dus ik sloot af met Kaboem. Oh, zei hij, nu spreek je het verkeerd uit, dit bekent heel wat anders, je moet zeggen Ka Boem (nauwelijks hoorbare pauze tussen de lettergrepen) en niet Kaboem. Wat betekent het dan zoals ik het heb uitgesproken vroeg ik, hij heeft het me uitgelegd, het kwam erop neer dat ik vroeg om een seksuele handeling waar je normaal gesproken grof geld voor moet neertellen.
Jullie zullen begrijpen dat ik dat woord niet meer zal bezigen.

Verbouwing

Het huis naast ons stond al drie of vier jaar leeg en was aardig vervallen, en wat nog niet vervallen was was wel ondergepoept door de duiven. Maar blijkbaar was het huis verkocht of had iemand besloten om het huis toonbaar te maken voor mogelijke verkoop want het werd grondig gerenoveerd. Altijd grappig om Thaise werklui bezig te zien, met slippers op een los huishoudtrapje boven op een gammele steiger of met slippers een schuin dak op lopen (zie foto). Dat ze het hier niet zo nauw nemen met de Arbo wetgeving zagen we laatst ook bij een bar (heel toevallig zaten we daar) waar dozen met bier werden afgeleverd, met een handigheidje werd ruim 32 kg aan drank op de rug naar binnen gedragen, ook hier heb ik een foto van gemaakt. Het blijft vermakelijk om dit soort dingen te aanschouwen.

Regen!

Goed, we zijn intussen aardig gesetteld, genieten van het heerlijke Thaise (en andere) eten zoals de green curry (medium spicy) bij Nice, eten van de Dynasour market (massaman curry!) of het eten op een grote food court, de Tamarind market waar we onlangs een van de lekkerste pizza’s gegeten hebben die we ooit geproefd hebben, en natuurlijk fantastische tapas bij Taboo (je merkt het, we eten niet alleen maat Thai.)

Het weer is nogal wisselvallig, hete dagen worden afgewisseld met dagen waarin ongelooflijke hoeveelheden regen vallen, ons zwembad is al ontelbare keren overstroomd Gelukkig wonen we vrij hoog op een heuvel dus we houden verder droge voeten. Maar als we op de motorbike de straat af naar beneden rijden lijkt het wel of je dwars door een rivier ploetert. Op zich ook niet ongevaarlijk want je ziet de gaten in de weg niet. Ook kunnen er door de zware regenval nieuwe gaten zijn ontstaan. Maar goed, binnenkort is het afgelopen en kunnen we ook vier maanden krijgen waarin geen enkele druppel valt.

Dit was het weer, tot de volgende keer.

Khun Peter

 

november 8, 2024 thailand zelf No Comments »

Nog een blogje voor we teruggaan.

Songkran

Vorige week werd hier in Thailand de Songkran gevierd. Dat is de viering van het traditionele Thaise nieuwe jaar. Iedereen mag elkaar dan zeiknat gooien. Een emmer ijskoud vies water over je heen wordt als een gelukwens gezien. Mij niet gezien, dan maar geen geluk. Aantal jaren geleden zijn we de stad ingegaan om dit eens van dichtbij  mee te maken, maar na die ene keer hadden we het wel gezien, het feestje was duidelijk niet aan ons besteed. Net als heel veel andere, verstandige, westerlingen blijven we op die dag veilig thuis. Gelukkig vieren ze het hier in Hua Hin maar anderhalve dag, in andere steden maar liefst vijf dagen. Er vallen gedurende de Songkran festiviteiten nog veel meer verkeersongelukken dan normaal. Volgens de laatste telling zijn er gedurende de zogenaamde 7 dangerous days 287 doden gevallen in het verkeer.
Er worden enorme hoeveelheden water verbruikt ondanks de huidige droge periode, we hebben al sinds januari bijna geen regen gehad en de water levering aan de huishoudens is op rantsoen gezet. Na half elf in de ochtend stopt de levering, wij hebben daar geen last van omdat dan de  2000 liter tank vol zit, en dat maken we niet in een dag op (tenzij je vergeet de kraan uit te zetten als je het zwembad bijvult). Maar het blijft wel vreemd dat er dan zulke grote hoeveelheden kostbaar water verspild worden.

Zoetigheid.

We komen nu al pakweg 8 jaren in Hua Hin en we hebben onze Thaise vrienden al ontelbare keren verteld dat we niet van zoetigheid houden. Helaas, je kunt net zo goed tegen een muur praten.  Aangezien ze zelf verzot zijn op zoete versnaperingen kunnen ze het niet bevatten dat er mensen zijn die dat niet weten te waarderen. Misschien denken ze dat we dat alleen uit beleefdheid zeggen dat we het niet lusten. Vorige week, tijdens een etentje, kregen we maar liefst 5 grote zakken met zoete koekjes en cakejes. En dat ca drie weken voordat we naar huis gaan! Zelfs als we heel goed ons best doen krijgen we die zoetigheden nog niet in tien jaar op. Dus zit er niets anders op dan het voorzichtig weggeven aan mensen die er wel van houden en waarvan we weten dat ze geen contact hebben met de gulle gever, en we kunnen nog wat meenemen naar huis waar ze zoetigheid wel waarderen.

Taboo

Tot onze grote verrassing is er bij ons in de nabije omgeving  een nieuw restaurant geopend. De opening was al voor November aangekondigd maar door allerlei omstandigheden is dat uitgesteld tot begin April. We kennen de Engelse (mede)eigenaar en daar maakte we regelmatig een praatje mee over de strubbelingen  met name met betrekking tot het aannemen van bekwaam personeel, hij stelde best wel hoge eisen. Nu is een nieuw restaurant geen grote bijzonderheid, maar deze toevallig wel, Het is namelijk een zeer atypisch restaurant welke je zeker niet in onze buurt zou verwachten. Als we de straat naar beneden rijden, ca anderhalve kilometer, kom je wat barretjes tegen, de onvermijdelijke massageshops en kapsalons (waarom zoveel in een straat??) en een aantal typisch Thaise restaurantjes, deze zijn heel basic ingericht en je zit eigenlijk overdekt buiten. Het nieuwe restaurant, Taboo genaamd, is een supermooi ingericht Tapas Wine and Lounge Bar.  De inrichting is verzorgd door  een professionele designer en je kunt er genieten van  exclusieve wijnen, cocktails en Tapas gerechten.  Het is alsof  drie sterrenrestaurant De Librije een vestiging opent in winkelcentrum Kronenburg of Hilton een hotel neerzet in Klarendal, hebben jullie een beetje een beeld van deze zeer welkome dissonant in onze buurt. We hebben Taboo  al diverse keren bezocht en al een groot deel van de tapas menukaart geproefd. De serveersters verwelkomden ons al met onze namen  bij de tweede keer dat we binnenkwamen! Ook het personeel is bijzonder voor een startend bedrijf, een hele professionele bartender en een bedrijfsleider die ook zeer actief is met promotieactiviteiten op de sociale media.

Grappig voorval bij Nice

Onlangs kwam er een gezelschap van zes mensen eten bij Nice. Er zat een vrouw bij die hij wel kende want ze had eerder een motorbike bij hem gehuurd. Na een goed bevallen testrit had ze ingestemd met de huur. Echter na twee dagen bracht ze hem terug want hij reed toch niet lekker. Later kwam hij erachter dat ze elders een andere motorbike gehuurd had die ca 50 cent per dag goedkoper was. Zo’n  type dus. Nadat iedereen aan tafel zijn bestelling had opgegeven was zij aan de beurt, Ze wilde kip met cashewnoten, een bekend Thais gerecht. Echter ze wilde geen groene paprika erin maar rode (en niet te veel), in plaats van ui moest er bosui in, geen vissaus maar oestersaus en een halve teen knoflook en zo had ze nog een aantal noten op haar zang. Boven de hoofden van  haar disgenoten zag je een gemeenschappelijke tekstballon verschijnen “HEB JE HAAR WEER!!”. Nadat Nice voor de zekerheid de bestelling nog twee keer herhaald had kon de keuken aan de slag. Toen ze het gerecht uiteindelijk voor haar neus kreeg keek ze heel bedenkelijk naar haar bord. Ja, zei ze tegen Nice, maar ik wil er ook geen kip in! De rest van het gezelschap zat intussen met vuurrode koppen van plaatsvervangende schaamte aan tafel. Als ik Nice was geweest had ik haar met het gezicht in het bord met eten geduwd. Maar hij bleef beleefd, wat een zelfbeheersing. Toen ze weg ging zei ze ook nog: Tot ziens. Alsjeblief niet zag je Nice denken.

En weer naar huis.

Nog een klein weekje en dan gaan we weer terug naar Nederland. Er volgen nog wat goodbye party’s en dan vertrekken we voor anderhalve dag naar Bangkok waar het dan 40 graden is! Wordt de koelte opzoeken in de Shopping mall en Ierse pub! Daarna de lange vliegreis via Doha naar huis. We zullen het leventje hier missen, vooral onze vele vrienden en kennissen hier (het lijkt wel of we met elke periode dat we hier zijn we er vrienden bij krijgen, ik overweeg een vriendenstop, eerst moeten er een paar afvallen voordat er weer een paar bij kunnen). Ook het straatleven zullen we missen, de vele rondreizende karretjes met streetfood en andere koopwaar, het maakt het straatbeeld zo levendig. Maar we kunnen ook niet wachten om de familie te zien, vooral onze kleindochters natuurlijk.

Heel veel groeten en in Oktober zijn we weer terug.

Khun Peter

april 27, 2024 thailand zelf No Comments »

Tripje naar Singapore

Op naar Singapore met Scoot.

Zoon Jasper en vriend Henk hadden een tripje naar Thailand gepland. Vanwege de drukke agenda van ondernemer Jasper (restaurant Anne&Max, Delft) zat er helaas geen lange vakantie in, slechts een kleine veertien dagen waren hun gegund. De bedoeling was om een paar dagen Bangkok onveilig te maken en daarna de rust te zoeken in ons huisje in Hua Hin. Enkele weken voor hun reis kwam Jasper op het lumineuze idee om een reisje naar Singapore in te plannen samen met ons. Zij waren er al een paar keer geweest en het was een lang gekoesterde wens van hun om ons daar eens rond te leiden. Singapore stond al tijden op onze bucketlist dus we hadden geen lange bedenktijd nodig. Jasper regelde de vlucht en het hotel, uiteindelijk kwamen we uit op een drietal dagen Bangkok, zes dagen Singapore en nog eens drie dagen Bangkok.

De door Jasper geboekte vlucht was met de maatschappij Scoot, een dochter van Singapore Airlines. Tot onze verbazing ging het inchecken op de luchthaven in Bangkok super vlot, heel brutaal loodste Jasper ons naar de priority balie, ja dat mocht van die dame zei hij. Ook bij het boarden gingen we brutaal als eerste het vliegtuig in, komt omdat jullie zo oud zijn, was zijn verklaring. Wij, sukkels, geloofden dat ook nog, totdat we op onze plaatsen aan kwamen. De schurk had ons weer te pakken, hij had geen economy seats geboekt maar de business variant, Scoot plus. Super goede brede stoelen, uitmuntende service en een goede maaltijd. Nu begreep ik waarom hij niet op mijn verzoek was ingegaan om het geboekte e-ticket naar mij op te sturen na het boeken.

Singapore vs Bangkok

Als notoire Thailand en Bangkok kenner ontkom je er niet aan om te gaan vergelijken, Singapore met Bangkok/ Thailand. Hieronder een opsomming van de meest markante verschillen.

Engelstaligen: bijna iedereen in Singapore spreekt perfect Engels, dat is in Thailand wel even anders. Okay in de horeca in toeristische gebieden valt het nog wel mee, al spreken ze hier ook veel Engelse woorden uit met de voor hun gebruikelijke klemtoon verschillen en ook de r wordt automatisch een l. Maar in Singapore is iedereen perfect te verstaan.

Clean, clean clean: Zelden zo’n schone stad gezien als Singapore, geen propje papier op straat, het in het bezit hebben van kauwgum is zelfs strafbaar, blinkende trottoirs zonder de in Thailand gebruikelijke losse tegels of gaten, we zagen zelfs invalide karretjes rijden. In Bangkok is dat ondenkbaar vanwege de gebrekkige trottoirs.  Maar de georganiseerde chaos in de Thaise straten kan ik ook wel waarderen.

Verkeer en openbaar vervoer: In Thailand en vooral Bangkok is er het verkeer superdruk, auto’s en motorbikes overheersen het verkeer. Heel anders is het in Singapore, weinig verkeer op de weg, heel weinig taxi’s, heel sporadisch zie je een motorbike. Een auto aanschaffen is een duur grapje in Singapore en wordt ontmoedigd door de overheid. Je moet een vergunning aanvragen en die kost zo’n 100.000 euro, maar die is dan ook maar liefst tien jaar geldig! En dat is ook begrijpelijk, bijna iedereen verplaatst zich met openbaar vervoer. Met name het metro netwerk is extreem goed georganiseerd. Singapore heeft een oppervlakte van pakweg de helft van de provincie Utrecht, en daar ligt een netwerk onder van 230 km (onbemande) metrolijnen die elkaar overlappen, er zijn zo’n 134 metrostations met daaronder talloze overstapstations. Het is moeilijk een plek in Singapore te vinden welke niet met de metro te bereiken is.  De metrostations zijn enorm groot, schoon (tuurlijk), het lijkt soms wel of ze net opgeleverd zijn. Daarbij is het vervoer met de metro ook nog eens spotgoedkoop. Daar kan Nederland nog wat van leren, mensen gaan minder met de trein in Nederland vanwege de hoge prijzen, dus gaan de prijzen van de treinkaartjes omhoog  Wat een logica!

Organisatie: Singapore is een geoliede machine, alles is tot in de puntjes georganiseerd. Bijvoorbeeld de immigratie op de luchthaven, die is volledig geautomatiseerd en efficiënt. Enkele dagen voor je aankomst moet je online een formulier invullen die gekoppeld wordt aan je paspoort. In de immens grote aankomsthal kun je bij een van de vele poortjes je paspoort scannen en je bent klaar.  In Thailand is de overheid er meer op gericht om zoveel mogelijk immigratie officieren aan het werk te helpen, en dat lukt ze aardig. De procedures zijn onbegrijpelijk, het aantal in te vullen documenten ontelbaar evenals  het aantal stempels die ze zetten, niet alleen in het paspoort maar ook op hun eigen documenten. Pakhuizen vol aan papieren moeten ze intussen alleen al van ons hebben.

Betalen: In Thailand wordt er grotendeels nog met cash geld betaald, sinds de pandemie periode is er wel een scan functie geïntroduceerd, de gemiddelde toerist heeft hier niets aan want je moet wel een Thaise bankrekening hebben. Ik scan wel eens via mijn Bangkok Bank app, maar het is wel redelijk omslachtig. (eerst scannen, zelf bedrag invullen, bevestigen, en kopie op je mobiel aan ontvanger laten zien, die hier weer een foto van maakt). In Singapore is het contactloos betalen volledig ingeburgerd. Cash wordt vaak niet geaccepteerd. Ook heel opvallend, in Singapore is het volstrekt ongebruikelijk om een fooi te geven, het wordt niet geaccepteerd. Dit in schrille tegenstelling tot Thailand.
De prijzen van hotels, eten en drinken zijn wel een stuk duurder dan in Thailand, meer vergelijkbaar met de Nederlandse prijzen. Maar de levenstandaard van de Singaporezen ligt dan ook stukken hoger.

Let op gevaar: Het aantal waarschuwingen voor potentiële gevaren, vooral in metrostations, viel ons op. Bijvoorbeeld het: “Mind the Gap”. Zoals bij elk railvervoer is er tussen het treinstel en het perron een minimale spleet. Hoe je daarin kunt vallen is mij een compleet raadsel, mogelijk als je een piraten houten been hebt zou die mogelijk een klein stukje erin kunnen verdwijnen. Toch lijkt het erop dat in Singapore complete families erin verdwenen zijn. Anders kan ik het aantal waarschuwingen via schermen, omroepen in en buiten de trein, niet verklaren. Ze laten niets aan het toeval over!

Bezienswaardigheden.

Ik zal geen uitgebreide verslaggeving doen van alle mooie dingen die we bezocht hebben, ik ben tenslotte geen reisgids aan het schrijven. De foto’s zeggen hopelijk genoeg. Maar we hebben genoten van onder anderen bezoek aan Marina Bay, de hangende tuinen, Gardens by the Bay en de Botanic gardens. Bijzonder was ook het bezoek aan Sentosa island waar je zowel met een kabelbaan heen kunt als met een monorail treintje. Een van de hoogtepunten was ook  Mount Faber, een berg die we beklommen hebben, via een overigens zeer goed beloopbaar pad met ontelbare trappen. Op vele plekken een prachtig uitzicht over de stad en de baai. Er waren opvallend weinig  toeristen, hetgeen wel verklaarbaar was. Wie gaat er nu op het heetst van de dag zo’n beklimming maken? Ja wij dus.
Als laatste wil ik Chinatown niet ongenoemd laten, hier is het in de avond goed toeven met betaalbare restaurantjes en aangenaam geprijsde drankjes. En gelukkig op loopafstand van ons hotel.

Intussen zijn we terug in Hua Hin waar de temperaturen intussen flink aan het oplopen zijn. Als ik nu, rond het middaguur, op weather channel kijk is de temperatuur nu 35 graden met een gevoelstemperatuur van 44! In de nacht koelt het lekker af, naar pakweg 28 graden. Ook ons zwembad wordt steeds warmer, in de middag als de zon er lange tijd volop schijnt lijkt het of je in een soep zwemt. Nog een paar weken en dan moeten we weer wennen aan de Nederlandse temperaturen. Vinden we niet erg hoor.

Groet
Khun Peter

 

 

april 14, 2024 thailand zelf One Comment »

Tripje naar Ban Saphan

Waarom naar Ban Saphan?

Het plaatsje Ban Saphan ligt zo’n 180 kilometer van onze woonplaats af, aan de Golf van Thailand.
Het is niet echt bekend bij westerse toeristen, dus het is niet een heel voor de hand liggende keuze om daar heen te gaan. Echter een aantal jaren geleden waren we daar een paar dagen geweest als een tussenstop op een trip naar het zuiden. We hadden van Ban Saphan gehoord van onze Thaise vriendin Oum, die daar is geboren en getogen,  haar ouders wonen daar nog steeds. Tijdens dat bezoek moesten we dan ook absoluut  bij haar moeder langs, die eigenlijk helemaal geen tijd had voor ons want ze stond op punt om met vakantie te gaan. Maar er was geen ontkomen aan, we werden hartelijk ontvangen met natuurlijk veel lekker eten in haar eigen restaurant en daarna liet ze ons nog wat dingen in de omgeving zien, alvorens ze dan toch ook echt weg moest.

Ook bewaren we nog een mooie herinnering aan een klein restaurantje aan de kust waar we garnalen hebben gegeten. De uitbater vroeg ons of we verse garnalen wilden, ja natuurlijk zeiden wij, de bedorven exemplaren verkoop je maar aan de locals. Toen de garnalen geserveerd werden kwamen we erachter dat met verse garnalen rauwe garnalen bedoeld werden, geen wonder dat hij raar keek toen hij onze bestelling opnam. Normaal eten westerlingen dit niet. Maar we hebben het overleefd.

Begin dit jaar ging Oum haar ouders bezoeken en vroeg ons of we mee wilden. Daar hoefden we niet lang over na te denken.

Op weg.

We hadden gerekend op een ritje van pakweg drie uur, het werden er uiteindelijk bijna vijf want onderweg moest er nog verschillende keren gestopt worden voor boodschappen. Oum had van moeders blijkbaar een boodschappenlijstje meegekregen. En uiteraard moest er onderweg ook gestopt worden om te lunchen, dat deden we in een klein restaurantje waar ze goed gevulde noodle soepjes verkochten. Alle menukaarten die daar aan de muur hingen waren in  het Thai, als westerling zou je niet weten wat je hier zou moeten bestellen.  De autorit was ook wel heel gedenkwaardig, we reden in de vrij oude Chevrolet van Nice, de nieuw gekochte MG hadden ze verhuurd. De Chevrolet vertoonde wat kuren, om snelheid te maken bij het optrekken, bijvoorbeeld vanaf een stoplicht of bij het inhalen, moest de airco even uitgezet worden, anders geen power. Tijdens de rit heen en terug moet ze dat toch zeker wel een honderd keer gedaan hebben. Ook het waarschuwingslampje van het motormanagement brandde constant, maar daar had ze wat voor gezet zodat je dat niet zag, als je het probleem niet zit bestaat het ook niet. Ook de benzinemeter werkte niet, zodat er onderweg voor de zekerheid diverse keren getankt moest worden. Konden we wel om lachen.

In Ban Saphan.

We hadden een superleuk hotelletje bestaande uit een aantal vrijstaande huisjes, van buiten oogde het armoedig maar van binnen was er niets op aan te merken, Een airco, prima bed en schone badkamer. In de ochtend kon je zelf je ontbijtje klaarmaken. Ik mag dat wel. En dat voor 400 baht per nacht (ca 10 euro).

Omdat Oum daar opgegroeid is kon ze ons een paar schitterende plekjes laten zien, die we zelf als toerist nooit ontdekt zouden hebben. Zoals een plek met een mooi uitzicht op de ruige rotsen langs de kust. Dat was echt genieten. In het nabij gelegen plaatsje Ban Krut bezochten we een zeer grote Wat (tempel) op een berg. Je kon met de auto niet tot bovenaan de berg komen, dus vanaf de parkeerplaats was het nog wel even klimmen in de verzengende hitte, maar het was de moeite waard. De foto’s spreken verder voor zichzelf

Haar moeder.

De moeder van Oum heeft sinds heel kort een restaurant in een nieuwe geopende vleugel in het immens grote ziekenhuis, Ons Rijnstate ziekenhuis past daar wel een paar keer in. In dat ziekenhuis staan een stuk of tien restaurantjes naast elkaar, die elkaar aanvullen met aangeboden etenswaren, een van die restaurantjes is dus van haar, Ze maakt daar onder andere een Som Tam, oftewel een papaya salade, een van de lekkerste die we ooit gegeten hebben.  Ze werkt daar tot een uur of drie in de middag en dan gaat ze naar haar eigen restaurant in de stad waar ze uitsluitend kookt voor grotere groepen. In die dagen dat wij er waren had ze daar in de avonden een groep van 30 en 40. En ook na zo’n lange werkdag is ze altijd goedgemutst en vrolijk.

Haar vader.

Ik dacht ik de happypensionado was, maar haar vader gooit hoge ogen als het op een wedstrijd zou aankomen.  Hij is dus gepensioneerd, heeft een goede baan gehad en genoeg hobby’s om de dagen in volstrekt geluk te slijten. Helaas sprak hij geen woord Engels, maar dat belette hem niet om ons te bestoken met een stortvloed aan woorden. Soms had Oum even tijd om wat te vertalen, verder gewoon communiceren met handen en voeten. Hij had voor zichzelf een gigantische muziekruimte gebouwd, met daarin een hele professionele karaoke set en een gigantisch beeldscherm De muren waren voorzien van geluiddempende platen, langs de kant relaxte fauteuils en banken, in het midden een grote tafel waar wel dertig man aan konden zitten. Regelmatig begrepen wij had hij vrienden op bezoek om samen muziek te maken. Deze ruimte was denk ik wel een zestig vierkante meter groot en er hingen vier (!) airco’s om de zaak te koelen. En op het buitenterrein (waar ook het restaurant en woonhuis staan) had hij ook nog allerlei  zitjes met tv-schermen gemaakt. Hoezo happy pensionado! Bij ons afscheid knuffelde hij mij bijna dood, zo blij was hij met het bezoek van een paar westerlingen. De onderstaande foto’s onderstrepen denk ik wel genoeg het plezier dat we beleefd hebben aan dit uitstapje.

Plof!

Enkele dagen geleden hoorden we een harde plof op ons dak, meestal is dat een duif of een palmtak, maar dit keer klonk het iets anders dus ben ik maar even poolshoogte gaan nemen. Bleek er een redelijk grote aap op ons dak te zitten. Na een rondje rond ons huis verdween hij naar het huis van de buren, waar ik een foto van hem kon nemen. Als zo’n beest kans ziet om je huis binnen te komen dan ben je de sigaar en is je koelkast leeg.

Het is heet.

Normaal zijn april en mei de heetste maanden, echter nu is het al sinds eind februari behoorlijk warm. Al in geen twee maanden regen gehad, overdag temperaturen van dik in de dertig en in de nacht koelt het amper af. Gelukkig wonen we wat hoger en vangen we wat wind, dat maakt veel goed. En gelukkig kunnen we er redelijk goed tegen zeker als je regelmatig even een duik kunt nemen, al wordt het water in ons zwembad ook steeds warmer. Maar we klagen niet.

Dat was het, tot het volgende blog dat onder andere over ons bezoek aan Singapore zal gaan.

Khun Peter

 

 

maart 10, 2024 thailand zelf One Comment »

Drukke tijden in Thailand

Drukke tijden

Hoezo druk, zullen jullie denken. Met aan het zwembad zitten en nietsdoen?
Nou, soms heb je (gelukkig) van die relaxte dagen maar afgelopen tijden hadden we zoveel bezigheden dat ik  overwoog om een planbord aan te schaffen. Maar dat deed me te veel aan mijn werk denken, dus maar niet gedaan. Goed, waar hadden we mee te maken? Ten eerste familie op bezoek, bijna vier weken, waar we veel tochtjes mee gemaakt hebben. Hieronder een verslag van dat bezoek. Daarna hadden we een heel speciaal uitstapje met onze Thaise vriendin Oum naar haar geboorteplaats Ban Saphan, met een onvergetelijk bezoek aan haar ouders. In mijn volgende blog meer hierover. Een paar Canadese vrienden brachten hun jaarlijkse bezoek aan Hua Hin en daar hebben we ook de nodige etentjes mee gehad. We hadden nog een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje van de vrouwelijke eigenares van een restaurant waar we regelmatig komen, onze buurtjes uit Arnhem kwamen hier op bezoek, voorts zijn we ook druk geweest met voorbereiding tripje in maart naar Bangkok en Singapore met onze oudste zoon en vriend en last but not least moesten we onze jaarlijkse, immer stressvolle, visum immigratiezaken regelen, gelukkig met een positief resultaat, we mogen weer blijven tot februari 2025.  Kortom we vervelen ons niet.

 

Familie op bezoek

Onlangs hadden we familie uit Nederland op bezoek, tjonge tjonge, wat een druktebollen. Vooral die ene, ik zal geen namen noemen, maar zijn voornaam begint en eindigt met dezelfde letter. Maar nu serieus, we hebben een leuke tijd gehad, en omdat we met zijn vijven waren leverde dat wel af en toe hilarische taferelen op met vervoer. Met zijn vijven in een tuk tuk in Bangkok waar eigenlijk maar plaats was voor drie tengere Thaise mensjes, of inclusief chauffeur met zijn zessen in een kleine auto van Mr. Nice, het ging gelukkig steeds om kleine afstanden. Voor de grotere afstanden huurden we een grote SUV of mini van.

We hebben verschillende uitstapjes gemaakt, zoals bijvoorbeeld naar Kui Buri, een groot nationaal park waar veel wilde olifanten leven, we waren er al vaker geweest, maar je moet een beetje geluk hebben, soms zie je er een heleboel en soms alleen een kont van een olifant tussen de bomen. Maar deze dag hadden we geluk, we  zagen er best wel veel. Erg indrukwekkend om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te zien. Olifanten zijn overigens zeer intelligent en sociaal. Google er maar eens op.

Een ander mooi uitstapje was naar Kanchanaburi, bekend van de beroemde brug over de River Kwai. We  hebben daar een van de grotere begraafplaatsen bezocht en het Dead Railway museum. Circa 115.000 doden, waaronder bijna 2800 Nederlanders (krijgsgevangenen en burgers) zijn er gevallen tijden de aanleg van de spoorweg.  De begraafplaats wordt nog steeds keurig onderhouden, buiten de poort staan stalletjes waar je boeken kun kopen over de aanleg van de dead railway, zelfs in het Nederlands.  Verder hebben we een gedenkwaardige treinreis gemaakt naar de Hellfire pass en een uitstapje gemaakt naar de zeven niveaus tellende Erawan watervallen.

Uiteraard hebben we ook wat rustige dagen gehad tijdens hun verblijf in ons huisje in Hua Hin met wat lokale uitstapjes.
Vermeldenswaard is nog wel een uitstapje naar de Tamarind market, een supergrote foodcourt met live muziek. Voordat een taxi ons zou oppikken hadden we de tuinslang in het zwembad gegooid omdat het waterpeil te laag stond. Het waterpeil moet niet te hoog of te laag staan anders werkt het filtratie systeem niet meer, en ja je raadt het al, we waren vergeten de kraan dicht te zetten. Toen we ca. vier uur later in een Tuk Tuk richting huis gingen, schoot het ons ineens te binnen, hebben we de kraan wel dicht gedraaid, nee ik niet, en ik ook niet. Vol verwachting reden we onze straat in, nog gelukkig geen waterzee zichtbaar. Maar bij ons huisje aangekomen stroomde het zwembad wel degelijk over. Vlug de kraan dicht gedraaid en flink wat water uit het bad de straat in geloosd richting de put. Aan het waterverbruik die week kon ik zien dat we circa 6000 liter extra verbruikt hadden.

Straatleven

Hoe lang komen we al in Thailand? Nou, al bijna vijftien jaar waarvan de laatste  acht jaar steeds voor langere tijd, dus je zou zeggen dat we ondertussen ons over niets meer zouden hoeven te verbazen. Echter, de werkelijkheid is anders, het straatleven blijft ons boeien en zelfs na al die jaren valt onze mond vaak open van verbazing. Dat ouders hun kinderen van pakweg tien jaar op een zware motor de straat opsturen, uiteraard zonder helm en ook in de wetenschap dat er dagelijks veel dodelijke ongelukken gebeuren, nee daar kijken we niet meer van op, al zullen we het nooit begrijpen. Straathonden die midden op een (drukke) weg liggen, we zijn eraan gewend.
Eigenlijk moet je je fototoestel continue in de aanslag hebben voor wat je dagelijks op straat ziet voorbijtrekken. Meestal zijn we te laat, maar af en toe lukt het toch. Zie onderstaande foto bijvoorbeeld van een oud vrouwtje op een motorbike, die we nog nooit hebben zien rondrijden zonder allerlei tassen aan het stuur, ze kan amper de bocht halen maar met de de voeten aan de grond lukt het (tot nu toe) steeds op het nippertje. in die tassen zit voer voor de vele straathonden die haar intussen goed kennen. (Last minute update: nadat we haar een paar dagen niet gezien hadden, zagen we haar nu in een invalide karretje rijden, het is dus onlangs misgegaan). Of zie de foto van een ladderverkoper die vol goede moed met een immense kar met ladders door de straat loopt, hoeveel zal hij er verkopen op een dag? Of zie de eierverkoper met zijn stapels eieren, van die partij kun je een aardige omelet maken. Ook heel bijzonder, een man die langs de kant van de weg een bbq neerzet en stokjes beef verkoopt (die zijn overigens superlekker), omdat klanten af en toe moeten wachten heeft hij er een tafeltje en stoeltje bijgezet en langzaam komt er meer en meer bij en zo ontstaat spontaan een ontmoetingsplek langs de kant van de weg, of zeg maar een illegale bar. Streetfood is sowieso een van de meest fameuze kenmerken van Thailand. Aan een motorbike gekoppeld klein restaurantje rijden de verkopers de stad door naar waar ze maar wat denken te verkopen.Gaat er eind van de middag een grote school uit, zie je daar tientallen van die karretjes staan, want de jeugd heeft wel wat te besteden blijkbaar, je gaan niet zoals wij vroeger met een broodtrommeltje naar school. Gisteren zaten we (heel toevallig) bij een Irish Pub een biertje te drinken toen er ook een streetfood karretje daar voor de deur parkeerde, Een vrouwelijke medewerker van een restaurant naast de pub ging er wat kopen, en tot onze grote verbazing stond ze even later zelf haar maaltijd klaar te maken. Zie me dat in Nederland nog niet doen, dat ik bijvoorbeeld in de haringkaar naar binnen ga om mijn eigen haring schoon te maken. Ze zouden gek staan te kijken. Kortom, ook na al die jaren valt er nog volop te genieten van het straatleven voor ons.

Simkaart activeren voor bellen naar buitenland.

Onlangs moest ik een telefoontje plegen naar een Nederlands energiebedrijf dat er een potje van gemaakt had, bellen leek me handiger dan een contact via de zo’n ergerlijke chat robot waar steeds meer bedrijven je mee opzadelen en waar je nooit en te nimmer iets mee opschiet.  Nu heb ik al jaren een Thaise simkaart en een maandelijks abonnement met onbeperkt internet en bellen. Maar toen ik naar Nederland wilde bellen kreeg ik een melding dat mijn simkaart niet geactiveerd was voor bellen naar het buitenland. Dus even naar de instellingen van mijn TrueMove (dat is de provider) om het te activeren. Maar niets te vinden over activeren, dus dan maar naar de winkel in het winkelcentrum. Tot mijn grote verbazing konden de medewerkers aldaar mij ook niet helpen, ook zij scrolden zonder succes door het instellingen menu. Ik werd doorverwezen naar een videoscherm waar ik via het scherm contact kon opnemen met een Engelstalige medewerker van het hoofdkantoor. Na een half uur wachten kreeg ik eindelijk contact en legde ik uit welke blijkbaar ontzettend complexe activiteit ik op mij mobiel wilde toevoegen. Maar dat ging, zo maar niet, eerst moest ik mijn paspoort laten zien (gelukkig had ik die bij me, want ik ken de Thaise bureaucratie inmiddels aardig), daarna verbrak hij vanwege veiligheidsredenen de videoverbinding en belde hij privé naar mijn mobiel. Waar was hij bang voor, dat alle winkelbezoekers mee konden luisteren en kijken naar de naar de oplossing van deze complexe materie? Maar na  veel vijven en zessen wist hij mijn account te activeren voor bellen naar het buitenland, na eerst nog de nodige waarschuwingen gegeven te hebben dat daar extra kosten mee gemoeid waren, ja dat begreep ik zelf ook wel. Maar hij bleef voorbeelden opnoemen, als je belt naar Italië dan betaalde Italiaanse tarieven, als je belt naar Engeland die tarieven. Zucht, ik denk dat het aanvragen van een vergunning voor het doen van kernfusie proeven in Thailand eenvoudiger is.

Tjonge, wat een dag.

Zoals aan het begin van dit blog al vermeld hebben we ons verblijfsperiode bij de immigratie weer met een jaar kunnen verlengen tot februari 2025. Echter als we het land verlaten, zoals wij binnenkort naar Singapore, vervalt ons visum, tenzij we daarvoor bij de een immigratiekantoor een zogenaamde re-entry permit aanvragen. Wie dat verzonnen heeft weet ik niet, maar het houdt wel heel veel extra immigratie officieren aan het werk, en het brengt geld in het laatje, want ze doen het uiteraard niet gratis. Vorige week moesten we wat boodschapjes doen in een shopping mall waar ook een kleiner immigratiekantoor zit, konden we mooi deze twee zaken combineren. Het kantoor ging om elf uur in de ochtend open, kunnen ze niets aan doen, want de shopping mall gaat niet eerder open. We waren daar om kwart over elf, trokken een ticket uit de automaat met volgnummer D57! Huh, hoe kan dat, ze zijn pas vijftien minuten open. Maar helaas, het bleek geen vergissing, vier uur hebben we moeten wachten tot we aan de beurt waren, er waren slechts drie immigratieofficieren werkzaam (waarvan de eerste al na een uurtje werken ging lunchen !), en een stuk of vijftien ondersteunde medewerkers.  Het is wel vermakelijk om de administratieve procedure te aanschouwen. Er wordt druk gestempeld op ons aanvraagformulier met pasfoto, maar omdat dat niet genoeg is wordt er nog een foto van ons gemaakt en uitgeprint, en ook daarop veel gestempeld en uiteindelijk ook de stempels in onze paspoorten, met in het stempel nog drie andere datumstempels en met de pen een volgnummer (waarvoor?) en paraaf. Daarna wordt alles nog eens minitieus gecontroleerd door een collega officier. Na vier uur konden we eindelijk, totaal verkleumd want de airco stond op stand Antarctica, eindelijk weer de warmte in.

Tot het volgende blog

 

Groet Khun Peter

februari 29, 2024 thailand zelf No Comments »

En we zijn (alweer een tijdje) terug

Tjonge tjonge , de tijd vliegt

Onderstaand verhaal had ik al in oktober als concept klaar staan om te publiceren, maar voordat ik het definitief het web op kon gooien moest het nog wel geredigeerd worden, meestal gaat daar ook wel de nodige tijd in zitten. Maar toen kregen we familie op bezoek waar we de nodige uitstapjes mee gemaakt hebben, waarover in een volgend blog meer. En toen was het plotseling begin Januari.  Dus hierbij alsnog, een enigszins achterhaald verhaal

Terug naar Thailand met een koffer vol stenen.

De jaarlijkse vier maanden in Nederland waren weer omgevlogen, naast de broodnodige klusjes in en rond het huis hebben we volop kunnen genieten van onze prachtige kleindochters.
Daarnaast de nodige andere dingen kunnen regelen, zonnepanelen laten installeren en, zeer belangrijk, een nieuwe auto uitgezocht samen met zoon Thomas, die er het meeste in zal rijden.
Enkele proefritten gemaakt en uiteindelijk gekozen voor de Ford Kuga plug in hybride. Gedeeltelijk rijdt deze elektrisch en gedeeltelijk op een veel zuiniger benzinemotor. Onze huidige, vrij dorstige, vervoersmiddel de Peugeot was inmiddels bijna twintig jaar oud, en ondanks zijn trouwe diensten moesten we toch, met een beetje pijn in ons hart, afscheid van hem nemen.  Na een levertijd van enkele maanden werd de Ford begin november afgeleverd.  Als je na twintig jaar overstapt op een nieuwe auto ga je er ook qua technologie twintig jaar op vooruit. Het gevoel van dat je overstapt van een huifkar naar geavanceerd gemotoriseerd vervoersmiddel.  Intussen na ruim twee maanden zijn we erachter dat de Ford ongelooflijk veel zuiniger is dan het oude beestje. We hebben ook een app geïnstalleerd op onze telefoons waarmee we de status van de energiebronnen kunnen inzien. Een handige app, maar dan moet je niet, zoals ik met mijn slaperige kop een keer in de vroege ochtend deed, op de start knop drukken, om er dan tot mijn schrik erachter te komen dat ik de auto op pakweg tienduizend kilometer afstand gestart heb.

Maar uiteindelijk was het moment van vertrek aangebroken en vertrokken we met zeventig(!) kilo ruimbagage en ca tien kilo handbagage naar Schiphol. Bij aankomst in het hotel in Bangkok vroeg de doorman, die de koffers uit de auto haalde, stomverbaasd aan ons of we soms stenen hadden meegenomen uit Nederland.
Wat slepen jullie dan allemaal mee, zullen jullie je afvragen. Ten eerste heel veel Nespresso koffie capsules. In Thailand ook wel te koop maar alleen de originele en dus peperduur. Bij de Aldi en de Lidl kun je compatibele capsules kopen voor een fractie van die prijs. Maar ja, vier koppen per dag en dan acht maanden, reken maar uit, dat is al bijna een koffer vol. Dus hadden we besloten om naast die capsules ook bonenkoffie, die je wel hier voor een normale prijs kunt kopen, te gaan gebruiken. Bij de Makro in Duiven hebben we een De Longhi espresso machine gekocht en een ook maler om de bonen in de juiste fijnheid te kunnen malen.
Bij elkaar, al een behoorlijk gewicht, daarnaast een loodzware grillpan, een fles twintigjarige port voor de lekkere trek etc etc.Elke keer zeggen we, dit zal de laatste keer zijn dat we zoveel mee moeten nemen, want nu hebben we alles al. Tja….
Na een nachtje Bangkok in ons inmiddels vertrouwde hotel togen we de volgende dag naar ons huisje in Hua Hin.

Daar zitten we weer op ons favoriete stekje.

Gewoonlijk gaan we drie maal per week, aan het einde van de middag, naar het restaurant van onze vriend Nice en dan zitten we weer op ons bekende plekje, het bankje aan de buitenzijde van zijn restaurant. Daar zit het relaxt en kunnen we alle vaste gasten die we, inmiddels al jaren kennen, van harte welkom heten We zwaaien naar de vele voorbijgangers  voor wie we intussen ook bekende gezichten zijn, de buren van Nice rijden er vaak langs op hun motorbike met een baby die, heel leuk, ook intussen al geleerd heeft naar ons te zwaaien.
Nice vertelde ons trots dat hij wat nieuwe gerechten aan zijn menu had toegevoegd, zoals een hotdog hetgeen wel aantrekkelijk is om eens af te wisselen met het normale Thaise eten en ook een gerecht met  Thaise Northern style  worstjes met gember. Oh, lekker, doe ons die maar. Maar zonder blikken of blozen vertelde hij ons dat dat niet kon doorgaan, want: hij was vergeten de worst in te kopen. WAAROM VERTEL JEHET ONS DAN! Nice ten voeten uit.

Een beestenboel hier.

In Nederland heb je hooguit te maken met een verdwaalde kat van de buren in de tuin, in Thailand is dat iets spannender. Al eerder heb ik geschreven over een super gevaarlijke spitting siamese cobra in onze tuin, dat was alweer eventjes geleden. Maar onlangs hadden we er weer een, een golden tree snake, in principe ongevaarlijk (dwz niet giftig) maar toch kun je er maar beter niet door gebeten worden. Zie hieronder de foto, helaas niet helemaal scherp maar vergeef dat ik hem niet even bij staart durfde te pakken om hem te laten poseren. Blijven fascinerende beesten, maar wel van een afstandje. Kortgeleden zagen we ook twee apen  niet ver van ons huis op de elektrischetijdskabels, vlakbij een aantal afval bakken, dus waarschijnlijk op zoek naar voedsel. Ook moeten we regelmatig in de remmen als we onderweg zijn op onze motorbike voor een kudde Thaise koeien, achtervolgd door een cowboy op zijn motorfiets.

Werklui over de vloer

We waren nog maar net terug in ons huisje of we hadden werklui over de vloer, in opdracht van onze Thaise vriendin en huisbaas. Ze gingen de voor duiven zeer uitnodigende openingen rond het dak dichtmaken. Dit om te voorkomen dat ze alle muren onder schijten. Ook werd er meteen een nieuw hek geplaatst tussen ons en het huis naast ons dat al een aantal jaren leeg staat en er steeds minder florissant uit begint te zien. Ook onze toegangspoort kreeg een behoorlijke opknapbeurt. De hulpmiddelen waarmee de werkzaamheden werden uitgevoerd zouden door de Nederlandse arbodiensten niet worden goedgekeurd vrees ik. Kijk maar op de foto naar de steigers en daar bovenop los een laddertje.
Ook in een ander huis naast ons werd flink geklust door een aantal werklui, dat huis staat te koop of te huur. Een paar weken lang werd er door een aantal werklui getimmerd, geschuurd en geverfd. Dragen de Thaise mensen op de meest overbodige momenten een mondkapje, bijvoorbeeld als ze alleen in de auto zitten, tijdens het schuren van de vloer en ook bij het lakken met een bijzonder sterk riekende lak, droegen ze deze niet. Het gevolg laat zich raden, heftige hoestbuien overgaande in langdurige rochels, maar mondkapje gebruiken? Ben je gek, straks wordt hij nog vies ook, kun je hem weggooien

Westerse mannen op zoek naar Thaise liefde.

Het zal voor niemand een verrassing zijn als ik vertel dat veel westerse mannen hier in Thailand op zoek gaan naar Thais vrouwelijk gezelschap om daarmee gelukkig de rest van hun jaren vertroeteld en verzorgd te worden. De Thaise dames zijn daar goed op voorbereid gezien de talloze dating sites. En geef ze eens ongelijk, als je zo’n wandelende creditcard aan de haak kan slaan is je kostje gekocht. Daar kun je met een normale baan niet tegenop werken. Ook in de barretjes vooral in toeristische wijken in de stad is het als alleenstaande man moeilijker om alleen de bar te verlaten dan in gezelschap van een al dan niet aantrekkelijke bardame. Maar soms gaat het ook goed, we kennen enkele westerse mannen die wel een langdurige relatie hebben met een Thaise dame. Maar vaker gaat het fout en dan zijn de rapen gaar. Zo kennen we een Nederlander die een huis had gekocht en die op naam had laten zetten van zijn Thaise vrouw. Meteen daarna veranderde de relatie in een regelrechte nachtmerrie. Ik zal jullie de details besparen. Ook kennen we een man uit het op een na grootste land ter wereld (welk? google maar) die begin van het jaar een relatie had met een dame die nogal veel schulden had, de goedzak hielp haar uit de brand en betaalde  braaf een niet onaanzienlijke som geld, waarna ze prompt veranderde in een ongelooflijk secreet. Hij had ook een motorbike voor haar gekocht, maar als hij die even wilde gebruiken moest hij haar huur betalen. Hij was in dezelfde periodes als wij  terug naar huis en even na ons weer terug in Hua Hin. Zijn vriendin, die hem aardig uitgemolken had, had intussen een Thaise man aan de haak geslagen. Nog dezelfde dag zat hij al op een dating site te zoeken voor een nieuwe dame die we de volgende dag konden bewonderen bij restaurant van Nice. Het ging zowaar twee dagen goed totdat ze ook weer flinke ruzie kregen over een aanzienlijk bedrag wat ze wenste te ontvangen voor haar diensten. Inmiddels kunnen we na twee weken de tel niet meer bijhouden van zijn aantal dates en het aantal ruzies.  Ik moet eerlijk zeggen dat wij ons best kostelijk vermaken met het aanschouwen van alle tot mislukking gedoemde pogingen.

 

Tot zover dit blog, de volgende keer zal ik wat vertellen over onze uitstapjes naar Bangkok, Kanchanaburi (bekend van de brug over de river Kwai en de death railway), wilde olifanten spotten, een overlopend zwembad etc.
Groet

Khun Peter

januari 10, 2024 thailand zelf One Comment »

Tripje naar de eilanden.

De treinreis.

Zoals in mijn vorige blog al vermeld hadden we een uitstapje naar twee eilanden gepland samen met  onze Thaise vrienden Nice en Auhm. Zij hadden er voor gekozen om op vrijdagavond met de nachtbus naar Chumphon te vertrekken zodat ze de vrijdag overdag nog de hele dag konden werken. Wij zagen zo’n nachtelijke busrit van ruim vijf uur niet zitten, de kans op een beetje nachtrust leek ons minimaal. Dus wij vertrokken twee dagen eerder met de trein naar Chumphon de vertrekplaats van de boot. Vijf jaar eerder hadden we deze plaats ook al eens bezocht en dat was ons best goed bevallen. Je ziet er bijna geen toeristen, wat ook wel weer eens leuk is.
Online hadden we treintickets besteld, in euro’s ongeveer 11 euro per ticket, hetgeen niet duur is voor een treinreis van vierenhalf uur! Je krijgt bovendien nog een warme maaltijd, niet van een business klasse niveau, maar toch zeker wel smakelijk.
De boemeltrein, voortgestuwd door een grote diesellocomotief arriveerde keurig op tijd, niet slecht want het hele traject van deze southern line is maar liefst 1145 km! Bijna geheel nog enkelspoor, alleen bij de stations ligt  er een dubbelspoor. Wij zaten in de voorste wagon, en ook nog op  de aller voorste stoelen, vanaf mijn zitplaats kon ik de machinist door de glazen deur op de vingers kijken.  Ik wil niet arrogant overkomen, maar ik denk dat ik na urenlang zijn werkzaamheden bestudeerd te hebben, zijn werk zo had kunnen overnemen. Sterker nog, ik denk dat we minstens een half uur eerder op onze plaats van bestemming waren aangekomen. Okay, misschien had ik af en toe een klein stationnetje overgeslagen, maar who cares. Fluitje van een cent, als er een bocht aan kwam de linker hendel iets naar boven tikken zodat de trein wat langzamer ging rijden, en op rechte stukken de hendel weer naar beneden. Helemaal tot stilstand komen, de rechter hendel naar voren schuiven. Hoe moeilijk kan het zijn. Okay, er zaten nog wat meer hendels en knoppen op het dashboard maar die zaten er volgens mij voor de sier. Bij elk station waar we stopten hing hij even een grote ring uit het raam. Dat blijkt een systeem te zijn (ooit in Engeland bedacht) om de veiligheid op het enkelspoor te garanderen. De trein mag alleen vertrekken als de machinist een ring heeft. Omdat er maar een ring is kan er maar een trein op het traject zijn.  Overigens zijn ze al jaren bezig met aanleggen van een dubbelspoor, een project van tientallen jaren. Langs de hele route worden nieuwe stations gebouwd, pakweg tienmaal zo groot als de oude stations, in plaats van spoorwegovergangen worden er gigantische fly-overs en loopbruggen aangelegd, al durf ik te wedden dat de Thaise mensen, als het maar enigszins mogelijk is, de korte route tussen de slagbomen nemen.

Chumphon
Over Chumphon zal ik kort zijn, het was daar super heet, veel heter dan Hua Hin waar we vandaan kwamen, we hebben daar (te) veel gelopen, wat enkele dagen later resulteerde in een enorme zere kuitspier. Boosdoener waren de gigantische hoge stoepen die je af en op moet, zie je wel meer in Thaise steden, in het regenseizoen kunnen de straten in rivieren veranderen, om overlast in de winkels en huizen te voorkomen maken ze de stoepen pakweg drie keer zo hoog als bij ons in Nederland. Het hoogtepunt in Chumphon was een Dim Sum restaurant die we toevallig vonden. Ik heb daar schandalige hoeveelheden naar binnen gewerkt. Schrik niet als je de foto’s ziet.

Met de boot naar Koh Samui
Op zaterdagochtend troffen we onze Thaise vrienden bij de pier. Nice had in de nachtbus niet kunnen slapen, dus zat hij er na een rit van ca zes uur al aardig doorheen, en dan hadden we nog een boottocht van vierenhalf uur voor de boeg. Rust was hem niet gegund, want eigenlijk hadden we maar anderhalve dag op dit eiland en een dag op het volgende eiland, en daar ging de reistijd nog vanaf. Kort, maar langer konden ze helaas niet weg van hun werk. De volgende volle dag hebben we echter goed benut, wij hadden een privé auto met chauffeur geregeld om het hele eiland rond te reizen, onderweg stopte we bij diverse bezienswaardigheden. Zeer de moeite waard. Koh Samui is een redelijk groot eiland, echter wel behoorlijk toeristisch. Veel Russen en andere westerse toeristen die heel duidelijk geen benul hadden van de Thaise cultuur, gezien hun outfit (of liever her gebrek hieraan) op de gehuurde motorbikes, uiteraard zonder helm. Van huidkanker ook nooit gehoord blijkbaar, waarom zou je bij een uv-index van 11.

Koh Phangan

Een wat ruiger eiland dan Koh Samui, ook hier weer veel toeristen die bij bosjes ongelukken veroorzaken, hoorden we van een motorbike verhuurder. Paspoort innemen als borg had geen zin, na een crash gooien ze de motorbike in de bosjes en vragen ze een nieuw paspoort aan. Gek dat buitenlanders hier een slechte naam hebben. Ons resort was prachtig gelegen tegen een hoge berg met een schitterend uitzicht over de baai, een heel klein nadeeltje, om bij onze bungalow te komen moesten we flink klimmen over steile paden en super steile trappen, geen probleem voor de overwegend jongere mensen die hier vertoefden maar wij oudjes hadden hier iets meer moeite meer. Mijn geblesseerde enkel hielp ook echt niet mee. We kwamen mensen tegen die de Mount Everest beklommen hadden, ze vonden deze klim naar de bungalows uitdagender! Maar we hebben ons gered en ons goed vermaakt.

Heter, heet, heetst

Dit blog komt met horten en stoten tot stand, want het is hier intussen super heet. Niet alleen voor de schrijver van dit blog maar ook voor de apparatuur waarop getypt wordt. De Macbook brand je van de schoot af en moet regelmatig afkoelen, zelfde voor de iPad en andere apparatuur. Opladen van de apparaten wordt regelmatig gepauzeerd vanwege de te hoge temperatuur. In de nacht wordt het niet kouder dan 29 graden en om acht uur is het al over de dertig. Zo extreem hebben we het hier nog niet meegemaakt. Ik schrijf nu in de slaapkamer, airco aan, voor het slapen gaan. Bevalt beter.

Ik heb eindelijk mijn Chang shirt!! (Of toch niet?)
Jaren geleden was Jaguar actief in de F1, in de stand van dat team verkochten ze peperdure poloshirts in de kenmerkende Jaguar groene kleur, mijn absolute lievelingskleur. Ooit heb ik een shirt in die vergelijkbare kleur groen gehad, maar die heeft iemand, die ik niet bij name zal noemen omdat die mij zeer dierbaar is, weggegooid. Voordat ik zo’n Jaguar shirt kon kopen was het team plotseling overgenomen en verdwenen uit de F1. In Thailand heeft een van de grootste biermerken, Chang, vergelijkbare groene kledij. In veel bars promoten Chang meisjes in (super) strakke groene jurkjes en shirts het biermerk. Maar alle pogingen van mij om zo’n shirt te bemachtigen mislukten. Blijkbaar een goed afgeschermd merk. Tot ik op Koh Phangan bij een kledingzaakje een groen Chang shirt zag hangen, Bingo!  Helaas hadden ze die niet in mijn maat.  Dan neem je toch een andere kleur zei de gretige verkoopster, bijvoorbeeld blauw die heb ik wel in XL. Maar dat is niet de originele Chang kleur zeiden wij. Nee, zei ze, dit is geen Chang shirt maar een voetbalshirt van de voetbalclub Buriram, hun thuisshirt is blauw maar omdat Chang de hoofdsponsor is verkopen we die ook in de groene Chang kleur. Nu zag ik inderdaad ook het embleem van de voetbalclub Buriram op het shirt staan. Dus thuis even bij Lazada gezocht op Buriram shirt groen maat XL, en ja hoor paar dagen later in huis. Maar je begrijpt het al, deze stap heeft gevolgen, het dragen van het shirt (er zat ook een broekje bij) schept verplichtingen. Vanaf nu ben ik een fanatiek supporter van FC Buriram, de recente verrichtingen van Vitesse uit Arnhem hebben dat proces wel versneld, moet ik toegeven.  Maar FC Buriram speelt in de hoogste league in Thailand en staat momenteel na 27 wedstrijden twaalf punten voor op die sukkels van FC Bangkok!  WE WORDEN KAMPIOEN!!!! Ze spelen overigens in een prachtig stadion, de Chang Arena met een capaciteit van 32.000 man. Huh, best wel veel, want de stad Buriram heeft maar 30.0000 inwoners!  Dus als de hele stad naar de thuiswedstrijd gaat, blijven er nog plaatsen over. Als je dit zou doorrekenen zou Ajax een stadion moeten hebben met een capaciteit van bijna een miljoen!  Volgend jaar ga ik mijn clubje daar maar eens bezoeken, er is vast nog wel een plekje voor mij.

 

Tot de volgende keer (zeer binnenkort vertrekken we weer voor een paar maandjes naar Nederland, geweldig om de familie weer in de armen te sluiten.)

Khun Peter

mei 13, 2023 Reisverhalen, thailand zelf No Comments »