Categorie: thailand zelf

 

Een spannend dagje

Druk, druk, druk!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog geplaatst heb, maar daar waren wel goede redenen (lees smoesjes) voor.
Bijvoorbeeld het regelen vande jaarlijkse immigratie zaken, dat vergt de nodige voorbereiding en stress, waarover later meer. Daarna familiebezoek uit Nederland, met aansluitend een bezoek samen met hun aan het altijd bruisende Bangkok.  Ook mijn Nederlandse grote vrienden van de Belastingdienst stelden er prijs op dat ik  aangifte ging doen, voorts de voorbereiding van een tripje naar het eiland Koh Samui en Koh Phangan met onze Thaise vrienden en nog wat van dat soort zaken. Inmiddels zijn we hier ook in de hete periode aangeland en dat nodigt ook niet direct uit om met een warme laptop op je schoot te zitten De temperatuur is om 8 uur in de ochtend al over de 30 graden en de gevoelstemperatuur loopt op in de middag naar in de 40. Gelukkig koelt het in de nacht wel lekker af naar een graad of 27.  En dan laten we ook nog eens een paar Thaise mensen met vier flessen drinkwater van 20 liter sjouwen, bruten die we zijn. Maar ze worden daar ruim voor betaald, zo’n vierenhalve euro voor 80 liter water inclusief bezorgen. Ze mogen dus niet klagen.

 

De spannendste dag van het jaar: naar het Thaise Immigratie kantoor.
(een lang verhaal, je mag het overslaan)

Zoals hiervoor al gemeld  moesten we onlangs naar het Thaise immigratiekantoor voor verlenging van ons jaarvisum. Oh nee, zo mag je het niet zeggen, je kunt je visum niet verlengen maar wel de verblijfsperiode die daarmee verbonden is. Taalkundig misschien een verwaarloosbaar detail, maar op het Thailand blog, een forum voor Nederlanders en Belgen in Thailand, worden alle visum gerelateerde vragen uiterst zorgvuldig behandeld door een absolute autoriteit op dit gebied, een zekere Rhonny. En al zeker duizenden malen heeft hij vragen over verlenging van het visum met eindeloos geduld beantwoord met, nee je kunt het visum niet verlengen maar een nieuwe verblijfsperiode bekomen (hij is Belgisch). Hij heeft ook een visumdossier geschreven van maar liefst tachtig pagina’s! Goed, zul je denken, het kan toch niet zo moeilijk zijn, de Thaise overheid publiceert aan welke voorwaarden je moet voldoen, welke documenten je moet overhandigen en welke formulieren je moet invullen, en als je dat klaar hebt is de gang naar de immigratie een formaliteit. Niet dus! Per stad en per kantoor, en mogelijk ook per immigratieofficier die je aanvraag in behandeling neemt, wijkt men nog wel eens af van de landelijke regels, zo werd er onlangs een discussie op het forum opgestart dat ze in het kantoor in Hua Hin waar we wonen, aanvullende documenten vroegen. Woon je een paar kilometer verderop, val je in een ander district of provincie, dan vragen ze daar weer net niet om. Zucht, zo weet je nooit of er op de dag dat je er heen gaat weer nieuwe voorwaarden verzonnen zijn. Ga je na afloop weg met het zo begeerde stempeltje van een verlenging van een jaar of wordt je met pek en veren het land uitgegooid.  Je goed voorbereiden dus en alle papieren meenemen waar ze mogelijk naar zouden kunnen vragen. De voorbereiding hiervoor begon al in Nederland. Bij de gemeente een meertalige huwelijksverklaring aangevraagd, met deze verklaring zijn we naar Den Haag gegaan, waar het geautoriseerd moest worden bij Ministerie van Buitenlandse zaken, daarna moest ook de Thaise ambassade in Den Haag het document nog autoriseren. De Thaise immigratie wil honderd procent zeker weten of we wel legaal getrouwd zijn. Daarna in Thailand al mijn inkomens gegevens opgestuurd naar de Nederlandse ambassade in Bangkok, die daarna een zogenaamde visum ondersteuningsbrief opstuurt, met de bevestiging van mijn inkomen. Volgen jullie nog?
Om een uur of tien in de ochtend waren we in het immigratiekantoor, die heel logisch zich in de middle of nowhere bevindt, nummertje getrokken en op het ticket stond: nog 14 wachtenden voor U! Met een beetje geluk zouden we dan toch voor de lunch klaar moeten zijn, dachten we optimistisch. Maar na dik een uur waren er pas twee mensen klaar, eindeloos duurde het, blijkbaar waren er legio administratieve problemen met de diverse documenten. Maar gelukkig voor ons waren er verschillende ongeduldige mensen voor ons opgestapt en waren we rond 13:00 uur toch aan de beurt. En ja hoor, ze vroegen aanvullende documenten, die ze overigens nauwelijks inkeken, en we beleefden nog een spannend momentje toen ze ons geautoriseerde huwelijksverklaring nog door een hogere officier lieten checken. Maar uiteindelijk trok ze de stempels tevoorschijn en kregen we de zo begeerde verlenging. Ze zijn hier gek op stempels, zijn we intussen achter, ik heb er intussen ruim 40 in mijn paspoort staan!
Zijn we nu van de immigratiedienst af, ben je gek.  Hierna moesten we nog naar een andere immigratiekantoor voor de re-entry stempels (anders vervalt ons visum als we straks in oktober weer terug gaan naar Thailand) en de 90 dagen melding. Elke 90 dagen moeten we even bevestigen dat we nog op hetzelfde adres wonen en hiervoor krijgen we ook een briefje in ons paspoort geniet.

We doen aan arbeidsbemiddeling!

Ja, Ja. We hebben onlangs, onbezoldigd weliswaar, een Thaise werkloze aan een baantje geholpen.
Ik zal het uitleggen.
We kwamen wel eens (eufemisme ) bij barretje niet ver van ons vandaan, vrijdags gingen we dan daar een potje poolen (een soort biljartspel), en dan bestelden we uit  verplichting ook maar een biertje. We zijn de beroerdste niet. In die bar werkte een al wat oudere dame, Neena genaamd, die we intussen al jaren kenden en waar we ook wekelijks een praatje mee maakten. We weten intussen alles van haar liefdesleven! Haar baas was een chagrijnige nurk, maar gelukkig wel een nurk die grootste deel van het jaar op grote afstand zat, in Canada. Maar vorig jaar ging  hij samenwerken met een Thaise dame die de zaak verder ging runnen, en dat boterden helemaal niet met de arme Neena. Ze nam ontslag en is eventjes een eigen restaurantje begonnen. Dat heeft het niet lang uitgehouden, helaas heel voorspelbaar. Na het  openingsfeestje, geen gast meer gezien. Een nieuw record moet dat zijn geweest. Intussen komen we ook niet meer bij die bar, er zijn leukere in de buurt. Dus Neena had geen werk meer. Als we bij het restaurant van Nice zaten zagen we haar wel eens voorbij rijden, maar het duurde eventjes voordat ze ons opmerkte en stopte om een praatje te maken. Het waren op dat moment hoogtij dagen voor het restaurant van Nice want het was midden in het hoog seizoen, en Nice had het onvoorstelbaar druk. Paar dagen ervoor had hij al een extra dame aangenomen voor de bediening, maar die speelde het klaar om na twee dagen al een fors voorschot te vragen omdat ze gokschulden had. Doei dus. We gaven Neena de raad om eens met Nice te praten, en dat deed ze ter plekke,  Nice zou erover nadenken. Dag later nam een van de twee dames van het vaste keukenpersoneel ontslag, zwanger! Dus Neena kon meteen aan de slag.  Dat heeft ze geweten, topdrukte, inwerken in een voor haar onbekende keuken en een grotendeels onbekende menukaart. Regelmatig moest Nice klanten wegsturen, want fully booked!  Na elke dag vroegen we aan Nice hoe het gegaan was, en steevast was het antwoord: Neena dead.  Maar gelukkig  leeft ze nog, ze werkt er nog steeds, komt elke keer als we er zijn even groeten en langzaamaan wordt het ook wat rustiger vanwege de hete periode. Zegt niet alles, want van de week waren we er ook en zat het ook stampvol. Goed voor hem, kan hij sparen, want volgende week gaan we met hem en Auhm naar twee mooie eilanden.

Dynasour markt

De vorige jaren kochten we ons fruit en de tomaten bij de Makro want daar kwamen we toch regelmatig. Officieel krijg je daar alleen een pasje als je een horeca bedrijf hebt, maar de Thaise ondernemer is pragmatisch, iedere willekeurige toerrist kan een pasje aanvragen. Zou je op een normale winkel dag de toeristen even wegdenken bij de Makro, dan werd het daar aardig stilletjes. Maar de laatste tijd kopen we ons fruit etc.bij een lokale grote markt, tien minuutjes rijden van ons huis. Daar is het leuker kopen, goedkoper en het aanbod is immens. Er komen vrijwel alleen maar Thaise mensen, na ons tweede bezoek werden we al overal herkend. Daar heb je die Farang, ze waarderen dat wel. We kopen er vaak banaantjes, vooral de kleine exemplaren zijn superlekker, en die smaken naar banaan! Ja duh, zul je zeggen, natuurlijk smaakt een banaan naar banaan. Maar misschien moet je zeggen, hij smaakt zoals een echte banaan zou moeten smaken. Moeilijk uit te leggen, je gaat het pas ervaren als je het geproefd hebt. En dan de mango, in het mango seizoen, van ongeveer eind maart tot juli, zijn die het lekkerste wat je ooit geproefd hebt. Ik ben geen grote fruiteter, maar hiervoor ga ik ook wel voor de bijl. Sinds enige tijd hebben we daar op de markt ook de mogelijkheid ontdekt om kant en klare Thaise gerechten te kopen. De eerste keer hadden we voor 170 baht ( 4,50 euro) verschillende gerechten, met zijn tweeën hebben we hier twee dagen van gegeten. En de smaken zijn verbijsterend, je krijgt echt smaakexplosies in je mond, iets wat we bij vrijwel alle Thaise restaurant niet ervaren. Of ze passen in die restaurants de smaak aan omdat er ook veel westerse mensen eten, of het smaakt anders doordat het in grotere hoeveelheden wordt aangemaakt. Alleen Thaise mensen (en wij dus) kopen hier. Ook onze zeer kritische Thaise vriendin is zeer positief over de kwaliteit We halen daar nu vaker af. Vanavond eten we het ook weer, verheug me er al op.

Stress

Nog ca zes weekjes en dan gaan we weer naar huis. De tijd gaat hard, nog een uitstapje gepland naar de eilanden, nog de nodige etentjes gepland met vrienden, onze Canadese vrienden nog een uitnodigen bij ons thuis, nog wat andere in te plannen bezigheden.En dan komen de gebruikelijke afscheidsetentjes. Leuke stress dus.

Dat was het weer.
Tot de volgende keer.

Khun Peter

april 16, 2023 thailand zelf No Comments »

Het leven in Thailand

Waarom gaan we eigenlijk naar Thailand?

Regelmatig heb ik hier een opsomming gegeven van de vele geneugten van Thailand en waarom we hier zo graag vertoeven. Een heel belangrijke reden is het aangename klimaat. Wat is er heerlijker dan s’morgens opstaan en zo vanuit je bed op het terras in je hemdje en korte pyamabroek van een kopje koffie te genieten en het nieuws tot je te nemen. In Nederland ben ik eerst een kwartier bezig om eerst allerlei warme kledingstukken aan te trekken. Echter, onlangs was het weer hier onverkwikkelijk koud, ondanks dat de thermometer de 24 graden aanwees was de gevoelstemperatuur dank zij de zeer koude wind uiterst onaangenaam. Er stond er een ongelooflijk harde wind met forse windstoten, dagen en dagen achter elkaar. Zaten we in de ochtend toch weer met lange broek en vest aan op zijn Nederlands kou te kleumen. Waarom gaan we eigenlijk naar Thailand, we kunnen net zo goed naar IJsland gaan  zei ik al tegen vriend Nice.

Maar goed , ondertussen is de wind gaan liggen en is de temperatuur weer prima, zelfs een beetje aan de warme kant. Je moet toch wat te klagen hebben nietwaar. Wat minder aangenaam is, is de immense luchtvervuiling, door de vele dagen met forse wind na een periode van bijna twee maanden zonder regen, is er zoveel stof in de lucht geblazen dat de ogen zeer doen en iedereen aan het niezen is. Ook heel vreemd, normaal hebben we een mooi uitzicht op de bergen, maar die waren ineens helemaal weg! Een versnelde  erosie, nee, door het stof waren ze niet meer te zien. Leverde wel een mooi plaatje op bij de zonsondergang.
In Bangkok was het overigens nog erger, heel Bangkok leek wel verdwenen. Inmiddels wordt het langzaam weer wat beter, al zou een regenbuitje wel helpen. Voorlopig wordt dat nog niet verwacht.

Feestjes estafette 

Gek, dat je eigenlijk kunt verlangen naar een normale “saaie”  dag. Afgelopen tijd hopten we van feestje naar feestje. Eerst omdat een paar Canadese kennissen arriveerden, voor het eerst sinds de pandemie bezochten ze Thailand weer.  Samen met hun Canadezen vrienden die hier permanent wonen en die we ook zeer goed kennen werd er menig etentje gepland, verschillende in het restaurant van Nice en ook eentje bij de twee Canadezen thuis. Na een paar weken vertrokken ze allen weer, twee Canadezen om te gaan island-hoppen alvorens terug te gaan naar Canada en onze twee vrienden voor een vakantie naar Nieuw Zeeland voor vijf weken. Was de rust daarmee teruggekeerd, nee hoor. Ze waren nog niet weg of we hadden ons volgende feestje bij onze Thaise vriendin en huisbaas thuis. Daarna een paar dagen bijkomen alvorens ons te begeven na, wat we hopen ons voorlopig laatste feestje . De eigenares van een bar-restaurant waar we regelmatig komen had ons uitgenodigd om haar verjaardag te komen vieren. Uiteraard met een geweldig uitgebreid BBQ buffet. De foto’s spreken voor zich.  En nu hopelijk terug naar ons normale rustige leventje! Was echter wel super gezellig allemaal , dus wat zeur ik nu.  Tja, als je blijkbaar de spil bent in het uitgaansleven hier moet je maar accepteren dat je overal uitgenodigd wordt.

Waar is de deurbel?

Kun je je in Nederland een huis voorstellen zonder deurbel? Nee toch.
Ons huisje hier in Thailand heeft geen deurbel, de overige huizen hier in de buurt ook niet, en om de waarheid te zeggen, een huis met een deurbel is hier uiterst zeldzaam. Anders dan in Nederland heeft een huis hier geen pad richting voordeur, om bij de voordeur te komen moet je eerst een groot hek openschuiven, als die tenminste niet op slot zit. En dan kom je op prive terrein. De brievenbus hangt ook buiten naast het hek. Een deurbel aan de buitenzijde poort zou natuurlijk mogelijk zijn, maar voor dat soort technische hoogstandjes moet je hier niet aankomen.  Dus wat gebeurt er als iemand je nodig heeft, ze roepen of toeteren. Aangezien we toch altijd buiten zijn, of aan de voor of achterkant van het huis , hoeven we niets te missen.  Laatst had ik het wel graag willen missen want toen stonden er twee Zweedse vrome kerkgangers aan het hek die mijn zieltje probeerde te winnen. Een onmogelijk opgave uiteraard.  De zeer irritante vrome gelukzalige zalvende glimlach die op hun gezicht gegrift stond bleef me nog lang achtervolgen.

Bezorgdiensten  melden zich telefonisch een paar minuten voordat ze arriveren. Erg handig en voor de bezorger efficiënt, ik wacht ze op bij het hek en als we niet thuis zijn kunnen we ze vragen om het pakje achter het hek te deponeren. Bijna altijd krijg ik daar een foto van opgestuurd.

 

Kleur in de tuin

Regelmatig laat ik al wat foto’s zien van onze tuin, ik kan het nu ook weer niet laten. Onlangs een derde bougainvillea erbij gekocht. Zijn twee zusjes doen het ook erg goed, meerdere keren per jaar staan ze in bloei. Het bijzondere is dat elke plant zoveel verschillende kleuren heeft. Oordeel zelf maar.

Franse les

Vriend en restauranthouder Nice mag graag pronken met zijn talenkennis, hoewel dat in werkelijkheid niet zo heel veel voorstelt.
We hebben hem wel geprobeerd om een paar Nederlandse zinnetjes te leren, maar zijn tong struikelt over de Hollandse klanken. We hebben hem wel met succes een Frans zinnetje kunnen leren: “Voulez vous coucher avec moi”. Na veel oefenen kwam dat uiteindelijk redelijk soepel uit zijn mond. Nu gebruikt hij dat regelmatig bij Franstalige klanten, vaak Zwitsers. We hebben hem wel eens de betekenis van dat zinnetje uitgelegd, maar volgens mij dacht hij dat ik een grapje maakte. Dus als er Franstalige mensen in zijn restaurant zitten, komt hij eerst nog even bij onze tafel het zinnetje oefenen om het daarna met een gladgestreken gezicht bij de nietsvermoedende gasten uit te spreken. Dat die hem verbijsterd aanstaren vat hij op als een bewondering voor zijn talenkennis. En wij hebben dikke lol natuurlijk.

Thaise gewoontes die we overgenomen hebben en die we absoluut niet overgenomen hebben. 

Ongemerkt hebben we toch wat notoire Thaise gewoontes overgenomen, gelukkig niet alles, want wij dragen wel een helm in het verkeer, maar meer de praktische zaken. Zo bewaren wij onze drinkglazen voor bier, wijn en sapjes (deze laatste worden zelden gebruikt overigens) in de koelkast. Anders moet je je een koel drankje in een veel te warm glas schenken. Veel restaurants en bars doen dit ook en aangezien wij een grote koelkast bezitten hebben we deze gewoonte overgenomen. Ook doen wij, zoals iedereen hier, ons schoeisel buitenshuis uit alvorens naar binnen te gaan. Een andere overgenomen gewoonte is dat wij regelmatig door het rode stoplicht rijden. Huh, zul je zeggen, zijn jullie gek geworden? Nee, hoor, hier mag dat in veel gevallen. Als je bij een stoplicht links af moet slaan (voor de duidelijkheid, ze rijden hier links, dus dan doorkruis je geen ander weghelft) mag je afslaan mits het verkeer dat toelaat. Eigenlijk best handig en waarom ook niet.  Alleen maakt de Thaise motorrijder daar natuurlijk weer misbruik van, want als hij bij een rood stoplicht rechtdoor moet, slaat hij links af, wat dus mag, maakt daar na een paar meter een 180 graden bochtje, ook niet verboden, en slaat daarna weer links af. Ondertussen is hij dus ondanks het rode stoplicht zonder wachtten toch rechtdoor gereden. Slim nietwaar, die laatste gewoonte hebben wij maar niet overgenomen. Wat we ook weleens doen is een spoorweg overgang oversteken terwijl de slagbomen nog dichtzitten. Eigenlijk onverstandig, maar soms is de trein in geen velden of wegen te zien of te horen en als iedereen het na een tien minuten wachten beu  is gaat de een na de ander toch maar, zij het voorzichtig oversteken tussen de bomen door. Wij ook dus

 

 

ChatGPT

Ik bewust een paar grammaticale fouten in mijn blog laten staan om aan te tonen dat ik dit blog zelf geschreven hebt en dat het niet gecreëerd is door AI. Vint je de foutjes?

Tot de volgende keer

Khun Peter

februari 6, 2023 thailand zelf One Comment »

Nieuwjaarsviering in Thailand

Driemaal nieuwjaarsvieringen.

Ze houden hier in Thailand wel van een feestje. Kerstmis, toch een christelijk feest, wordt hier  in het overwegend boeddhistische land ook uitbundig gevierd. Hotels en restaurants bieden galadiners aan, winkelcentra en grote hotels worden opgetuigd met grootse versieringen en ook de jaarwisseling wordt uitbundig gevierd, grote mensenmassa op het strand en natuurlijk vuurwerk. De Thaise jaartelling wijkt af van de westerse, maar ze hanteren beiden tellingen hier,  zowel het westerse 1 januari 2023 als de Thaise telling 1 januari 2566. Pas op dertien en veertien april wordt het Thaise nieuwjaar officieel gevierd, de Songkran genaamd. De belangrijkste en feestelijkste traditie in Thailand waarbij enorme watergevechten gehouden worden. Je moet er van houden om kletsnat gegooid te worden met ijskoud, niet al te schoon water. Wij hebben het een keer aan de lijve ondervonden, maar het is niet echt ons feest. Helaas valt het niet altijd te vermijden, of je moet je thuisblijven.  Naast de Songkran, die het einde van de droge seizoen inluidt, vieren ze hier ook nog het Chinese nieuwjaar, compleet met drakenoptochten en veel knalvuurwerk. Veel Thaise mensen hebben Chinese roots, vandaar.  Hier in Hua Hin merken we daar niet zoveel van, we zien alleen in bijvoorbeeld de Makro dat er veel Chinese versieringen worden aangeboden.

Opmerkelijk is ook dat er rond de jaarwisseling en de Songkran heel veel doden in het verkeer vallen, terwijl Thailand toch al bekend staat als een van de gevaarlijkste landen ter wereld qua verkeer, alcohol en roekeloosheid  in het verkeer zijnde grootse boosdoeners. Die periode staat hier bekend als “the seven dangerous days” , vele doden per dag is vrij normaal. Gisteren stond de teller na zeven dagen op 316. (vergelijk Nederland 2021 582 doden in een heel jaar). Het dragen van een helm zou wel helpen, maar hoewel eigenlijk verplicht wordt daar nauwelijks op gecontroleerd.
Oh ja toch wel, de politie heeft een campagne aangekondigd en gaat de helmplicht strenger hanteren, niet per 1 januari, maar na de 7 dangerous days.  Thaise logica! Heb er weinig vertrouwen in dat er iets gaat veranderen, de meeste Thai weten wel waar de checkpoints komen te staan, en met een paar honderd baht mag je vast wel weer verder.

Wij hebben oud en nieuw bescheiden gevierd, met een bezoek aan  mega winkelcentrum Bluport (mooi versierd), waar we Avatar 2 gezien hebben, daarna een Indiaas restaurant bezocht en een bar met live muziek, Op 1 januari werden we getrakteerd door vriend Nice op een Thaise bbq. Deze wordt door een gespecialiseerd restaurant bezorgd inclusief alle ingrediënten en toebehoren en de volgend dag wordt de bbq weer opgehaald.

 

De Thaise consumptie maatschappij in vergelijk met de westerse

Onlangs stond er in de Volkskrant een column van Peter de Waard over voedselverspilling .  De cijfers waren verbijsterend.  Ik citeer een stukje uit zijn column: “Volgens een vorig jaar verschenen VN-rapport wordt jaarlijks 923 miljoen ton aan voedsel weggegooid: 61 procent is daarbij afkomstig van huishoudens, 26 procent van de horeca en 13 procent van de winkels. Het is genoeg om 23 miljoen vrachtwagens van 40 ton mee te vullen. Bumper aan bumper zouden die zes keer de aardbol omcirkelen. Aardappelen (al dan niet verwerkt tot friet), melk, boterhammen en appels worden het meest weggegooid. Ongeveer eenvijfde van al het voedsel in de wereld dat in supermarkten en andere winkels wordt gekocht, verdwijnt in de afvalbak. Als daarbij het voedsel wordt opgeteld dat verloren gaat bij de productie en het vervoer, loopt dat op tot eenderde deel van de mondiale voedselopbrengst.” (einde citaat)

Ik heb sterk het idee dat het in armere landen toch anders gaat, zoals als hier bijvoorbeeld in Thailand. Mensen hebben de luxe niet om te verspillen. Een bewijs hiervan vind je bijvoorbeeld bij de Makro, op de vleesafdeling ligt voedsel te koop die in westerse landen de winkel en restaurant niet halen.  Nieren, darmen, hart,  kippentenen, varkenspootjes, de huid van het varken of kip, en zelf zakken met kippenbloed kun je hier kopen. Ik heb er wat foto’s van gemaakt. Ook in de Filipijnen heb ik meegemaakt  dat na de slacht van een varken (voor de nationale lekkernij Lechon) alle delen van het beest gebruikt worden, De huid die lekker knapperig geworden is aan het spit wordt als een snackje op tafel gezet, Alle ingewanden en organen worden gebruikt, en ook hier wordt het bloed opgevangen en verwerkt.
Toch wel apart die verschillen met het westen te observeren.

De minder leuke dingen in Thailand

Regelmatig schrijf ik in mijn blog over de ontelbare leuke zaken die we hier in Thailand meemaken en daar valt niets op af te dingen.  Maar omdat ik niet beticht wil worden dat ik alles hier met een roze bril bekijk, wil ik ook hier een aantal dingen benoemen die absoluut minder leuk zijn.
Ten eerste natuurlijk de muggen. Ze kunnen dagenlang voor irritant jeukende bultjes zorgen. Vreemd genoeg heb ik daar het laatste half jaar niet zo heel veel last van, blijkbaar vinden ze mijn bloed niet lekker (alcohol?), terwijl ik me niet of nauwelijks insmeer met deet slaan ze mij meestal over. Mijn vrouw daarentegen, die bij van wijs van spreken tweemaal daags een bad neemt in deet wordt meermaals geprikt. Aangezien zij al een keer dengue gehad heeft is dat natuurlijk zorgelijker. Maar er zijn ook andere irritante bijtertjes, bijvoorbeeld grote rode mieren die uit een boom in je nek vallen en hun tandjes met het grootste plezier in je velletje zetten. Ook die kunnen flinke jeuk veroorzaken. Er zijn ook kleine rode miertjes die vreselijk hard kunnen bijten, ze zitten soms in de tuin onder een struik, en voor je het in de gaten hebt zitten er enkele tientallen op je hand of voet.
En dan zijn daar de slangen. Thailand is het land van de slangen, er komen hier  zo’n 200 soorten voor waarvan 60 giftig. Maar ook door een niet giftige wil je liever niet gebeten worden. Beiden soorten hebben we al eens in onze tuin gehad, het blijft oppassen.
Een andere bron van irritatie vormen de straathonden, naar schatting leven er zo’n 1 miljoen honden hier op straat, naar mijn idee de meeste ervan bij ons in de straat.  Als je in het donker op de motorbike rijdt moet je oppassen, want ze liggen vaak midden op de weg, liefst tussen twee lantaarnpalen in waar het net donker is. Maar het meest irritante is het massale geblaf en gehuil in de nacht. Vaak  begint er eentje, waarna de rest volgt. Soms minutenlang. En net als je weer bijna ingeslapen bent, ja hoor, daar begint het feest weer opnieuw.
Dan is er nog een, niet zo voor de hand liggend maar hoog op mijn lijst van super irritante zaken in Thailand,  namelijk de Bee Gees. Ik denk dat ik dat moet uitleggen. Als wij een rustig restaurantje of barretje binnenlopen waar alleen Thaise mensen zitten dan schalt er mooie Thaise muziek uit de luidsprekers. Soms ballade achtige nummers, soms hele vrolijke songs, okay, wij verstaan het niet, maar dat geeft niet want van Normaal verstond ik meestal ook niet de helft, en van de koeterwaalse teksten van Blof heb ik nooit ook maar iets begrepen (“Er zijn vliegtuigstoelen, miljoenen bijbedoelingen en bovendien zijn er limousines en er zijn leugens over sterren die we toch nooit zien”, uit ‘Holiday In Spain’. Man, man, man!) . Maar goed, zodra wij binnentreden denkt de dienstdoende serveerster, oh een farang (westerling), ik moet westerse muziek opzetten om ze te pleasen. En negen van de tien keer krijgen we dan die vreselijke Bee Gees te horen. Ik heb niets tegen muziek uit de jaren zestig en zeventig, maar juist deze groep met hun geitenbek stemmetjes vind ik niet te pruimen. Ik heb altijd het idee gehad dat ze tijdens het zingen met een te strakke broek op een paaltje zitten, luister maar naar (of liever niet) naar staying alive. I rest my case.
Onlangs hebben we zowaar iemand zover weten te krijgen dat ze de Thaise muziek weer opzette, ze was wel verbaasd dat wij dat verzochten. Rare farang.

Pizza
Een tijdje geleden bestelde een Thaise vriendin van ons in het restaurant  van Nice een pizza. Die heeft hij helemaal niet op zijn menu staan, maar dat geeft niet, het wordt gewoon bij een pizzaboer online besteld en bij Nice afgeleverd. Zie ik in Nederland nog niet gebeuren dat je in een restaurant eten bij een ander restaurant besteld. Maar hier kan het, en oh ja ze neemt ook nog haar eigen wijn mee! Wat ons al vaker verbaasde is dat er bij een bestelde pizza tientallen zakjes tomatenketchup worden meegeleverd. Maar laatst zagen we Nice een grote hoeveelheid ketchup over een heerlijke pizza smeren, en toen viel het kwartje. Blijkbaar vind een Thai het lekker om een heerlijke pizza tot een grote tomatenderrie te degraderen. Een bizar Thais gebruik.  Toen we dit aan onze twee Canadese vrienden vertelden vielen ze bijna van hun stoel. Nice ermee confronterende en gevraagd hoe hij het zou vinden als we een van zijn beste gerechten, met veel zorg in de keuken bereid, zouden vol smeren met ketchup reageerde gechokeerd.  Hij zette grote ogen op van verontwaardiging, “zoiets doe je toch niet” stamelde hij.  We gaan het een keer doen.

 

Groetjes en tot het volgende blog
Khun Peter

 

 

januari 8, 2023 thailand zelf One Comment »

Een kleurrijk feest en andere wetenswaardigheden.

Loy Krathong.
Een jaarlijks terugkerend kleurrijk feest is de Loy Krahtong.  In November, op de dag dat er een volle maan is, wordt het einde van de regentijd gevierd, een soort jaarlijkse dankzegging omdat de overvloedige regenval  zorgt voor voedsel, leidingwater en waterwegen.  Maar helaas trekt het klimaat zich niks aan van de planning, want ook na de Loy Krathong komt de regen met bakken uit de lucht vallen, veel meer dan we in andere jaren hebben meegemaakt. Zou er wat met het klimaat aan de hand zijn?
We bezochten het feest dit jaar op een andere locatie dan vorige jaren, achter de berg Kao Takiab was een groot festival terrein gebouwd, uiteraard aan zee, want de zorgvuldig gefabriceerde krathongs moeten te water gelaten worden. Een krathong is een drijvend vaartuigje van verschillende materialen, in de vorm van een lotusbloem. Het vaartuigje bevat een kaars, drie wierookstokjes, bloemen en enkele muntjes. Hoe verder het vaartuigje komt des te meer geluk brengt het, de muntjes worden er later zoveel mogelijk weer uitgehaald door handige jochies. Een mooi festival, al moet er de volgende dagen wel een gigantische hoeveelheid afval opgeruimd worden. Op het festival terrein waren twee podia opgebouwd voor muziek en dans, we hoefde niet de kiezen van welk podium we wilden genieten, want ze waren beiden tegelijk overal goed hoorbaar. Briljant gedaan door de organisatie, misschien ook een idee voor Pinkpop?

De kleur geel in Thailand

De kleur geel is zeer nadrukkelijk aanwezig is Thailand, veel gele vlaggen en heel veel gele bloemen, zo ook bij ons in de straat waar je een hele muur van gele bloemen ziet. Deze bloemen (zie foto) zie je overal in Thailand. De kleur geel heeft een speciale betekenis. Elke dag van de week heeft een kleur, geel is de kleur van de maandag, en laat dat nou de dag zijn waarop de oude, inmiddels overleden, koning geboren is. Hij was oprecht geliefd bij de bevolking, op deze manier wordt hij nog steeds geëerd.
Veel vrouwen dragen op de maandag ook een geel shirt of blouse.  Je ziet ook veel blauwe vlaggen, dat is de kleur van de vrijdag de geboortedag van de oude koningin. Alle dagen en kleuren hebben een speciale betekenis, het eerste wat iemand bij een nieuwe mogelijke relatie vraagt is: ‘op welke dag ben je geboren?’ Want de kleuren moeten met elkaar matchen, anders is de relatie kansloos.

Thaise ‘entrepreneurs’

Na al die jaren die we al in Thailand komen zou je toch denken dat we ons nergens meer over zouden moeten verbazen. Jochies van tien jaar die op een 125 cc motorbike zonder helm tegen het verkeer in rijden? Gaap, zijn we al aan gewend. Iemand die al rijdende op een motorbike een grote fles bier achterover slaat. Zien we bijna dagelijks. Wel een totaal overbodig mondkapje op de motorbike dragen, maar geen helm, Thaise logica. Een overheerlijke pizza bestellen en die helemaal vol te spuiten met tomatenketchup alvorens hem te verorberen, typisch Thai. In het restaurant van Nice eten laten bezorgen en opeten van een ander restaurant, ja hoor dat kan, kijken we niet meer van op.

Toch gebeurt er soms nog  iets waar we ons toch over verbazen, bijvoorbeeld over de naïviteit die de Thaise ‘entrepreneurs’ hebben bij het openen van een nieuwe zaak. Toen mijn zoon zijn restaurant opende in Delft  (Anne&Max) ging er een doortimmerd business plan aan vooraf met een onderbouwde begroting, een uitleg over de filosofie van het bedrijf etc etc. Het businessplan van veertig pagina’s werd fraai vormgegeven met ondersteuning van een grafische ontwerper, in een kleurrijk boekwerk. Daarnaast werd er door een extern bureau een vestigingsplaats onderzoek gedaan, met een analyse van de buurtbewoners, toeristen , mogelijke concurrenten, al met al ook een rapport van dertig pagina’s. Nou, het zal je wellicht niet verbazen, zo gaat het in Thailand niet. Met het grootste gemak wordt er een restaurant geopend, blitse uithangborden opgehangen, menukaarten gedrukt, personeel aangenomen, om twee weken later de deuren weer te sluiten. Geen klandizie , hadden ze toch niet verwacht zo vlak naast alle andere eettentjes die er zo lang zitten en een vaste klantenkring hebben. Ook naast het restaurant van vriend Nice is onlangs een nieuwe zaak geopend, er had al een paar keer een restaurant gezeten die keer op keer op de fles gegaan is. Maar hardleers als ze zijn, wordt er toch weer iets nieuws geopend, elke dag als we er langs komen zien we lege tafels, personeel hangt een beetje rond in afwachting van gasten, die nooit komen. Terwijl honderd meter verderop bij Nice de tent gedurende  lunch en avond vol zit! Je zou bijna medelijden met ze krijgen!

Slang

We hadden weer een slang in onze tuin (nee, geen tuinslang), dit keer een op zich ongevaarlijke. Dank zij de facebook groep snakes of  Hua Hin konden we deze slang identificeren. Een longnose vine snake. Pakweg ruim een meter lang en met zijn groene kleur bijna niet te zien in de groen struik waar hij in zat. Maar gelukkig zag Els hem op tijd en konden we nog een foto maken. Een erg fraai exemplaar met een leuke snuit.

Golfen een sportieve sport?

Rond Hua Hin, de stad waar we wonen, liggen verschillende schitterende golfterreinen. Een ervan, de Blackmountains club, gold ook lang als een van de mooiste in Azië. Dankzij die golfterreinen is Hua Hin erg intrek bij westerse pensionados en expats. Er ontstaan hele vriendenclubs die al vroeg in de ochtend, in de koele uurtjes, samen gaan golfen. Maar tot onze grote verbazing zijn ze rond elf uur al uit gespeeld en gaan ze naar bar of restaurant en worden de eerste biertjes besteld. De meesten zitten dan tot een uur of zes in de avond grote hoeveelheden bier achter over te slaan, daarna stappen ze, op zijn minst behoorlijk aangeschoten, in de auto om naar huis te gaan  Dus je vraagt je af of ze nu echt van de golfsport houden of dat ze dat als excuus gebruiken om dagje te zuipen. Ik heb wel een sterk vermoeden!

Hot pot

Over het algemeen kun je hier erg goedkoop eten, er zijn ook duurdere restaurants, maar die zijn nog altijd in vergelijk met Nederland stukken goedkoper. Onlangs aten we wel heel goedkoop, op een foodcourt vlakbij waar we wonen, hadden we een hot pot besteld. Je krijgt dan een kleipot gevuld met bouillon op een houtskoolvuurtje op tafel, een schaal met vlees, diverse groenten en kruiden en twee sausjes. We aten onze buiken vol voor 99 baht, voor twee personen welke verstaan, oftewel in euro 2,77. En het was nog super lekker ook!

Ambulante handel.

Vanuit mijn vroege jeugd kan ik me nog herinneren dat bakker, melkboer, kruidenier aan huis kwamen om zijn spullen te verkopen. Van de bakker kreeg ik altijd, als ik hem tegen kwam in de straat, een kadetje. Wat een aardige man was dat. Tot ik later hoorde van mijn moeder dat ze die mooi moest betalen. Wil je dat niet meer doen Petertje! Dat is inmiddels lang verleden tijd. Hier in Thailand kom je deze rondrijdende handelaren nog wel  tegen, regelmatig rijden hier trucks langs, hun komst wordt via een luidspreker op de wagen al van verre aangekondigd, met bijvoorbeeld zonneschermen, bezems en ook bloempotten. Handig voor ons, want hele grote potten zijn lastig te vervoeren op de motorbike. Onlangs hebben we op die manier enkele potten gekocht en meteen twaalf zakken tuinaarde. Kan onze pas aangeschafte nieuwe prachtige bougainvillea (nummer drie) straks naar hartelust staan te shinen.

Het WK voetbal kijken in Thailand.

Het WK voetbal leeft hier niet echt. Alleen in barretjes waar veel westerlingen komen staat er wel eens een tv aan met voetbal, vaak herhalingen want vanwege het tijdsverschil moet je wel een hele grote fan zijn om veel te zien.  Zo begonnen de meeste wedstrijden van het Nederlandse elftal hier pas om twee uur s’nachts . De wedstrijd tegen de Verenigde Staten was gelukkig wel op een gunstiger tijdstip, tien uur s’avonds. Maar de volgende wedstrijd tegen Argentinië is weer s’nachts om twee uur.  Net het tijdstip dat je nog een vast slaapt. Ik twijfel nog of ik ga opstaan of de wedstrijd in de ochtend terugkijk.

Dat was het weer tot de volgende keer

Khun Peter

december 5, 2022 thailand zelf No Comments »

Weer terug in Thailand

De reis terug.

Op 6 oktober begon onze reis terug naar Thailand. Van het traject Arnhem- Schiphol-Doha-Bangkok-Hua Hin bleek de treinreis met de NS naar Schiphol het meest spannend. Hebben we de afgelopen tien jaar wel eens een treinreis gehad zonder problemen? Ik kan het me niet herinneren. Nu ook weer, de geplande rechtstreekse verbinding van Arnhem naar Schiphol ging om onverklaarbare redenen niet door zodat we moesten uitwijken naar een reis met overstap in Utrecht. Is dat zo erg zou je denken? Nou, wel met ruim zestig kg (!) bagage. Maar goed, we zijn er gekomen en de volgende hindernis die ons te wachten stond was natuurlijk onze nationale trots (?) Schiphol, de foto’s van de lange rijen wachtende mensen en verhalen over gemiste vluchten zongen al maanden rond in de media. Wonderbaarlijk genoeg hebben we daar niets van gemerkt, fluitend gingen we door de incheck procedure  (we hadden online ingecheckt en werden daarom voorgetrokken), alle horrorverhalen over de veiligheidscontrole ten spijt, binnen vijf minuten waren we door de security en de paspoortcontrole ging dankzij de automatische poortjes ook soepel.  Binnen een uur na aankomst Schiphol waren we klaar!

Na een vlucht van circa zes uur kwamen we in Doha aan en wat zoon Jasper al voorspeld had, vanaf dat moment waren we, dankzij onze regelmatige vluchten met Qatar Airways, Silver member. Nu kunnen we op de luchthavens naar de gratis lounge met eten en drinken, en bij business class inchecken en boarden. Super fijn, en wie weet kunnen we nog eens upgraden.

Aangekomen in Bangkok gingen we met de bestelde taxi rechtstreeks naar ons huis in Hua Hin. Normaal gesproken blijven we eerst een nachtje in Bangkok, maar omdat we een tiental dagen later een aantal dagen naar Bangkok zouden gaan om aldaar met onze zoon en schoonzoon te verblijven, gingen we dit keer rechtsreeks naar huis.

Lekkage!

Na drie maanden afwezigheid zijn we de eerste week altijd druk met het regelen van de normale dingen, de accu van de scooter was leeg en niet meer op te peppen. Het advies van vriend Nice om een nieuwe te bestellen bij Lazada (de Aziatische bol.com) hebben we maar niet opgevolgd, wachttijd van ongeveer drie dagen om vier euro voordeel te halen leek ons niet handig. Met een van hem geleende scooter meteen een nieuwe gekocht en voilà we zijn weer mobiel.  Verder zijn we de eerste dagen veel aan het opruimen, alle spullen die we binnen opgeslagen hadden weer naar buiten, drinkwater bestellen (ca zeventig liter), en niet onbelangrijk bier bestellen, wat kleine reparaties uitvoeren etc.
Maar er was ook een grote reparatie nodig die we niet zelf konden doen. We bleken namelijk ergens een niet zichtbare, waarschijnlijk een ondergrondse, lekkage te hebben. Hoe kwamen we daar achter? De pomp die het water naar ons huis pompt sloeg om de 20 seconden aan, normaal gaat hij alleen aan als er water verbruikt wordt. Voor de duidelijkheid, we zijn aangesloten op het Thaise waternet, maar de druk van het netwerk is niet groot genoeg om een aangename straal te produceren, dus hebben wij, zoals bijna iedereen hier, een tank in de tuin staan van 2000 liter, die langzaam steeds bijgevuld wordt uit het netwerk. Vanuit die tank wordt het water dus naar de aftap punten gepompt.  In eerste instantie dachten we dat de pomp gewoon kapot was, maar de ingeschakelde techneut dacht daar anders over, een lekkage was de enige verklaring volgens hem. Maar waar? Optisch was er niets te zien, nergens een grote plas of een  spuitende fontein of zo. Dus hoe lossen ze dit op een Thailand? Niet om het lek op te sporen en te repareren,  maar door gewoon een heel nieuw leidingnetwerk van buiten naar binnen aan te leggen. Ook naar de drie buitenkranen werden nieuwe leidingen gelegd. Een dag werk voor twee techneuten, maar dan is het ook opgelost. Ik heb het sterke idee dat ze dit ook zo doen met storingen in het elektriciteit netwerk, niet het probleem opsporen maar nieuwe leidingen aanleggen. Dat verklaard tenminste de enorme bossen draden overal aan de masten (zie ook een foto van zo’n paal in Bangkok).

Na een aantal drukke dagen, met ook nog een uitbundig verjaardagsfeestje van onze Thaise vriendin en huisbaas, met natuurlijk ongelooflijke hoeveelheden eten gingen we naar Bangkok om op de luchthaven de twee vakantiegangers te verwelkomen.

Bangkok.

Na een paar relaxte dagen wilden we ook een uitstapje maken naar Ancient City. Een enorm park, in de vorm van Thailand met alle bezienswaardigheden van Thailand op schaal nagebouwd. Niet zoals in Madurodam op miniatuur schaal maar op bijna de gelijke schaal als het origineel. Sommige replica’s waren ook volledig op schaal nagebouwd. Met zijn grootte van 200 hectare wordt het wel het grootste openluchtmuseum ter wereld genoemd. Vanwege de omvang waren de bezienswaardigheden niet te belopen,  je kon gebruik maken van een tram, fietsen huren of een golfkarretje huren. Onze keuze viel op het elektrische karretje. Zoon Jasper, die zijn twijfels had over de de aantrekkelijkheid  van het uitstapje,  fleurde helemaal op. Hij bood zich spontaan aan als chauffeur van het karretje en daarmee sjeesden we drie uur lang door het park. Langs paleizen, tempels, historische gebouwen, stupa’s, markten etc. Zeer de moeite waard!

Voor mijn vrouw en schoonzoon stond er nog een ander spectaculair uitstapje op het programma.

Niet ver van ons hotel staat het hoogste gebouw van Thailand. De MahaNakhon. Een bijzonder opvallende toren, niet alleen vanwege de hoogte maar ook door de vormgeving, het lijkt wel of er overal happen uit zijn genomen, alsof Godzilla hier huisgehouden heeft. Maar de belangrijkste attractie daar, alleen voor daredevils, is een skywalk op 314 meter hoogte. Op die hoogte steekt er een grote glazen plaat uit het gebouw, met sloffen over de schoenen kun je daar overheen  lopen, als je het durft tenminste. Vriend Nice en zijn vriendin durfden die laatste stap destijds niet te maken. Els en Henk echter wel. En waar was ik dan zul je je afvragen en Jasper? Nou, Jasper was druk met het bijwerken van zijn administratie van zijn restaurant in Delft, en ik moest hem daarbij assisteren. Helaas, het was niet anders. Boze tongen beweerden dat ik gewoon niet durfde, maar dat gelooft natuurlijk niemand!

Koffie

Thailand kent heel veel verschillende uitstekende koffiezaken, die zijn vaak te vinden bij tankstations, metro en skytrain stations en langs de weg. Vlak bij ons hotel zat ook een uitstekend koffietentje, Roots genaamd. Je kon er een keuze maken uit een aantal speciale koffie blends uit Thailand.  De koffie werd daarna gezet op een wijze die de goedkeur van Barista Jasper kon wegdragen, en dat wil wat zeggen. De boontjes werden exact afgewogen op een precisie weegschaal, twee boontjes eraf, toch weer een boontje erbij net zolang tot het vereiste gewicht bereikt was. Daarna werd ook het bijgeschonken water in het vochtig gemaakte filter exact afgewogen, zodat de juiste balans bereikt wordt. Het proces duurt wel eventjes, dus je moet geen haast hebben. Maar dan heb je ook een super lekkere  koffie.  Daarbij vergeleken prutsen ze bij de Starbucks maar een beetje aan. Op de lijst van de tien beste koffieshops van Thailand staat Roots op drie! Een aanrader dus.

Terug naar Hua Hin.

Na een aantal dagen Bangkok gingen we met zijn allen terug naar Hua Hin, waar de jongens nog een paar dagen bij ons logeerden. Samen met Nice en  Auhm bezochten we een geweldig leuk idyllisch restaurantje aan een meer, waar we de grootste oesters aten die we ooit van ons leven gezien hebben. Uiteraard moesten die met de nodige wijn weggespoeld worden.

Rust

Intussen zijn de jongens weer terug naar huis en pakken we de normale dagelijkse gang van zaken weer op. We hadden echt wel een dagje nodig om bij te komen van de drukke dagen, merken we dan toch dat we de jongste niet meer zijn. Maar de jongens hebben geluk gehad, tijdens hun verblijf in Thailand was het prachtig aangenaam weer, maar ze waren nog niet weg of de regenbuien kwamen met bakken uit de lucht vallen. En als het hier in de tropen regent dat komt er in een relatief korte tijd een enorme hoeveelheid water naar beneden. Straten lopen onder, vooral de lager gelegen plekken zijn niet meer te berijden door de grote plassen. Inmiddels is de regen gestopt en zijn de grootste plassen opgedroogd en kan de schade opgemaakt worden. Hele stukken asfalt zijn weggespoeld, diepe gaten in de weg, vaak net in een smalle bocht, het blijft altijd een kunst om die te vermijden met de motoribike.  Ooit wordt dat allemaal gerepareerd, maar wel op de Thaise manier, de grootste gaten worden opgevuld maar binnen no time weer kapot gereden of bij de volgende bui weer weggespoeld. Wegenaanleg is niet hun sterkste punt.

Dat was het, tot de volgende keer

Khun Peter

november 4, 2022 thailand zelf No Comments »

Je maakt van alles mee hier in Thailand

Mondkapjes afgeschaft
Sinds ruim een week is het verplicht dragen van mondkapjes in Thailand afgeschaft. Alleen in drukke ruimtes wordt het nog aanbevolen om ze te dragen. De mondkapjes maatregel, die al enkele jaren bestond, werd door vrijwel iedereen zeer disciplinair nageleefd, hetgeen gezien het warme klimaat geen sinecure is.
Hoera, zou je zeggen, weg met dat ding, eindelijk frisse lucht en geen beslagen brillen.
Maar wat is tot mijn stomme verbazing de praktijk? Vrijwel alle farang (de Thaise aanduiding voor alle westerlingen) doen de kapjes vrijwel direct in de ban, maar naar schatting 95% van de Thaise mensen blijft ze dragen, ook in situaties waar ze sowieso altijd al naar mijn idee volstrekt overbodig waren. Ze dragen ze nu nog steeds als ze op de scooter zitten (een helm vinden ze daarentegen niet nodig), maar ook als ze alleen in de auto zitten doen ze het kapje op.
Onbegrijpelijk maar ook apart om dit te observeren, ben benieuwd of dit ook in Bangkok het geval is, over een weekje kunnen we dat waarnemen.

Het verkeer hier, het blijft een raadsel.
Ik heb al vaker over het verkeer hier in Thailand geschreven, maar ondanks de vele jaren dat we hier al wonen, blijven we ons verbazen over de gedragingen hier op de weg. Thailand behoort al jaren en jaren tot de top drie van landen met de meeste verkeersdoden, en 75% hiervan zijn dodelijke ongelukken met scooters. En hiervan betreft weer een groot deel ongelukken met jeugdige berijders. En dat is iets wat ik nooit zal snappen, je ziet hier kinderen van rond de tien jaar op scooters rond racen, zonder rijbewijs uiteraard en vanzelfsprekend ook zonder helm. Maar die scooters zijn in wezen gewoon zware motoren, de meest zijn 125 cc! Ik zelf heb een vrij lichte scooter van 110cc maar nog altijd een voertuig waar je een motorrijbewijs voor nodig hebt. Hoe kun je als ouder je kind op zo’n mobiel de weg opsturen, ook in de wetenschap dat het verkeer hier gevaarlijk is. Je moet altijd oppassen want er liggen honden midden op de weg, over de gevaarlijke U-turns zou ik een heel blog alleen kunnen weiden, er wordt massaal tegen de verkeersinrichting in gereden (zonder helm uiteraard), de wegen zijn in het algemeen slecht, veel diepe gaten in het asfalt,  en soms zitten ze met zijn vieren of zelfs vijven op de scooter. Bovendien weten ze de meest vreemde zaken zonder blikken of blozen op de scooter te vervoeren. Immens lange metalen stangen, een zware hond van 25 kg met de voorpoten over het stuur, 10 trays met eieren etc. Maar vaak kun je er ook om lachen, laatst zagen we iemand bij een werkplaats voor scooters stoppen om een zwembad met lucht te laten vullen, met het opgeblazen zwembad op de scooter gingen ze weer naar huis, ik kon er nog net een foto van maken.

Thaise begrafenis
Vlak bij het restaurant van Nice woont een politieman met zijn gezin, wij kennen hem goed want hij komt ook regelmatig bij Nice. Onlangs is zijn opa overleden op een respectabele leeftijd van 102 jaar. De begrafenisceremonie die hier gehanteerd wordt is nogal opvallend.  Meestal volgt de begrafenis vrij snel op het overlijden, vooral door het warme klimaat natuurlijk.  Maar bij mensen die aanzien hebben gehad volgt de begrafenis na zeven dagen of langer, soms zelfs een heel jaar. Koning Bhumibol (Rama 9) bijvoorbeeld werd een jaar na zijn overlijden begraven. Dat redde deze man niet, hij wordt negen dagen na overlijden begraven (als je deze maatstaf ook in Nederland zou hanteren zal ik wel binnen een halve dag onder de groene zoden liggen).  Elke avond wordt er massaal afscheid genomen met uiteraard veel eten, de straat en alle parkeerplaatsen in de omgeving  staan dan bomvol met auto’s. De weg naar het huis toe wordt verlicht met een soort tl-lampen, aan elke lantaarnpaal hangen er drie boven elkaar. Zo zie je maar dat elk land zijn eigen tradities heeft. Apart om dit hier mee te maken.

Bureaucratie in Thailand.
Onlangs hadden we wat administratieve zaken af te handelen, allereerst bij de Thaise immigratiedienst in Hua Hin voor onze re-entry permit. Deze hebben we nodig om de verblijfsperiode van ons visum te behouden. We mogen nu tot maart 2023 in Thailand blijven met ons visum, en dat kunnen we volgend jaar weer met een jaar verlengen. Voorwaarde is wel dat je je elke 90 dagen even met bij de immigratie meldt, en als je het land verlaat met de bedoeling om ook weer terug te keren moet je dus een re-entry permit stempel in je paspoort hebben. Tja, wie heeft dat omslachtige gedoe ooit bedacht? Een ambtenaar natuurlijk! Om het onontbeerlijke stempel in je paspoort te krijgen  moet je een formulier invullen, bestaande uit twee kantjes en voorzien van een recente pasfoto. Samen met kopieën van de paspoort, visum en nog veel meer wordt het in behandeling genomen.  Gezeten aan het loket worden er nog meer documenten uitgeprint, moeten we tientallen handtekeningen zetten, wordt er een foto van je gemaakt die we ook weer moet signeren en wordt er uiteindelijk een groot stempel in het paspoort gezet. In dit stempel wordt met ongelooflijke precisie met drie of vier kleinere stempels nog data toegevoegd, en ook met de pen wordt er nog een nummer bijgeschreven. Na het betalen van zo’n 1900 baht pp (ca 50 euro) zijn we klaar. Elke handeling die we bij de immigratie moeten doen gaat gepaard met een enorme berg papier. Alleen van ons al moeten ze door de jaren heen al een kamer vol papieren hebben, en we zijn niet de enige hier! En dan schijnt Thailand niet eens het land te zijn in Azië met de ergste bureaucratie. Ze staan op nummer tien! India staat op 1. Je moet er toch niet aan denken dat je daar naar de overheid moet.

Maar banken kunnen er ook wat van. Ik had op mijn oude telefoon de app voor mobiel bankieren van de Bangkok Bank. Superhandig die app overigens. Maar inmiddels heb ik een andere telefoon en daar wil ik de app ook op hebben. Daarvoor heb je autorisatie nodig van de bank. Aansluitend op ons bezoek aan de immigratie gingen we naar een kantoor van die bank. Ook hier weer de nodige papieren die van een handtekening voorzien moesten worden waaronder ontelbare gesigneerde kopieën van mijn paspoort. Uiteindelijk kon ik samen met de dame van de bank buiten naar de betaalautomaat, werden daar allerlei handelingen door haar uitgevoerd en kreeg ik een sms met de autorisatie code.  Klaar! Ik denk er wel eens over naar een andere Thaise provider over te stappen maar gezien de bovengenoemde rompslomp zie ik er maar vanaf.

En we gaan weer naar huis
Nog een weekje en dan gaan we weer voor drie maanden naar ons huis in Nederland. We zullen het leven hier missen maar kunnen ook niet wachten om de familie thuis en de vrienden weer terug te zien. De afscheidsfeestjes zijn weer in volle gang, Deze week nog twee te gaan!

Dit keer maar een paar foto’s. De foto galerij in mijn blog kost bijna net zoveel tijd als de tekst zelf, vanwege de tijd heb ik het me maar even makkelijk gemaakt.

Groet Khun Peter

 

juli 3, 2022 thailand zelf One Comment »

En we zijn weer terug

“Even” op en neer.
We zijn weer terug op ons stekkie in Thailand. Huh, waren jullie  daar weg dan? Ja, om een paar onvergetelijke dingen mee te maken waren we voor ca. een maandje terug naar Nederland gevlogen. Ten eerste om geboorte van onze nieuwste spruit mee te maken en de langverwachte opening van de Anne&Max vestiging in Delft van zoon Jasper bij te wonen. Beiden wilden we die niet missen, zei het dat we voor geboorte van kleindochter Skye, dankzij een bommelding op station Utrecht, nog bijna te laat waren. Zie de foto’s van ons kersverse nageslacht en het fraai ingerichte restaurant in Delft.

Leven op straat
Vaak wordt ons gevraagd waarom we Thailand zo aantrekkelijk vinden om te wonen. Dan sommen we de gebruikelijke clichés op, het klimaat, het eten, de mensen en de cultuur. Maar wat ik ook altijd super aantrekkelijk vind is de levendigheid op straat. Als ik in Nederland vanuit huis vertrek zijn de straten nagenoeg leeg, pas bij een winkelcentrum zie je de eerste bedrijvigheid. Hier thuis in Hua Hin, als ik de straat uitrij is er volop leven, overal staan mensen wat te verkopen, fruit, sapjes, kippetjes, gedroogde inktvis, worstjes, kleding en nog veel meer. Veelal op karretjes vastgemaakt aan een motorbike waarmee ze, inclusief een brandende barbecue, rondrijden. Van s-morgens vroeg tot s-avonds laat is er wat te doen op straat. Er is hier geen sprake van een vette werkloosheidsuitkering, dus ze moeten ook wel aan de bak. Niet voor niets is het werkloosheidspercentage in dit soort landen lager dan 1%. Met de foto’s hieronder heb ik getracht hier een impressie van te geven. Beelden spreken, hoop ik, voor zich.

Onze tuin.
Omdat we ons huisje voor onbepaalde tijd hebben kunnen huren,  kunnen we ook met een gerust hart investeren in onze tuin. Vorig jaar hebben we al diverse nieuwe planten aangeschaft om meer kleur in de tuin te krijgen. Geregeld kijken we vol verbazing wat er nu weer in bloei staat. Een prachtige orchidee of nu de wonderlijke paradijsvogelplant (zie foto’s).
Het klinkt waarschijnlijk heel decadent, want we hebben ook een tuinman in dienst. Kunnen jullie dan niet zelf de plantjes water geven zul je zeggen, ja natuurlijk, maar we hebben ook voor de tijd dat we in Nederland zijn iemand nodig die voor de tuin zorgt. In dit klimaat hebben de planten en bomen veel water nodig. En om alleen voor de periode dat we hier niet zijn een tuinman inhuren die je tuin liefdevol verzorgd is vrijwel onmogelijk. Ook voor het preventief snoeien van de grote zware palmbladen voordat ze naar beneden vallen en schade aanrichten hebben we een tuinman nodig, dat kunnen we niet zelf.  Het is sowieso moeilijk om iemand te krijgen die niet de kantjes er af loopt zodra je een paar maanden weg bent, we zijn nu ook aan onze derde tuinman bezig, maar in de huidige hebben we vertrouwen. Driemaal in de week komt hij langs om de tuin te bewateren en te snoeien. En snoeien kan hij! Zelfs als er naar ons idee niets meer te snoeien of te knippen valt gaat hij fanatiek tekeer met zijn scharen. Nadeel van deze tuinman is wel dat hij geen enkel woord Engels verstaat. Als we proberen hem wat uit te leggen kijkt hij ons met grote ogen aan. Mocht er een wereldkampioenschap “Glazig Kijken” bestaan, dan zou hij met glans winnen. Soms leidt dat tot wonderlijke situaties. Onlangs hadden we problemen met onze hibiscus, ooit vol met grote gele bloemen, maar nu bijna zo dood als een pier vanwege ongedierte die al het leven uit de plant zuigt. Na eerst spray op biologische basis zonder al teveel succes geprobeerd te hebben hadden we nu een bijzonder sterk bestrijdingsmiddel met veel doodskoppen erop gekocht. Om te voorkomen dat door een windvlaag het gif in de ogen of op je huid zou komen had Els zich als een covid 19 nurse in plastic ingepakt en een helm opgezet met dichtgeklapt vizier. Na het sprayen kwam echter de tuinman de planten water geven, dus ik probeerde hem duidelijk te maken dat we gif gesprayd hadden dat hij dat er niet af moest sproeien. Wijzend op het flesje met gif en de spuitbus dacht ik dat het hem duidelijk was, Niet dus, even later stond hij, volledig onbeschermd, de hibiscus opnieuw onder te spuiten in een grote wolk van spray.  Maar, hij leeft nog, al heeft hij sinds kort wel een akelig rochelend hoestje.

Uit eten
We eten vrijwel elke dag buiten de deur, alleen op vrijdag eten we vrijwel altijd thuis en gaat er een visje of wat vlees op de bbq. Meestal eten we in het restaurant van vriend Nice, waar het goed toeven is, we veel mensen kennen en spreken en volop keuze hebben uit lekkere gerechten. Voor een ca drie euro eten we onze buiken vol. De totale rekening is natuurlijk wat hoger want er moet natuurlijk ook wat vloeistof getankt worden. Maar regelmatig eten we ook in andere restaurantjes dichtbij huis. We hebben wat dat betreft genoeg keus, binnen een straal van een kilometer van ons huis zijn een paar leuke restaurantjes en twee foodcourts. Een tijdje geleden hadden we echt een vreemde ervaring in een restaurant waar we in het verleden toch al vaak lekker gegeten hadden. We waren daar in een periode dat er weinig toeristen waren, dus we waren erop voorbereid dat wellicht niet de hele menukaart aangeboden kon worden. We bestelden twee cheese burgers, naar wekenlang Thaise gerechten heb je soms ook behoefte aan wat variatie. Okay, geen probleem, de burgers konden geserveerd worden. Maar, nadat de bestelling opgenomen was zagen we een lid van het personeel op de scooter wegrijden terwijl de kokkin in de deuropening van de keuken met de armen over elkaar bleef wachten. We hadden sterk het idee dat de burger ergens elders geritseld moest worden. Even later kwam die knaap terug en verdween in de keuken samen met de kokkin. Ik heb nog getracht een blik door het raam van de keuken te werpen of ik een zakje van de 7-Eleven zag, maar dat hadden ze denk ik al weggemoffeld. De burger die op ons bord verscheen was bleekjes en niet super. We konden klagen, maar we hadden natuurlijk geen hard bewijs. De volgende dag zijn we bij de 7-Eleven geweest om daar ter vergelijk een burger te bestellen. Maar het was duidelijk dat de burger die we in het restaurant hadden gegeten niet van de 7-Eleven afkomstig was, want deze van de 7-Eleven was namelijk lekkerder! Blijkbaar hadden ze die ergens anders vandaan gehaald. We zijn niet meer terug geweest bij dat restaurant zoals jullie zullen begrijpen.

Dat was het weer.
Dit keer veel foto’s.

Groeten Khun Peter

juni 16, 2022 thailand zelf No Comments »

Uitstapje naar Phuket en ander nieuws.

Phuket

Lang geleden kwamen we regelmatig in Phuket, warme (letterlijk) herinneringen hadden we overgehouden aan dit prachtige schiereiland met zijn mooie stranden, grillige rotspartijen en leuke mensen.
Circa acht jaar geleden waren we daar voor het laatst geweest, toen we onlangs weer de behoefte hadden aan een leuk uitstapje en nu de reisrestricties wat gunstiger zijn, was de beslissing snel gemaakt: Phuket, we komen er aan.  Vlucht geboekt vanaf Bangkok airport naar Phuket met Air Asia, en meteen als package deal ook hotel geboekt. Voor een 2000 baht (54 euro) extra hadden we vier nachten in een prachtig vijfsterren hotel.  Als je dat hotel apart boekt ben je zo’n 80 euro per nacht kwijt!
Na een lange reisdag, taxi naar busstation, bijna vier uur in de bus naar luchthaven Bangkok, inchecken, wachten, vlucht van bijna anderhalf uur, taxi naar hotel in Patong, ook een rit van bijna een uur, vlug inchecken in gigantisch groot hotel, konden we eindelijk onze dorstige kelen tevreden stellen met een koud biertje. Biertje bleek later bij het afrekenen wel prijzig, zeker voor Thaise begrippen, 220 baht per fles (6 euro). Ter vergelijk, in Hua Hin betalen we 70 baht. We vertelden dit later aan Mr Nice en die dreigt nu (gelukkig gekscherend) om ook zijn prijzen te verhogen. Gelukkig vonden we later een prachtige Irish pub met schappelijker prijzen, zeker tijdens happy hour. Bovendien konden we daar voortreffelijk eten en  speelde er s’avonds een goede Filipijnse band met een geweldige zangeres. Speciaal voor ons speelden ze een mooie gevoelige Filipijnse song. Helaas kan ik dat hier niet delen, bestand is te groot. Zet het nog wel op Facebook.
Phuket is veel meer afhankelijk van toeristen dan bijvoorbeeld onze woonplaats Hua Hin. Normaal komen hier dagelijks ook vliegtuigen vol  toeristen aan, waaronder ook veel Russen, maar om redenen die ik hier niet hoef uit te leggen is die toeristenstroom nog maar een fractie van wat het vroeger was.  Het gevolg laat zich raden, honderden (misschien wel duizend) toeristentaxi’s langs de kant zonder werk, alle grote shopping malls waren gesloten, verschillende 7-Eleven winkels dicht (nog nooit meegemaakt in Thailand) en de hele grote bars en restaurants zaten ook dicht. Zeer triest, de kleinere zaakjes redden het gelukkig nog net wel. Maar we hebben ons prima vermaakt, veel gelopen, mooie strandwandelingen gemaakt en lekker gegeten en genoten van de live band.  Maar eerlijk is eerlijk, na vijf dagen waren we ook wel weer blij om terug te zijn in ons geriefelijke huisje.

Een bloedlinke duizendpoot!

Een aantal maanden geleden hadden we een super gevaarlijke Cobra slang in onze tuin, in een van mijn vorige blogs heb ik daar al over geschreven.
Maar onlangs kwamen we hier, dit keer binnen in het huis, nog een  gevaarlijke rakker tegen, namelijk een duizendpoot.
Huh, een duizendpootje, wat is daar gevaarlijk aan zal je denken, echter er leeft in Thailand een bijzonder soort die zeer giftig is. Als je googled op de tien gevaarlijkste dieren van Thailand kom je naast o.a.de slang, de tijger en de olifant ook deze duizendpoot tegen. We vonden hem in de badkamer, gelukkig niet onze badkamer  maar de gasten badkamer (wanneer komen jullie op bezoek?). En nog een gelukje, het beest was dood. Mocht je door dit beest gebeten worden dan is het positieve nieuws dat je er niet dood aan gaat, daarentegen schijnt het dat je zou wensen dat je dood was, de beet is velen malen erger dan een slangenbeet en geen enkele pijnstiller schijnt te helpen, zelfs morfine niet! Het blijft dus opletten hier in en rond het huis, met deze tropische verassingen wordt het nooit saai.

Praktische oplossingen in het verkeer.

De Thaise mensen houden van praktische oplossingen indien er zich problemen zich aandienen in het verkeer. Achterlicht kapot van de motorbike, dan bevestigen ze er gewoon een paar glimmende cd’tjes op, werkt prima als reflector. Is een grote doorgaande weg onberijdbaar vanwege extreme regenval, dan maken ze gewoon van een parallel lopende eenbaansweg een tweebaansweg, komt geen politieman aan te pas. Is een tweebaansweg gedeeltelijk te smal, zeker als er auto’s aan beide kanten van de weg geparkeerd staan, dan plaatsen ze daar een verkeersbord, aan de ene kant verboden te parkeren op oneven dagen en aan de andere kant …je raadt het al. En ja het werkt, iedereen houdt zich er aan! Ik mag dit wel.

En we hadden natuurlijk ook nog een feestje.

De tijden dat we onze verjaardagen stilzwijgend voorbij konden laten gaan liggen (helaas) al jaren achter ons. Onze Thaise vrienden houden wel van een feestje en herinneren ons er al weken van te voren aan dat er iets gevierd moet worden. Dit keer de verjaardag van Els. Zoals inmiddels gebruikelijk vieren we dit twee keer, een maal op de vrijdag omdat vriend Nice dan vrij is en eenmaal op de dag zelf in zijn restaurant. Op de vrijdag aten we in een restaurant waar we vaker komen, lekker en (heel) veel eten. Desondanks moest er natuurlijk ook nog het bekende dessert chocolade Lava besteld worden (als je de chocolade cake aansnijdt vloeit er warme chocolade uit) en natuurlijk was er een taart geregeld. Van onze Thaise vrienden kreeg Els twee tassen, of eigenlijk drie, want de (dure) Lacoste tas kun je binnenste buiten keren, dan heb je een volledig andere kleur. Voldaan (lees propvol) togen we, uiteraard zoals gewoonlijk als allerlaatsten in dit restaurant, naar huis.

Uit eten.

Regelmatig gaan we dus met onze vrienden uit eten.  Het eten is goed en zeer betaalbaar. Wat het duur kan maken is als je met zijn allen wijn gaat slempen. Maar daar is ook een oplossing voor, in veel restaurants mag je je eigen wijn meenemen. En uiteraard maken we daar graag gebruik van. Een heel enkele keer moeten we een zgn. corkage-fee betalen per fles, maar bij de meeste restaurants waar wij komen hoeft dat niet. Het personeel maakt de fles voor je open, zorgt voor de glazen en de emmer met ijs waar de fles ingezet wordt.
De service in Thaise restaurants blijft bijzonder, zo zorgde vriend Nice onlangs toen we in zijn restaurant zaten dat een van zijn keukenpersoneel met mijn motorbike na de lokale reparateur reed om olie te verversen. Ook wordt mijn motorbike wel eens gepoetst terwijl we zitten te eten.
Af en toe komen er ook Thaise buurtgenoten borrelen en eten (Mr. Keng en Mr. Klang met aanhang, ik verzin die namen niet). Ze drinken dan een Thaise whisky, verdund met water,  Blend 285 (ik heb het wel eens geproefd en volgens mij is dit ook uitstekend als  raketbrandstof bruikbaar), maar omdat ze zelf geen zin hebben om naar de 7-Eleven verderop te rijden om zo’n fles te kopen, wordt ook hier voor een van de twee koks uit de keuken ingeschakeld. Ik zie dat in Nederland nog niet zo een twee drie gebeuren!

We blijven nog even bij het eten

Door ons lange verblijf alhier hebben we de Thaise eetgewoontes goed kunnen bestuderen, en die wijken nogal af van de Nederlandse. Echt vast tijdstippen hebben ze niet, ze eten wanneer ze zin hebben en dat is vaak! Dat is toch lastig zal je zeggen, moet je steeds opnieuw koken. Nee hoor, niet hier. Bijna geen enkele Thai kookt thuis, en waarom zal je ook als je overal het meest lekkere eten langs de kant van de weg kunt kopen voor een paar centen. Voor zo’n 75 cent heb je al een gegrild kippetje met lekkere kleefrijst. Of ze bestellen eten die ze laten bezorgen. En dat heeft de laatste jaren een hele hoge vlucht genomen hier. Er rijden verschillende bezorgers rond, maar de twee grootste zijn Foodpanda en Grab. Vooral deze laatste beheerst het straatbeeld met zijn motorrijders met de groene jas en de groene koffer achterop. Honderden rijden er hier van rond. Het bestellen bij restaurants wijkt hier ook nogal af van wat wij in Nederland gewend zijn. Als wij thuis in Nederland wat willen bestellen doen we dat met het hele gezin bij hetzelfde restaurant. Dat vinden ze hier niet logisch, iedereen wil wat anders en besteld bij het restaurant naar keuze. Zo komt het vaak voor dat bijvoorbeeld bij onze buren binnen een vijftien minuten drie, vier of vijf Grab motorbikes hun maaltijden komen afleveren. De klant hoeft geen bezorgkosten te betalen, vandaar. Het restaurant rekent later af met de restauranthouder minus 25%  voor de bemiddeling en de App, en de bezorger krijgt 30 baht per bezorging (ca 80 cent), daar moeten al zijn kosten van af voor de motorbike (onderhoud, benzine en verzekering) en zijn mobieltje.  Ze moeten dus lange dagen maken om wat serieus geld binnen te harken.

 

Dat was het voor deze keer.

Groet Khun Peter

april 2, 2022 Reisverhalen, thailand zelf 2 Comments »

Een uitstapje en andere verhalen

Pranburi
Af en toe plannen we een leuk uitstapje in. Zo gaan we in maart enkele dagen naar Phuket, maar vaak maken we ook kortere dag tripjes in de buurt. Zo zijn we in januari in Pranburi geweest, een stad ten zuiden van onze woonplaats. De stad zelf is niets bijzonders en het bezoek niet waard, de omgeving is echter daarentegen bijzonder mooi met enkele leuke trekpleisters. Voor dit uitstapje hadden we onze vaste taxi chauffeuse gecharterd, Miss Pu, die ons voor 1500 baht (iets meer als 41 euro) de hele dag rondrijdt in haar comfortabele Toyota Fortuner. Bijkomend voordeel, zij spreekt goed Engels, kent de omgeving goed en weet er ook veel over te vertellen. Als eerste gingen we naar een groot mangrovebos, via een houten looppad doorkruis je het bos, een route van ongeveer een uur. We waren de enige bezoekers op dat tijdstip zodat we optimaal konden genieten van de natuur en de junglegeluiden. Vogels waren moeilijk te spotten in het dichte woud, maar hoorbaar waren ze des te meer.  Toen we vertrokken kwamen er meer toeristen aan, dus we waren mooi op tijd geweest. Hierna bezochten we het prachtige strand waar we meteen een lichte lunch nuttigden, een schilderachtig vissersdorpje en ten slotte een meer vol met lotusbloemen. Ook hier was een houten looppad uitgezet waar je al wandelend de bloemenpracht, en ook de schitterende omgeving, kunt bewonderen. Zie de foto’s.

Het dak
Na dit toeristische promotie verhaaltje, tijd voor wat luchtigers.
Met onze vriend en restauranteigenaar Mr Nice kun je lachen, zoals onlangs toen hij zijn dak ging repareren. Het uit golfplaten bestaande dak lekte namelijk bij de overlappende naden als het regende. Niet prettig als je daar lekker zit te eten. Dus had hij online waterdichte tape besteld, overduidelijk van Chinese makelij. In plaats dat hij de naden afplakte boven op het dak deed hij dat aan de onderzijde. Ik snapte wel dat hij niet het dak op wilde, want hij is daar te zwaar voor, bovendien was hij er al een keer doorheen gevallen.  Maar deze oplossing was natuurlijk gedoemd om te mislukken. Wacht maar vriend, zeiden wij, tot de eerste regenbui dan zie je het wel. Maar ik kreeg geen gelijk, de tape viel al spontaan naar beneden voor het begon te regenen. We hebben hem natuurlijk flink uitgelachen. Nu heeft hij de naden dicht gespoten met purschuim. Ook aan de onderzijde natuurlijk en uiteraard ook niet 100% lekdicht, maar iets beter dan eerst.  Oh ja, de tape gebruikt hij nu voor allerlei andere doeleinden, zoals het dicht plakken van de beer condoms (zo heten ze echt, die gebruiken ze overal om je fles bier koel te houden). Omdat de bodems loslieten heeft hij de tape gebruikt om ze dicht te plakken.  Ziet er niet uit en de fles krijg je er vaak ook niet meer uit omdat die vastgeplakt zit aan de tape.

Een nieuwe auto
We blijven nog even bij vriend Nice. Na een lastige lange periode heeft hij nu financieel de zaak weer helemaal op orde en heeft hij samen met vriendin een nieuwe auto kunnen kopen. Apetrots zijn ze erop en dat begrijpen we volkomen gezien de hele voorgeschiedenis. Afgelopen vrijdag kregen ze de auto, een MG, en werd hij trots aan ons en andere aanwezigen geshowd. Overigens heel opmerkelijk, twee jaar geleden zag je hier vrijwel nooit een MG rondrijden, nu daarentegen bizar veel, blijkbaar is er een hele actieve dealer hier in Hua Hin, ben benieuwd of we dat straks in andere delen van Thailand ook gaan zien. Nieuwe  auto’s zijn hier wel beter betaalbaar dan in Nederland, zo’n fraaie nieuwe MG5 heb je al voor pakweg 20.000 euro.
Maar die auto moest volgens de Thaise traditie ingewijd worden. We kregen allemaal een bloemenkransje welke we in de auto moesten leggen  onder het het uitspreken van wat aardige woorden over de auto en de eigenaren. Heel apart omdat mee te maken. Hoop dat onze woorden aardig genoeg waren anders zijn wij straks nog medeschuldig als ze schade rijden.

Oorlog met de duiven
Al jaren kampen we hier met overlast van de vele duiven die hier rondvliegen. De bouw van de huizen nodigt ook wel uit om zich daar te nestelen. Alle huizen zijn hier vrijwel gelijkvloers, maar vanwege de warmte worden daar allerlei daken en dakjes op gezet. Een bouwer van duiventillen had het niet kunnen verbeteren. Ze nestelen zich op de airco’s die buiten het huis hangen, schijten alles onder en ploffen met een enorme klap op ons kunststof dakje boven de voordeur. Een zachte landing kennen ze niet, tijd voor ons om maatregelen te nemen.  Op het dakje hebben we gaas laten spannen en op de airco’s hebben we bird spikes geplaatst. Een paar rijen vlijmscherpe pinnen voor en achter per airco zou ze wel tegenhouden dachten wij. Mooi niet, ze vlogen er dwars doorheen om toch op het kleine plekje in het midden van de airco te gaan zitten. Moet toch pijnlijk voor ze zijn geweest. Dus toch noch maar wat extra rijen in het midden geplakt en nu zijn ze zo goed als weg. Heel af en toe ploft er nog eentje op ons dak, maar erg prettig zit het niet op het metalen gaas.  Strijd voor 98% gewonnen!

De taal
Spreken jullie al een beetje Thais wordt ons wel eens gevraagd. Nou nee, we kunnen geen gesprek voeren in het Thais. Wel kennen we een aantal veel gebruikte woorden. Zo kunnen we groeten, bedanken, de rekening vragen, zeggen dat we iets (heel) lekker vinden, dat het iets minder mag (bijvoorbeeld met gebruik van pepers), en we kunnen tellen, hetgeen best wel handig is. Als we tegen een niet Engels sprekende Thai zeggen dat we in Tippawan four wonen snapt hij het niet, Tippawan si echter wel. Ook wel grappig is dat er een verschil is tussen het woordgebruik van een vrouw en een man. Een man sluit vaak af met kap en een vrouw met ka. Laatste tijd betrap ik me erop dat ik, net als veel Thaise mensen de gewoonte overneem om de verkorte versie van het bedankje of de groet te gebruiken, dan zeg ik alleen kap.
Maar het grootste struikelblok om de taal verder te leren is de moeilijkheid met de toon. Een woord kan drie verschillende betekenissen hebben afhankelijk van de toon. Ze onderscheiden een midden toon, een lage toon, een vallende toon, een hoge toon en een stijgende toon. Als voorbeeld, witte wijn is in het Thais win khaaw, met een stijgende toon. Doe je dat verkeerd dan kan je ook een rijst in je glas krijgen of zelfs een krant (nieuws). Ook het simpele woordje maa kan verschillende betekenissen hebben afhankelijk van de toon. Voor ons is het verschil in toonhoogte vrijwel niet te horen, daarom blijven we liever maar aan de veilige kant met de woorden die we wel goed kennen.

Een nieuw tuinsetje.
De mensen die al eens in Thailand geweest zijn kennen ze wel, de stenen tafelsetjes die je ook vaak bij restaurants aantreft. Vriend Nice heeft er ook verschillende. Ze zijn ideaal omdat je ze het hele jaar gewoon buiten kunt laten staan, zijn onverwoestbaar en ze zitten ook nog eens lekker koel. Onlangs hebben we er ook een aangeschaft om aan de voorkant bij ons huis neer te zetten. Nice kende een grote zaak die ze voor een schappelijke prijs verkocht, zo’n twintig kilometer van ons huisje. Wij erheen, een setje uitgezocht en die werd een weekje later keurig bezorgd en op zijn plaats gezet. We waren blij dat we dat niet zelf hoefden te doen want die dingen zijn loodzwaar. Prijs van zo’n setje met vier banken, omgerekend 73 euro, inclusief bezorgkosten!

Tot de volgende keer

Khun Peter

 

maart 1, 2022 thailand zelf No Comments »

Een bijzondere gast

Die hadden we niet uitgenodigd!
Ja, dat was even schrikken onlangs toen we een bijzondere gast hadden in onze tuin.
Dat er in Thailand veel slangen rondkruipen wisten we natuurlijk wel, we hadden ook al vaker slangen in onze tuin gehad, vooral bij onze vorige huisjes. Meestal waren ze ongevaarlijk.
Maar een paar weken geleden kroop er hier een rond, een paar meter van ons af, waarvan we het vermoeden hadden dat het geen lieverdje was. Paar foto’s en filmpjes gemaakt, en op facebook in de groep Snakes of Hua Hin geplaatst, daar werd bijna direct op gereageerd door verschillende slangendeskundigen. De boodschap was duidelijk: “Blijf uit de buurt!” Het bleek een spitting siamese cobra te zijn. Als hij je in de ogen spuugt ben je blind, en een beet van hem kan een volwassen mens doden. Waar is Freek Vonk als je hem nodig hebt!  We zagen de cobra een kikker naar binnen werken, ongelooflijk de arme kikker was drie keer zo groot als de bek van de slang, maar toch kreeg hij hem naar binnen. Daarna verdween hij, helaas niet uit onze tuin, maar in een opening onder het looppad langs ons huis. Daar was een gat ontstaan doordat er wat stenen verzakt waren gedurende heftige regenbuien een aantal maanden geleden, we waren al van plan het gat dicht te gooien maar daar waren we nog niet aan toegekomen. Een aantal weken heel voorzichtig daar rondgelopen maar uiteindelijk het gat dicht gegooid met cement, aarde en stenen. We zijn weer gewaarschuwd en kijken weer wat beter uit waar we lopen en met onze handen in de tuin wroeten.

 

De situatie nu in Thailand.
In Thailand zijn er per dag rond de 8000 nieuwe besmettingen, lijkt niet erg veel op een bevolking van ca.70 miljoen, toch zijn de maatregelen hier vrij streng. Mondkapjes verplicht, ook op straat, in de auto en op de motorbike. En, verrassing, vrijwel iedereen hier houdt zich er ook aan. Dat is nogal een verschil met de Nederlanders, die vinden dat je de regels die de overheid adviseert niet slaafs moet opvolgen. Ik vraag me wel eens af, waarom rijden ze dan niet door een rood stoplicht? Dat is ook een opgelegde beperking van je vrijheid.
Bij de ingang van winkels, restaurants, zeg maar overal waar mensen naar binnengaan staan temperatuurmeters op een console in combinatie met een handgel spuiter. Even het apparaatje aanraken en je temperatuur wordt gemeten en deze wordt ook omgeroepen:” temperature normal”.
Sjoemelen ermee wordt dus lastig, want iedereen kan het horen. Ik heb zo’n idee dat dit systeem in Nederland er niet gaat komen.

Water
Jullie denken vast vaak dat wij het hier makkelijk hebben. Lekker weertje, lekker eten, zwemmen, relaxen, strandwandelingetje etc.

Maar even een voorbeeldje hoe makkelijk jullie het hebben in Nederland: als jullie een glaasje water willen loop je naar de kraan, vult het glaasje en klaar is kees. Dat is hier wel even wat anders. Het water wat we van het Thaise waternet krijgen is niet drinkbaar, wel overigens van goede kwaliteit want er zit minder kalk in dan het water wat we thuis van Vitens krijgen.
Dus we moeten flessen water kopen. Maar aangezien je hier vanwege de warmte veel meer water drinkt dan thuis zijn de gewone flessen van 1,5 liter die je kunt kopen bij de 7-Eleven, niet aan te slepen. Dus wij bestellen bij een lokale waterleverancier steeds vier grote flessen van 20 liter drinkwater, die worden netjes thuisbezorgd. We hebben eenmalig statiegeld voor de flessen betaald en nu betalen we 30 baht per 20 liter, incl. bezorgkosten (ca. 80 cent). Maar die flessen passen natuurlijk niet in de koelkast. Met behulp van een kantelbeugel schenken we die over in vaatjes van 6 liter, hiervan hebben we er altijd twee van in ons keukenkastje. Deze gieten we weer over in flessen van 1,5 liter, waarvan we er altijd drie in de koelkast hebben. En deze flessen gebruiken we weer om kleinere bidons te vullen waarmee we onze dorst de hele dag lessen, tot het eind van de middag tijd wordt voor andere dorstlessers. Dus hebben we het hier makkelijk? Nee dus!

Massage
In Thailand is er een ruim aanbod aan massagesalons. Sommige goed, sommige matig. Jaren geleden hebben wij bij ons in de buurt een zeer kundige masseuse gevonden, die alle certificaten in huis heeft en zich ook regelmatig laat bijscholen. Zij runt een kleine salon, en als we met ons tweeën komen huurt zij een collega in die ook al tientallen jaren in het vak zit. Elke maandag laten we ons daar een uurtje masseren, goed voor onze lijven en spieren. Voor mij is het ook een methode om mijn rugpijn onder controle te houden. Ik heb al jaren last van een lage rugpijn, zoals heel veel mensen dat hebben heb ik laatst gelezen, maar dankzij de massage is het beheersbaar, zij het dat het nooit echt weg is. Het rijden over de Thaise wegen met zijn gaten in de weg en vele drempels (alleen bij ons in de straat liggen er al zes) is ook niet echt bevorderlijk voor mijn arme rug. Onlangs, tijdens onze wekelijkse massage, hadden we het erover en toen kwam zij met het advies om eens een herbal massage te proberen. Dan gaan ze met grote warme kruidenbuidels je lijf masseren. Dat moet drie dagen achter elkaar, de eerste dag anderhalf uur de volgende dagen een uur. In die katoenen buidels zitten onder andere kurkuma, Thaise gember, kamfer en zeezout. Uiteraard wilde ik dat wel eens uitproberen. De volgende dag lagen de kruidenbundels al op mij te wachten in een grote stoompan. Halleluja, wat waren die dingen heet. Ik weet nu hoe een koe zich voelt als zij gebrandmerkt wordt, en ook hoe een stempelkussen zicht voelt. Niet alleen mijn rug werd afgestempeld met de hete buidels, maar ook benen en buik. Na drie dagen had ik het idee dat het wel geholpen had, maar helemaal pijnloos was ik nog niet. Echter, een paar dagen later, werd ik in de nacht wakker met heftige buikkrampen met net zo’n heftige uitstralingen naar de rug. Nooit eerder zoiets meegemaakt. Na een paar dagen werd het langzaam minder tot het uiteindelijk helemaal verdween. En je gelooft het niet, mijn lage rugpijn was toen helemaal voor 100% weg, en nu, enkele weken later, nog steeds helemaal weg. Het blijkt dat die hete massage stempels je lijf ook ontgiften, wetenschappelijk volgens mij niet bewezen, maar in de praktijk heb ik het wel alszodanig ervaren. Een hele bevrijding na al die jaren rugklachten.

Mijn verjaardag
Helaas kan ik mijn verjaardag niet stilletjes voorbij laten gaan, mijn verjaardag datum is inmiddels te goed bekend bij onze Thaise vrienden. Al weken voor die dag werd er al gevraagd wat ik ging doen. Dus maar een etentje in een mooi restaurant aan de zee georganiseerd, niet op de dag zelf maar op de vrijdag ervoor omdat dat de enige vrije dag is van vriend Nice. De locatie, ambiance en het eten was voortreffelijk en natuurlijk moest ik wat mooie cadeautjes in ontvangst nemen. Zie ook de foto’s hieronder.
Ik had mezelf ook een leuk cadeau gegeven. Bij Lazada, de Aziatische bol.com, had ik een accuboormachine besteld. Fraai geleverd in een koffertje, met een extra accu, hout en steenboortjes, verschillende bits en een flexibele bithouder, en dat voor een prijsje, je gelooft het niet, van 400 baht, oftewel ca 11 euro, inclusief bezorgkosten! Natuurlijk geen professionele kwaliteit, maar goed genoeg voor de kleine klusjes, en goed voor de lol natuurlijk vanwege de prijs.

Dat was het voor deze keer, er valt nog meer te vertellen bijvoorbeeld ons uitstapje naar Pranburi en niet te vergeten onze strijd tegen de duiven rond ons huis. Maar daarover de volgende keer.

Groet Khun Peter

februari 1, 2022 thailand zelf One Comment »