Categorie: thailand zelf
Eindelijk, we zijn weer terug!
Dat hadden we niet verwacht
Toen we juli 2020 voor vier maanden terug naar Nederland vertrokken hadden we niet verwacht dat het in werkelijkheid zeventien maanden zouden worden. De geplande vlucht in oktober konden we op onze buik schrijven. We waren niet de enige met dit probleem, want we spraken vorige week een paar Engelsen die voor een maand teruggingen naar Engeland, het werden er negentien!
Vele vergeefse pogingen
Terugkeer eerder naar Thailand was wel mogelijk geweest maar uiterst onaantrekkelijk. We moesten dan veertien dagen in een door de overheid goedgekeurd (peperduur) hotel in quarantaine. Je zit dan echt twee weken opgesloten in je hotelkamer, drie keer per dag wordt er een maaltijd voor je deur neergezet. Alcoholische dranken streng verboden, edoch dat was het minste probleem (krijg spontaan een Pinokkio neus). Maar om een paar duizend euro te betalen voor een vrijwillige gevangenis ging ons iets te ver. Toen de quarantaine werd versoepeld naar zeven dagen begonnen we te twijfelen, maar toen kwam de Phuket Sandbox optie. Wel zeven dagen in een goedgekeurd hotel maar geen huisarrest. Net toen we besloten dat maar te doen nam het aantal besmettingen weer toe en ging Thailand van kleurcode geel naar oranje, gevolg: de verplichte extra verzekering die we afgesloten hadden voor de Covid-19 dekking verviel, en daarmee ook de mogelijkheid om af te reizen.
November, nieuwe kansen
Dankzij de afgenomen besmettingen en de inmiddels hoge vaccinatiegraad (soms 1 miljoen prikken op een dag!) werd er per 1 November een nieuwe aantrekkelijke optie aangeboden: Test en Go. Een PCR test vlak voor vertrek, bij aankomst 1 nachtje hotel met een PCR test en met een negatief resultaat ben je vrij om te reizen. Ook moet je de zgn. Thailand pass aanvragen, waarmee je een QR code krijgt waarmee je het land in mag. Deze kun je online aanvragen, in die procedure moet je allerlei documenten uploaden, zoals vaccinatiebewijs, hotelboeking, paspoort etc. Niet langer dralen, dus vlucht geboekt, PCR test in Arnhem geboekt en gaan met die banaan. Echter, flinke domper, ik test positief! Geen klachten, dubbel gevaccineerd en al eerder COVID-19 gehad. Vlucht omboeken naar veertien dagen later, in de hoop dat het virus dan uit mijn lichaam is (achteraf gezien wel behoorlijk optimistisch). Maar deze geboekte vlucht was wel heel aantrekkelijk omdat we dan samen konden reizen met zoon Jasper en vriend Hendrik, niet alleen uiterst aangenaam gezelschap maar ook konden we meeliften met hun golden status bij Qatar Airlines, wat onder meer betekende dat we veel meer bagage mee konden nemen.
De laatste dagen voor het beoogde vertrek waren spannend, komt de Thailand pass op tijd binnen en hoe pakt de PCR test uit? Een vreemde gewaarwording, een paar dagen voor je voor ca. 8 maanden vertrekt weet je nog niet zeker of het doorgaat. Maar gelukkig pakte alles positief uit, dwz de test was natuurlijk negatief, wat een opluchting.
Daar gaan we met 84 kg bagage
Met drie grote koffers, totaal 84 kg, en de nodige handbagage togen we uiteindelijk op 9 december naar Schiphol, we hadden een auto gehuurd, want met al die bagage in een drukke trein zagen we niet zitten. Bijkomend voordeel, we hoefden geen dikke jas aan te trekken om de kou te trotseren, een vest was voldoende, en de komende acht maanden hebben we niets aan een dikke jas.
Tjonge Jonge, wat een luxe!
Dankzij de golden status van de jongens (en hun opgespaarde punten) konden we van Amsterdam naar Doha business class vliegen. Door de tussenschotjes weg te klikken hadden we een prachtige ruime cabine voor ons vieren. Terwijl er een grote stroom reizigers langs onze plaatsen liepen richting economy zaten wij, uiterst decadent, aan de champagne. Een beetje opgelaten voel je je dan wel (maar ook wel leuk). Er was een riante keuze uit heuse haute cuisine gerechten en een prachtige wijnkaart. De kwaliteit was niet te vergelijken met wat je normaal gesproken krijgt. De gerechten zouden in een sterrenrestaurant niet mis staan.De maaltijd sloten we af met als dessert een kaasplankje met een voortreffelijke twintigjarige port! En heb ik het nog geeneens gehad over de royale zitplaatsen, de stoelen konden helemaal plat zodat je languit kon liggen slapen. Indien gewenst kon je ook nog een pyjama krijgen!
Helaas was de pret na Doha voorbij. Op de volgende zes uur durende vlucht naar Bangkok zaten we weer gewoon economy, helemaal klem tussen de medepassagiers. Het contrast had niet groter kunnen zijn. Even doorbijten tot Bangkok!
Wat een organisatie
De vlucht van Doha naar Bangkok was helemaal volgeboekt, dus er kwamen ruim driehonderd passagiers tegelijk aan op de luchthaven. Maar van een chaos was geen sprake. Er waren een stuk of honderd plastic stoelen klaargezet waarop we moesten zitten voor een eerste controle. Razend snel werd hier gecontroleerd of je de juiste papieren paraat had, paspoort, QR code van je Thailand pass etc. Daarna kon je door naar de officiële controle, dankzij de voorcontrole verliep dat supersnel. Ook de immigratie, waar je normaal toch wel een tijdje in de rij staat, waren we binnen een paar minuten gepasseerd. Eenmaal in de aankomsthal werden we opgewacht door wel honderd mensen die met bordjes van de verschillende hotels stonden te wapperen. Het vervoer van de luchthaven naar hotel was namelijk verplicht, begrijpelijk want ze willen niet dat je zomaar het land intrekt.
Maar hoe vind ik mijn hotel tussen al die wapperende bordjes. Geen nood, ook hier stond iemand te helpen die onze naar de juiste plek doorverwees. Vijf minuten later zaten we in een busje richting hotel. Wat een uitstekende organisatie. Hier kan Nederland nog wat van leren.
Nog een nachtje in spanning
We hadden een hotel geboekt met het Test en Go package in de buurt van de luchthaven. Daar aangekomen werden we buiten door medewerkers in plastic jassen opgewacht. Na uitleg van de procedure konden we in het hotel de PCR-test laten afnemen. Daarna werden we opgesloten in onze kamer met onze lunch, mooi verpakt in afsluitbare kunststof dozen. De lunch bestond uit heel veel rijst (natuurlijk) en een best wel redelijke groene curry. Helaas was dit de laatste goed weg te hachelen hap in dit hotel. Aantal uren later, een klop op de deur en daar stond onze hoofdmaaltijd. Weer heel veel rijst, broccoli en mais, en squid, Je verzint dit niet, dit zijn net de dingen die ik niet te pruimen vind, bovendien was de squid zo taai als een stuk rubber. Maar goed, om middernacht kregen we horen dat de test negatief was en konden we de volgende ochtend (na weer een ontbijt met hoofdzakelijk rijst) eindelijk richting huis vertrekken. Natuurlijk met onze vaste taxi Miss Pu, ooit bijna dankzij ons door een rennende olifant verpletterd! We herinneren haar hier nog regelmatig aan.
Eindelijk thuis
Ons huisje was netjes schoongemaakt (volgens Thaise maatstaven uiteraard), pestcontrol had al het ongedierte vernietigd, alle apparatuur zoals koelkast, wasmachine en airco’s waren gecontroleerd op werking en schoongemaakt. Dit alles dankzij onze fantastische vriendin en huisbuis Miss Pui.
Uiteraard gingen we eind van de middag naar het restaurant van Mr.Nice waar we onze oude vertrouwde plaatsen weer innamen. Dat we weer terug waren ging als een lopend vuurtje door de contreien, vaste gasten kwamen ons begroeten en we bleven zwaaien na alle gebruikelijke passanten. Zoals Daddy, de fietsende Duitse tweeling en allerlei andere min of meer bekenden. Daarover een ander keer meer. Een tafereel dat zich dagelijks herhaalt.
En toen kwam Omicron
En toen, amper twee weken nadat we Thailand binnenkwamen werd de Test en Go optie opgeschort dankzij de nieuwe variant en moeten alle nieuwe aanvragers weer zeven dagen in quarantaine! Hebben wij even geluk gehad. En de jongens natuurlijk die net op doe nipper nog een vakantie van tien dagen hebben kunnen vieren. Eindelijk viel het kwartje onze kant op!
En weer lekker eten
We genieten weer van het Thaise eten, Mr.Nice heeft een paar nieuwe gerechten op de kaart staan die ons uitstekend bevallen. Zal daar een volgende keer wat meer over vertellen.
En oh ja, het weer is fantastisch, met temperaturen rond de 29 graden is het goed vol te houden. Langzaam wordt het water in ons zwembad ook wat warmer zodat we daar ook weer van kunnen genieten.
Tot de volgende blog
Khun Peter
Update 4 vanuit Thailand
Gaan we straks echt naar huis?
Nadat onze vlucht in mei geannuleerd was hebben we vele vergeefse pogingen ondernomen om contact te krijgen met het boekingsbureau (travel2be, onthoud die naam, nooit bij boeken regent klachten op facebook) en onze luchtvaartmaatschappij Eva Air. Eindelijk naar ruim een maand een vaag berichtje van travel2be waaruit we opmaakten dat Eva Air voor een nieuwe vluchtdatum moet zorgen. Toevallig zag ik (of eigenlijk mijn zoon) discussie op Facebook tussen Eva Air en een klant met soortgelijke problemen. Daar snel tussen gesprongen met uitleg over onze situatie. De reactie was snel en duidelijk, omdat ik niet rechtstreeks bij ze geboekt had konden ze helaas niets voor mij doen. Met duizend excuses. Dus travel2be maar weer een pissig mailtje gestuurd in het Engels en ik kreeg zowaar antwoord, heel logisch, in het Duits (jawohl, sir). Daaruit bleek dat we geld terug zouden krijgen. We zullen het zien (of niet). Dus meteen maar nieuwe tickets geboekt rechtstreeks bij Qatar Airways voor 14 juli. Qatar vliegt wel, mogelijk met vracht heen en met passagiers terug. Dankzij het Covid virus is het een flexibel ticket, datums kunnen door ons ongelimiteerd veranderd worden. In November vliegen we terug naar Thailand, toevallig samen met zoonlief en schoonzoon. Al hebben die een goedkoper ticket. Als geste voor healtcare professionals geeft Qatar Airways zo’n 100.000 tickets bijna gratis weg.
De situatie in Thailand
De avondklok is er nog steeds, restaurants mogen nog geen alcohol schenken maar die zijn creatief genoeg om dat te omzeilen. Massagesalons zijn weer open en ook de shopping malls zijn sinds kort open. Omdat we nodig wat voorraad wasmiddel, tandpasta, zeep etc. moesten inslaan zijn we daar afgelopen zondag naar toe gegaan. Bij binnenkomst van de mall moet je met je mobiel een QR code scannen om in te checken en wordt je voorhoofdtemperatuur gemeten. Dit ritueel herhaald zich bij elke winkel die je binnen het complex en als je de winkel verlaat moet je uitchecken. en een vragenlijstje beantwoorden. Totaal heb ik die dag 12 keer in en uitgecheckt! Maar goed, voorlopig hebben we alles in huis.
Het regenseizoen is begonnen.
Na maanden van droogte is nu het regenseizoen echt begonnen, elke dag in de middag trekken vanuit de bergen onweersbuien over ons huisje. Soms met lichte regen maar meestal zeer zware tropische stortbuien. Ons zwembad zit inmiddels tot de rand toe vol. Meestal klaart het na een of twee uurtjes weer op. Op zich is de regen geen probleem, echter het bijkomend nadeel is dat daarna in de avond de vliegende termieten massaal uitrukken en zich dood vliegen op alles wat licht geeft of wit is. De volgende dag ligt ons zwembad en ook de terrassen bezaaid met termietenlijken en vleugeltjes. Kost aardig wat tijd om alle lijken te verwijderen.
Bijgeloof in Thailand
Vanwege het virus valt er in dit blog weinig te vermelden over spectaculaire uitstapjes. Noodgedwongen zitten we veel thuis.
Maar er valt nog iets aardigs te vertellen over een buitengewoon fenomeen waar je hier in Thailand mee te maken krijgt. Het bijgeloof!
Al eerder heb ik verteld over het vaste geloof van de Thaise mensen in geesten. Overal zie je in grote tuinen, of gewoon langs de weg geestenhuisjes. Deze bieden een plek aan de geesten zodat ze niet in huis komen om je kwaad te berokkenen. Braaf wordt daar elke dag fruit, voedsel en drinken neergelegd naast vazen en wierookstokjes. Zo houdt men de huisgeest en de tuingeest tevreden. Het geestenhuis moet ook met een vast ritueel gebouwd worden, het moet binnen een bepaalde tijd af zijn anders worden de geesten uiterst humeurig. Als nuchtere buitenlander kijk je hier een beetje lacherig tegenaan, maar vergis je niet, voor de Thaise mensen hier is het uiterst serieus!
Een ander fenomeen zijn de loterijen. Dagelijks trekken tientallen loterijverkopers door de straten met hun karakteristieke houten uitklapborden met loten. Bij het kopen van de loten gaat de Thai niet over een nacht ijs, ze geloven heilig dat je aanwijzingen krijgt van buitenaf over de winnende eindcijfers. Zie je in een droom bepaalde cijfers, of zie je in de bast van een boom in je tuin een cijfer (ze smeren de boom om die reden ook vaak in met krijt), of het aantal bloemen in je tuin vermenigvuldigd met de leeftijd van je moeder. Je kunt het zo gek niet bedenken of de Thai weet wel een manier om het geluk een handje te helpen, Zo gaat er ook een verhaal dat iemand een redelijk groot bedrag gewonnen had na bezoek aan een bepaalde tempel. Het eerste nummer waarmee hij gebeld werd op zijn mobiel na het bezoek aan de tempel is gegarandeerd het winnende nummer. Schijnt twee maal achter elkaar voorgekomen te zijn, dus het moet waar zijn!
Verder kom je, als je hier zoals wij langer woont, allerlei ander vormen van bijgeloof tegen. Onze huissleutels bijvoorbeeld zijn genummerd 1, 3 en 5. Een even getal brengt ongeluk. Onze vriendin waar we het huis van huren heeft bij haar thuis ook een boom laten kappen omdat er een even aantal bomen stond. Een leegstaand lap grond naast haar huis wil ze niet kopen, omdat het taps toeloopt, brengt ongeluk.
Ook viel het me al vaker op, als ze bij ons op bezoek was, dat haar looproute naar de poort niet de meest logische was. In plaats van rechtdoor via de carport loopt ze er omheen. Toevallig deed ze dat vorige week weer, dus heb ik het maar even nagevraagd. Wat bleek, in onze carport hangen waslijnen .’Ik ga toch niet onder drogende onderbroeken doorlopen’, zegt ze. ‘Ja maar, die hangen er nu toch niet’. Haar antwoord: ‘die hebben er wel gehangen dus daar ga ik niet onderdoor lopen’. Tja
Overigens vind ze onze waslijn ook maar niets, een Thai doe dat niet. Lijkt net of je je kleding te koop aanbiedt. Maar wij vinden het super makkelijk en sneller droog dan de kleine droogrekken die zij gebruiken.
Dat was het weer
Groet
Khun Peter
Update 2 uit Thailand
Het Covid-19 virus in Thailand
Het dodental in Thailand is inmiddels opgelopen tot 41 en het aantal besmette personen tot iets boven de 2600. Aantal doden per 1 miljoen inwoners: 0,6. Vergelijk met Nederland: 172!
Geen extreme cijfers voor dit Aziatische land, zou je zeggen, toch zijn de maatregelen hier wederom flink aangescherpt. Dat kan twee dingen beteken, of de officiële cijfers zijn te rooskleurig en de overheid weet veel meer en neemt terecht deze scherpere maatregelen, of de cijfers zijn wel correct en zo laag dankzij deze maatregelen. Dat zou betekenen dat deze overheid wijzer is dan we tot nu toe gedacht hebben. Tja…we zullen er nooit helemaal achter komen denk ik.
Wat is er veranderd sinds de vorige keer.
Ten eerste is er een avondklok (curfew) ingesteld. Om tien uur s’avonds tot 5 uur in de ochtend mag niemand zonder dwingende reden zich op straat vertonen. Dat heeft tot gevolg dat ook alle 24-uurs winkels (7-Elevens) dan dicht moeten. Voor ons geen al te groot probleem, aangezien we toch vrijwel elke avond thuis eten sinds de restaurants gesloten zijn. Echter een maal per week, op zaterdag, hebben we een etentje bij onze Thaise vriendin (en huisbaas) met een beperkt clubje mensen. Dat is onze enige echte uitje, en om 21:00 uur gaan we braaf weer naar huis. Mondkapjes zijn verplicht geworden, boete van 20.000 baht (ca 500 euro). Toch zie je nog steeds veel mensen (vooral Thai) zonder deze bescherming. De Thai weet er wel raad mee als er niet veel controle is. Kijk maar naar de helmplicht die er ook is maar waar bijna niemand zich wat van aantrekt.
Veel restaurants zijn geheel gesloten, andere proberen te overleven met take-away acties.
Een week geleden ging ook de alcohol verkoop in de ban. Vreemd genoeg verschilt deze maatregel per provincie. In Bangkok bijvoorbeeld voor tien dagen, maar natuurlijk uitgerekend in de provincie Prachuap Khiri Khan, waar wij verblijven van 11 tot 30 april! We konden nog net op tijd een voorraadje bier en wijn inslaan, ook onze Thaise vriendin had op tijd geanticipeerd en wat voor ons ingeslagen, overigens zonder ons van te voren te vragen! Zegt wellicht wat over onze reputatie.
Afwachten dus maar.
Hopelijk weten we eind deze maand meer over de continuering van de maatregelen zowel hier als in Thailand en horen we of onze vlucht eind mei doorgaat.
En toen kwam de regen
Gisteren, 14 april kwam eindelijk de eerste serieuze regenbui na bijna zes (!) maanden. Goed voor de tuin en voor het stof. Onvoorstelbaar hoeveel stof er van het dak afkwam. Ook het zwembad is weer op een natuurlijke wijze met wat kouder (zeer welkom!) water bijgevuld. Normaal moeten we dit in deze warme periode twee keer per week handmatig doen.
Maar al dat vocht heeft ook een nadeel kwamen we gisteravond achter. We hadden het kunnen weten van vorige jaren met natte periodes, tegen de tijd dat het gaat schemeren komen de vliegende termieten in grote getalen uit hun holen en vliegen naar het licht toe. Daar verbranden ze hun vleugels en vallen dood of halfdood neer, een vrij zinloze suïcidale bezigheid lijkt mij. We zijn naar binnen gevlucht en voor het eerst noodgedwongen binnen gegeten.
Vanmorgen zagen we talloze lijkjes en bijhorende vleugeltjes liggen rond het huis en natuurlijk in het zwembad.
Hebben we weer wat op te ruimen.
Tot de volgende keer.
Blijf Gezond!
Khun Peter
Met het verplichte mondkapje boodschapje doen.
Restaurant waardig eten thuis.
Van de BBQ: zalm met asperges en gepofte aardappel.
Ons wekelijkse etentje op de zaterdag
Update vanuit Thailand
We leven in een bizarre, nooit eerder meegemaakte tijd.
Daarom neem ik even de moeite voor een update van onze situatie in Thailand.
Het Covid-19 virus in Thailand
Officieel zijn er in Thailand rond de 1500 Corona patiënten en een negental doden. Aan de betrouwbaarheid van dit cijfer wordt echter alom getwijfeld gezien de grote aantallen Chinezen die Thailand bezochten. Sinds een week is de situatie hier een beetje vergelijkbaar met Nederland. Bars, massagesalons, winkelcentra, sportclubs zijn allemaal gesloten. Restaurants mogen alleen voor afhaalklanten openblijven. Voor veel ondernemingen is het een kwestie van zien te overleven. Een werktijdskortingsregeling zoals in Nederland kennen ze hier uiteraard niet. Ook voor onze goede vriend en restauranteigenaar Mr. Nice zijn het bange tijden door het instorten van zijn inkomsten. Hij probeert zoveel mogelijk te compenseren door bezorgen van maaltijden en voor afhaalklanten. Uiteraard steunen wij hem zoveel mogelijk door zo’n vijf keer per week daarlangs te gaan voor een praatje en een maaltijd, die we dan thuis verorberen. Gelukkig zijn er meer klanten zoals wij die hem steunen dus hopelijk overleeft hij dit.
Hoe ziet onze dag eruit?
We staan normaal tussen 7 en 8 op, drinken een kopje koffie buiten op het terras en beginnen eerst het meest actuele nieuws te lezen op de verschillende sites. Daarna uitgebreid de (digitale) Volkskrant, de forums over Thailand en directe omgeving waar wij wonen. Paar keer per week een boodschapje doen, bij de bakker, 7-Eleven of de Makro waar je voordat je naar binnen mag je temperatuur gemeten wordt. Gelukkig niet rectaal maar via het voorhoofd. Bij de Makro is alleen de food afdeling open, alle non-food stellingen zijn geblokkeerd. Bij de kassa zijner strepen om de anderhalve meter gezet voor de noodzakelijke afstand. Bijna iedereen, ook wij, lopen met mondkapjes.
Verder verloopt de dag met veel lezen, regelmatig zwemmen, eten en s ’avonds wat op Netflix kijken. De Nederlandse televisie volgen we niet vanwege het tijdverschil. Heel af en toe kijken we iets terug. Verder doen we de nodige administratieve noodzakelijke handelingen, zoals belastingaangifte zowel voor Nederland als Thailand, want we zijn nu ook hier belastingplichtig.
Uiteraard missen we onze sociale contacten, maar daar is helaas voorlopig niets aan te doen.
De temperatuur begint langzaam wat op te lopen, zo rond de 34 overdag en s ’nachts “koelt” het af tot ca 26 of 27 graden. Regen is uiterst zeldzaam, sinds eind oktober toen we hier arriveerden, hebben we slecht een paar kleine buitjes gehad. Nu is het al maanden helemaal droog. Onvoorstelbaar voor een Nederlander.
Terug naar Nederland
Onze terugvlucht staat gepland voor 23 mei, maar het is niet zeker of dat doorgaat. Onze maatschappij Eva-Air heeft in april zijn vluchten tussen Bangkok en Amsterdam al stopgezet en het is afwachten wat ze in mei gaan doen. Wij prijzen ons gelukkig dat we in een mooi huurhuisje zitten en mochten we niet terug kunnen eind mei kunnen we hier onbeperkt blijven zitten dankzij onze goede Thaise vriendin waar we dit huis van huren. Gelukkig hoeven we dus niet op zoek te gaan naar andere woonruimte of een druk hotel met hoestende chinezen.
Zo, iedereen is weer helemaal op de hoogte. Rest mij om altij blog lezers in Nederland het allerbeste te wensen, wees voorzichtig en blijf alsjeblieft gezond
Khun Peter
In de rij bij de Makro voor mondkapjes. Rij gaat nog om de hoek verder en daarna nog een keer. Schat 200 meter
Etentje in restaurant aan het strand, we wisten toen nog niet dat dit voorlopig het laatste restaurant bezoek zou zijn. Niet veel later ging alles op slot.
Trip naar Kuala Lumpur
Waarom we kozen voor Kuala Lumpur
Wij pensionados hebben zeeën van tijd, maar dat gold niet voor de andere leden van ons beoogde gezelschap, die konden restaurant cq shop niet zo lang in de steek laten. Dus was het meest logische om als vertrekpunt onze woonplaats Hua Hin te kiezen, en laat daar nu net vandaan viermaal wekelijks een internationale vlucht te vertrekken naar Kuala Lumpur. Dus de keuze was snel gemaakt. Op woensdag vertrekken en op zondag terug met de Maleisische luchtvaartmaatschappij Air Asia, die veel op en in Thailand vliegt. Helaas moest onze goede vriendin op het laatste moment vanwege ziekte (geen Corona) afzeggen zodat we uiteindelijk met zijn vieren vertrokken.
De voorbereiding.
Air Asia bood een voordelig package aan op Kuala Lumpur (hier verder KL genoemd), vlucht en hotel samen bleek veel goedkoper dan apart en er was keuze genoeg uit hotels, eigenlijk het complete pakket van Expedia. Een strategische lokatie was, gezien onze beperkte tijd aldaar erg belangrijk. Uiteindelijk kozen we voor een hotel in de zogenaamde “Golden Triangle”. In het hartje van KL en op korte afstand van diverse bezienswaardigheden, volgens Google Maps was het zelfs een fluitje van een cent om bijvoorbeeld van ons hotel naar de Petronas Towers te lopen. Nog even de reviews van het hotel bekeken, ja hoor prima locatie en veel restaurants in de nabije omgeving. Boeken dus maar.
De werkelijkheid bleek echter iets anders.
Na een vlucht van twee uur, met een voortreffelijke Maleisische maaltijd aan boord (waarover later meer), en een rit van van pakweg anderhalf uur kwamen we in de middag in het hotel aan. Omdat een lid van ons gezelschap, ik zal geen namen noemen maar het is een grote en aardige kerel, een ongelooflijke honger had want hij had al zeker twee uur niets gegeten, zochten we snel een restaurant op. Redelijk dicht bij het hotel vonden we een groot restaurant waar we wat eten en een biertje bestelden. Maar huh, want denk je: Beer, no have sir! In de loop van de dag kwamen we erachter dat er in de wijde omgeving van het hotel geen alcohol verkocht werd, niet in restaurants en niet bij de 7-Elevens. Maar gelukkig is water ook erg lekker! Ook de bezienswaardigheden op loopafstand bleken veel verder weg dan gedacht. KL is echter een supermoderne stad met onvoorstelbaar goed openbaar vervoer. Diverse treinlijnen, metro en skylines en bussen. Er waren vijf buslijnen die gratis waren, de routes waren aangegeven in kleuren en op diverse punten kruisten die elkaar. Als tijd geen rol speelt is dit ideaal. Verder reden er genoeg Grab taxi’s waar we veel van gebruik hebben gemaakt.
Maleisië is een overwegend een Soennitisch Islamitisch land, volgens Wikipedia is 60% islamitisch, maar als ik het zelf had moeten inschatten, gezien het aantal vrouwen met hijabs, zou dat aantal eerder op 90% moeten uitkomen. Naast ons hotel zaten een tiental textiel grote winkels waar ze hijabs in gigantische aantallen verkochten.
Sightseeing in KL.
Aangezien we maar iets meer als drie dagen de tijd hadden moesten er keuzes gemaakt worden. Uiteraard stonden de niet te missen Petronas Twin Towers op het programma. Nog niet zo lang geleden de hoogste gebouwen ter wereld. Als je er vlak voor staat besef je pas wat een enorme kolossen het zijn. Uiteraard kun je tegen betaling met de lift naar boven hetgeen Mr. Nice en Auhm gedaan hebben. Zeer de moeite waard zijn enkele prachtige parken, het KLCC-park achter de Twin Towers met een fontein show, het KL-Ecopark met de Cannopy wandeling (via loopbruggen over de jungle), Chinatown , paleizen en moskeeën. In het noorden van KL zijn we met de trein naar de Batu Caves geweest. Deze tempelgrotten zijn te bereiken via een hele steile trap met 272 treden. Boven stonk het echter vreselijk door poep van apen en vleermuizen. Aan de voet van de trap waren allerlei winkels van de hindoestanen hetgeen een apart sfeertje opleverde. Gelukkig vonden we verderop in KL ook een gezellige wijk, Bukit Bintang, met veel barretjes en restaurants. Ik ga hier verder geen uitgebreide beschrijving geven van alle bezienswaardigheden, want ik ben tenslotte geen (gratis) reisgids. De foto’s spreken hopelijk voor zich zelf.
De Maleisische keuken.
Even gegoogeld, nee er zit geen Maleisisch restaurant in Arnhem (wel in Rotterdam zuid, jongens!), en dat is een GROOT GEMIS!
De kennismaking met deze keuken begon al in het vliegtuig van het Maleisische Air Asia. Online hadden we vooraf de maaltijden besteld, keuze uit maar liefst vijftien gerechten. Op de heenvlucht hadden we Pak Nasser’s Nasi Lamak en Nasi Padang met prawn crackers en op de terugvlucht Roasted Chicken met een zwarte pepersaus en Nasi Goreng Lemak. Kosten: 100 baht (ca 3 euro) per maaltijd. We hebben de bakjes tot de laatste kruimel leeg gelikt, potverdrie nog nooit zo’n goede maaltijd in de lucht gehad! De Maleisische keuken is een mengeling van de Chinese, Indonesische, Indiase en Maleisische keukens, een ware openbaring. Het water loopt me met het schrijven van dit stukje nog steeds uit de mond.
Terug in Hua Hin
Bij aankomst op de luchthaven van Hua Hin verliep het iets minder voorspoedig, ten eerste werd iedereen voor de ingang van de terminal op temperatuur gescand en voorts was de kleine bezetting op de Immigratie niet echt berekend op aankomst van een honderdtal passagiers tegelijk met allerlei moeilijke visa. Het duurde ruim een uur voordat we met de nodige stempels de terminal konden verlaten.
Omdat ik de laatste tijd niet zo heel veel blog (druk, druk) voeg ik hier ook nog wat foto’s toe van onze bezigheden in het inmiddels bloedhete Hua Hin.
Groet Kuhn Peter
Uitstapjes rond Hua Hin
Bezoek uit Nederland
Zoals in mijn vorige blog al beschreven kregen we al kort na onze aankomst bezoek van zeer goede vrienden. Net als de vorige keer ging dit gepaard met een zeer ambitieuze lijst met wensen voor het bezoeken van allerlei bezienswaardigheden in de nabije (en ook allesbehalve nabije) omgeving. Na uitgebreide analyse van dit lijstje kwamen we tot de conclusie dat we veertien dagen 24 uur op pad moesten om dit allemaal te verwezenlijken. Maar uiteraard, wij zijn allemaal verstandige mensen, werd er een compromis bereikt waarbij rust en avontuur goed in balans waren. Aantrekkelijk voor ons was dat er enkele uitstapjes gepland werden naar plekken waar we nog niet eerder geweest waren, maar wel al heel lang op ons wensenlijstje stond.
Pa La-U Waterval
Onze vaste taxichauffeuse bracht ons naar deze prachtige Pa la-U waterval. Eigenlijk was het een hele reeks van verschillende watervallen die via wel tien niveaus te bezichtigen zijn. De hogere niveaus zijn alleen voor geoefende klimmers bereikbaar, maar ook op de lagere niveaus viel er veel te genieten. Nog nooit zoveel prachtige vinders gezien!
Tegen vier uur in de middag werden we gemaand het park te verlaten omdat de wilde olifanten die in dat gebied wonen actiever worden en de wegen op gaan. Inderdaad hadden we op de heenweg veel olifantenpoep gezien op en langs de weg, waaronder ook enkele verse bolussen. En ja, op de terugweg kregen we van een tegemoetkomende auto al lichtsignalen, een waarschuwing voor een kolossaal grijs obstakel op de weg? Even later passeerden we, langzaam rijdend een loslopend imposant exemplaar. In de grote haast nog net door de vooruit heen een foto kunnen maken. Waarom niet even stoppen zul je zeggen. Nou zeer kort hiervoor hadden we beelden gezien van een wilde olifant die een personenauto wel heel uitbundig begroette. Het fragiele blikwerk is niet echt bestand tegen een bijna 6000 kg wegende olifant. Dus niet de held uithangen bij een wilde olifant!
Petchaburi
Al die keren dat we van Bangkok naar onze woonplaats Hua Hin en terug reisden zagen we op zo’n 50 kilometer van Hua Hin hoog op de top van de berg bij Petchaburi het voormalige paleis van een van de oudere koningen, Rama 4. Weer met onze vast taxichauffeuse de hele dag op pad. Op de heenweg hadden we nog een mooie stop bij een groot houten paleis met een moeilijke naam (Mrigadayavan). Koning Rama de zesde (de huidige sympathieke koning is nr 10) had dit laten bouwen voor zijn lieftallige vrouwtje. Tenminste ik neem aan dat ze lieftallig moet zijn geweest, want het was absoluut geen nederig stulpje met zijn 16 gebouwen over drie groepen grotere gebouwen verdeeld, totale lengte 399 meter. De laatste meter om de 400 af te maken kon er blijkbaar niet meer vanaf. Zeer indrukwekkend waren de tuinen met gigantische bomen.
De volgende stop was Petchaburi waar we met een kabelbaan naar de top gingen, Vanaf daar moesten we verder lopen over de verschillende toppen, maar dat was goed te doen. Het paleis is een deel van een heel complex over verschillende pieken met mooie tempels en pagodes. Van tevoren waren we gewaarschuwd voor de vele zeer brutale apen op de berg. Op internet waren veel horrorverhalen te vinden van toeristen die van hun tas beroofd waren. Ook wist vriend Mr. Nice te melden dat er onlangs bij een toerist zijn mobiel uit zijn broekzak gejat was door een aap. Gerucht ging dat die aap daarna een uur met familie in Maleisië gebeld heeft, maar dat zal wel een broodje aap verhaal zijn. Boven op de berg zagen we echter….. geen enkele aap! Wat bleek, de verantwoordelijke autoriteiten hadden ervoor gezorgd dat er niets aan voedsel te halen was voor ze. Dus dan zoeken ze andere gebieden op. Toen we uitgekeken waren bij het Paleis, en door het stadje naar een grot reden, zagen we ze in grote aantallen door de winkelstraten op zoek naar eten. Ook bij de grot hingen er apen rond in grote aantallen. Als je daar woont is het zaak deuren en ramen gesloten te houden anders heb je ze gegarandeerd binnen. Laatst zag ik foto’s van een overheidsgebouw waar ze binnen wisten te komen, alle bureaus en kasten waren geplunderd. Een enorme puinhoop hadden ze achtergelaten. De grot was zeer de moeite waard met verschillende zeer grote ruimtes en met een bijzonder mooie lichtinval door een open ruimte in het dak.
Deze dag sloten we af bij een ander grot: een bat cave. Hier huisden enkel miljoenen vleermuizen die tegen de schemer de grot verlaten om te foerageren. Zeer imposant om te zien hoe hele stromen vleermuizen door de lucht zwieren.
Hier laat ik het weer even bij. Het is bijna nieuw jaar, zo direct even afkoelen in het zwembad en eind van de middag naar de stad om oud jaar te vieren. Om middernacht hopen we op het strand het vuurwerk te bewonderen.
Groeten en iedereen een zeer gelukkig nieuw jaar gewenst.
Khun Peter
Terug in Thailand
Ons nieuwe huisje
Om niet helemaal verklaarbare redenen konden we het huis waar we de vorige keer vertoefden niet meer opnieuw huren. De eigenaar wilde het verkopen, maar kwam daar later op terug, edoch toen hadden we al een ander huis op het oog die ons qua interieur en voorzieningen veel beter beviel. De locatie was wel iets ongunstiger, iets verder weg van onze favoriete pleisterplaats ( Mr. Nice Restaurant, voor de kenners), maar daar viel wel overheen te komen. Dit huis stond al enige tijd leeg, maar aangezien de Thaise eigenaresse een hele goede vriendin van ons is konden we dit voor een zeer schappelijke prijs van haar huren. Eigenlijk had ze dit huis al mondeling aan anderen toegezegd, ook regelmatige gasten van mr. Nice, maar omdat ze ons meer mocht gunden ze het ons. We zijn niet voor niets goede drinkebroeders. Groot voordeel was dat we al onze spullen, intussen een aanzienlijke hoeveelheid, daar al konden opslaan voor ons vertrek naar Nederland.
De voorbereiding
De weken voordat we weer naar Thailand vertrokken bereikten ons al talloze foto’s en filmpjes van een complete renovatie ploeg die op ons nieuwe huisje was losgelaten. Een nieuw dakje boven de voordeur, buitenkant huis kreeg een fris verfje, de vlonder en de planken rond het zwembad werden gelakt, de houten stoelen en het tafeltje bij de voordeur geschuurd en gelakt, de “Pestcontrol” spoot alle termieten en ander ongedierte weg, zowel onder de vloer als boven het plafond. Ook werd er grondig schoongemaakt, en niet zoals hier heel gebruikelijk is op de Thaise manier, alleen globaal poetsen wat direct in het zicht is, maar op een wijze die de kritische toets van een propere Nederlandse huisvrouw kon doorstaan.
Op de dag van onze aankomst werd nog hard gewerkt om de laatste zaken in orde te maken. Onze Thaise vriendin was de hele dag, ondanks dat ze behoorlijk ziek was, aanwezig voor de coördinatie. Normaal laat ze haar werkzaamheden als eigenaresse van een groot bedrijf in bouwmaterialen altijd prefereren, zelfs vakanties mogen nooit langer dan vier dagen duren, maar voor ons had ze dat graag over. Over goede vrienden gesproken!
Na onze aankomst bestelde ze vlug wat eten voor ons en spoedde ze zich zwetend en hoestend naar huis.
Daar zitten ze weer
De volgende dag zaten we weer op ons vertrouwde plekje bij Mr. Nice. Dat we weer terug waren ging als een lopend vuurtje door de contreien. De een na de ander kwam langs om ons te begroeten, zelfs mensen die we eigenlijk helemaal niet kenden maar die ons kenden van foto’s op de facebook pagina’s van Mr. Nice. Ook de dagelijkse langstrekkende fietsers en andere verkeersdeelnemers wierpen blikken ter herkenning, zo van: “daar zitten ze weer”. Ondanks dat we daar al heel vaak zitten blijft het langstrekkende volk een zeer vermakelijk schouwspel. Met vier man op een scooter, een grote hond die voorop de scooter met zijn voorpoten over het stuur hangt, baby’s die op de knie van de bestuurder vervoerd worden, een echte (vrouwelijke) cowboy op een scooter die achter de koeien aan gaat, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
De eerste weken
Binnen 24 uur na aankomst moesten we ons melden bij de Thaise immigratie om aan te geven waar we woonden. Een door vele buitenlanders gehate procedure, want erg omslachtig en uiteraard gepaard gaande met een onwaarschijnlijke hoeveelheid paperassen en formulieren. Om het de buitenlander nog lastiger te maken bouwen ze zo’n kantoor van de immigratie natuurlijk niet in het centrum van de stad maar helemaal in middle of nowhere. Maar dit is nu eenmaal een verplicht nummertje voor buitenlanders en voorkomt problemen en boetes.
Twee weken na onze aankomst zouden we al onze eerste, zeer welkome, gasten uit Nederland ontvangen, waarover in een later blog meer. Zo het was even druk met de meest noodzakelijke voorbereidingen. Al onze huisraad, opgeslagen in kunststof boxen, uitpakken en verder het huis inrichten, Er moesten ligbedden aangeschaft worden voor bij het zwembad, en nog wat kleiner huisraad. Een grote wens van ons, muggen schuwende wezens die wij zijn, was het huis te voorzien van hordeuren en ramen.
Dankzij onze vriendin werd er een professioneel bedrijf ingeschakeld die alles keurig kwam opmeten en later installeren. Alles werd keurig voor een zeer schappelijke prijs afgeleverd.
We hadden nog een grote wens op ons lijstje staan, en hoogstwaarschijnlijk de laatste grote aanschaf: (nog) meer kleur in de tuin!
Een vreemde ervaring in het tuincentrum.
Een bevriende Nederlander had ons een tip gegeven waar we een goed tuincentrum konden vinden, deze bleek redelijk goed te vinden, zo’n tien kilometer van ons huis vandaan, tussen de plaatsen Hua Hin en Cha-am in. Onze grootste wens was een kleurrijke Bouganvillea, een plant waar de kleuren van afspatten. Gelukkig hadden ze daar prachtige exemplaren staan. Meteen maar twee daarvan uitgekozen. Het probleem was dat we deze nooit op onze motorbike konden vervoeren, communicatie met het personeel daar was ook gedoemd te mislukken want het leek me niet dat men daar ook maar een woordje Engels zou spreken. Edoch, ik had me vergist! Er liep een vrouw rond met laarzen aan en een geldbuidel om haar middel. Deze bleek perfect Engels te spreken, ze was zeer hulpvaardig en hielp ons met uitzoeken van andere planten en bijhorende grote potten. Alleen viel het me wel op dat ze vaak de prijs van planten moest navragen. Op de vraag aan haar hoe we de vier grote potten en zeven planten naar ons huis konden vervoeren antwoordde ze: “Oh, dat kan in mijn truck, ik rij wel achter jullie aan”! Langzaam drong het tot me door dat zij daar helemaal niet werkte, maar een regelmatige klant was. En zo gezegd zo gedaan, we kregen de hele mikmak gratis thuisbezorgd. We hadden echter ook nog grond nodig voor de potten, die ging ze ook nog even voor ons halen! Uurtje later kwam ze terug met twaalf zakken tuinaarde. Wat een fantastisch hulpvaardig persoon! Toevallig bleek ze ook nog de eigenaresse van ons huis te kennen!
Qua aanschaf bleek het ook behoorlijk mee te vallen, voor de zeven planten en vier grote potten hadden we bij de Intratuin in onze woonplaats hooguit 1 pot kunnen kopen.
Dat was het weer. Zie de foto’s !!
Tot de volgende keer.
Khun Peter
KRABI
Waar waren we gebleven…
In het laatste blog waren we in het charmante plaatsje Chumpon blijven steken (volgens Nederlandse zeurpieten viel daar niets te beleven, haha), de volgende tocht ging naar Krabi en de vlak daarbij gelegen badplaats Ao Nang.
Met de minibus vertrokken we van Chumpon richting Krabi, busje zat vol en de zitplaatsen waren niet echt comfortabel. Halverwege moesten we overstappen op een ander minibusje, maar dankzij het verkeer en onze slome chauffeur misten we de aansluiting. Balen, drie uur wachten op de volgende minibus, of alternatief in een klaarstaande bus met veel luxere zitplaatsen plaats nemen. Makkelijke keuze zou je zeggen, maar ze waarschuwden ons dat de busreis wel enige tijd in beslag zou nemen en dat de aankomsttijd ongeveer gelijk zou zijn met de over drie uur vertrekkende minibus. Haha, grapjassen dachten wij, dat kan natuurlijk nooit. Eenmaal in de bus begrepen we het echter. Deze bus kenden geen haltes en stopte overal waar mensen erin of er uit wilden. Dat gaat als volgt, iemand geeft aan dat hij er uit wil, bus voegt uit, stopt langs de kant, passagier stap uit, bus vertrekt en voegt weer in, meteen daarna geeft een andere passagier aan uit te willen stappen, bus voegt uit enzovoort. Had hij tien meter hiervoor ook niet uit kunnen stappen vraag je je af. NEE!!! Een Thai houdt niet van lopen. Doet me denken aan toen we pas bij ons huisje aankwamen en ik Mr. Nice vroeg waar de watermeter stond, stap maar achterop mijn motorbike zei hij. Huh??? Lijkt me niet logisch om een watermeter ver van het huis te plaatsen. Nou, dat was ook niet het geval, hooguit 40 meter, maar niet te lopen dus!
Ao Nang
Maar goed, ook aan een eindeloze rit komt een einde, en uiteindelijk arriveerden we in Ao Nang, na een korte taxirit vanaf Krabi. Niet veel later arriveerden zoon en schoonzoon en konden we, genietend van een prachtige zonsondergang, ons eerste biertje drinken aan het strand.
Ons hotel bleek vlak naast een grote nightmarket te liggen met een zeer grote keuze aan voedsel en dranken. Van de acht dagen verblijf hebben we er daar zeven dagen gegeten. Ook was daar entertainment in de vorm van acrobaten met vuurknotsen en Thaise dansmariekes.
De dagen dat we daar verbleven waren voornamelijk luie dagen, wandelend over de prachtige stranden, eten, eten en drinken natuurlijk.
Phi Phi eiland
Ondanks alle luie dagen wilden we natuurlijk ook iets meer zien van de omgeving en dan is het phi phi eiland een absolute aanrader. De boottocht daarnaartoe is sowieso al adembenemend, varend langs de steile rotsen en kleine tropische eilandjes. Phi Phi is een wonderlijk eiland, (eigenlijk een groep eilanden), al tientallen jaren trekt het dagelijks duizenden toeristen, vooral jonge backpackers. En waarom? In het jaar 2000 is daar een film opgenomen met Leonardi di Caprio, The Beach over een soort idyllische geheime commune die daar woonden, en die film werd een hele populaire cultfilm. Sinds die tijd is het eiland toerischtische trekpleister geworden. Maar ook de mooie stranden, het super heldere water en de smalle straatjes met de op de jonge backpackende doelgroep gerichte shops, bars en restaurantjes hebben daaraan mee gedragen. Thailand is überhaupt wel sterk in het uitbuiten van bekende filmlocaties. Zo is er in 1974 een James Bond film, The man with the golden gun, opgenomen op het eiland Khao Ping Kan, intussen bij iedereen bekend als het James Bond eiland. En ook hier trekken dagelijks vanuit Phuket tientallen boten met toeristen naar toe om oa foto’s te maken van de grote karakteristieke rots welke voor het eiland ligt.
Een verrassing
Vanuit krabi vlogen we met Thai Airways terug naar Bangkok. Nadat we op de luchthaven ingecheckt hadden nodigde de dame achter de counter ons uit om naar de Royal Silk Lounge te gaan! Nu had ik wel bij een firma gewerkt welke de royal status verkregen heeft, maar het leek me sterk datdie status me deze privileges kon verschaffen. met mijn simpele economy ticket. Maar wat bleek, achter onze rug om hadden zonen onze beide tickets ge-upgrade naar Business class! Vlogen we voor het eerst ook een keer business, met acht stewardessen op acht passagiers, dus aan aandacht geen gebrek. Ook het eten was super. Alleen jammer dat het plebs met economy tickets tijdens het boarden niet langs ons hoefden, die hadden helaas een andere ingang.
Terug naar huis
Na een paar leuke dagen in Bangkok, met lekker eten (bij de Vietnamees bijvoorbeeld, oh wat is dit lekker kreunde iemand wiens naam ik niet zal noemen, om de tien seconden), was het tijd om afscheid te nemen. Zij weer terug naar Nederland, wij naar Hua Hin waar ons nog een aantal ongelooflijk hete maanden te wachten stonden.
We waren er intussen achter dat we ons huidige huisje niet opnieuw konden huren voor de volgende periode maar gelukkig hadden we al snel een nieuw onderkomen gevonden in een huis van goede vriendin Miss Pui (ze heeft er een stuk of vier), op pakweg tien minuten rijden van onze huidige locatie. Aangezien dat huis leegstond konden we al onze troep daar al neer stallen. We hebben intussen al aardig wat spullen verzameld want we moesten twee keer met de geleende auto van Mr. Nice rijden om alles over te brengen.
Nu op weg naar huis.
Het volgende blog zal over de filipijnen gaan, want daar gaan we in juli naar toe.
Groeten Khun Peter
Tripje naar het zuiden
Belofte maakt schuld
In mijn vorige blog beloofde ik te schrijven over ons tripje naar het zuiden van Thailand, maar het duurde eventjes alvorens ik de pen weer kon oppakken. De reden: luiheid, regelen van een nieuw huurhuisje voor de volgende periode, waarover een volgende keer meer (oeps, weer een belofte), en de verzengende hitte. Het is de afgelopen tijd beduidend heter en droger dan de vorige jaren, maar gelukkig is er met het klimaat niets aan de hand volgens deskundigen als Trump en Baudet. Tja.
Nu, in de vroege ochtend 9 uur, temperatuur 34 graden, gevoelstemperatuur 43 graden, toch maar begonnen aan mijn verhaal.
Naar het zuiden.
Het plan was als volgt. Nadat we zoon en schoonzoon al in Bangkok ontmoet hadden, vertrokken zij naar Singapore en Indonesië, daarna zouden we in Ao Nang (provincie Krabi) weer bij elkaar komen. Ao Nang ligt een dikke 500 km vanaf onze woonplaats Hua Hin naar het zuiden. Wij wilden in een aantal stapjes met het openbaar vervoer richting Krabi, zodat we onderweg ook nog een paar leuke plaatsjes konden bezoeken. In Ao Nang zouden we samen met de jongens ruim een week verblijven om daarna terug te vliegen naar Bangkok.
Bang Saphan.
Onze eerste stop van twee nachten was in Bang Saphan. Een zeer rustig stadje aan de golf van Thailand. We hadden voor deze plaats gekozen omdat onze goede vriendin Aum daar vandaan komt. Ze had ons daarover verteld en ook dat haar moeder daar een restaurant heeft. Leuk, zeiden wij, daar gaan we zeker even langs, niet wetende dat het goede mens eigenlijk helemaal geen tijd voor ons had in verband met haar geplande vakantie!
Met de trein vertrokken we vanaf Hua Hin naar het zuiden, de Thaise treinen zijn oud en worden voortgetrokken door nog oudere diesel locomotieven. De reis naar het zuiden gaat via een enkel spoor, alleen op de stations is er een stuk dubbel spoor zodat kruisende treinen elkaar daar kunnen passeren. Gegarandeerd spannender dan bij de NS. Maar qua service kan de NS nog wel wat leren van de Thaise spoorwegen. Er liepen stewards rond die je hielpen met de bagage, de wagons schoon hielden en ons ook blij maakten met een verassend lekkere maaltijd (makreel in tamarinde saus, een kip currie gerecht en rijst). En dat voor een ticketprijs van ca 7 euro. Onderweg kwamen de eerste berichtjes binnen van Aum die zich blijkbaar verantwoordelijk voelde voor ons. Via een nicht had ze een motorbike voor ons geregeld met een helm, een tweede helm konden we van haar moeder lenen. Ons hotel stond vlak bij het strand en bestond uit aantal eental losse hutjes. Simpel en sober maar prima voor ons. Al snel na onze aankomst kregen we bericht van Aum of we niet meteen bij haar moeder konden langs gaan, want ze moest die middag vertrekken voor een korte vakantie naar Korea. Tja, afzeggen was geen optie want de Thaise gastvrijheid gebood haar om ons te ontvangen en uiteraard van grote hoeveelheden voedsel te voorzien. Ongelooflijk dat je zo warm onthaald wordt door mensen die ons alleen van naam kennen.
Na afscheid te hebben genomen van moeders hadden we anderhalve dag de tijd om het stadje verder te verkennen.
Interessant was voor ons de vissershaven met grote boten met enorme schijnwerpers die s’nachts uitvaren om op inktvis te vissen.
s’Avonds aten we in een restaurant aan zee waar voornamelijk locals kwamen. Daar aten we voor een onwaarschijnlijk laag bedrag fantastisch smakelijke verse krab. En oh ja, ook een garnalen schotel. Dat was nog wel even een dingetje. We hadden op de kaart aangewezen dat we verse garnalen wilden, daar waren ze nogal verbaasd over maar we lieten ons niet van de wijs brengen, Natuurlijk wilde we verse garnalen, die oude troep verkoop je maar aan iemand anders. Hij bleef verbaasd kijken en herhalen of we dat echt wilden, maar we lieten ons niet voor de gek houden. Toen het gerecht op tafel kwam snapten we het.Verse garnalen bleken rauwe garnalen en niet veel buitenlanders bestellen dat. Maar ze waren lekker en we zijn er niet ziek van geworden, dus vers waren ze zeker.
Chumpon
De volgende stop was Chumpon, een wat grotere plaats een honderd kilometer verder naar het zuiden. We waren gewaarschuwd door Nederlanders die in een hut naast ons in Bang Saphan logeerden en die daar net vandaan kwamen, dat daar niets te beleven viel. Maar al snel beseften we dat dat alleen maar een aanbeveling kon zijn, want hun maatstaf voor een geslaagd verblijf werd voornamelijk bepaald door het aantal landgenoten die ze tegen kwamen en met wie ze konden kletsen.
Ook van Bang Saphan naar Chumpon reisden we met de trein, hetgeen nog wat spectaculaire acties opleverden op het station van Bang Saphan omdat sommige reizigers voor de trein over de rails naar het andere perron moesten, onder hun ook een paar bejaarde Duitse hippies met een hoop bagage. Met man en macht werden ze veilig op het goede perron getrokken vlakvoor de aanstormende trein. Inmiddels is men bezig met de aanleg van een dubbel spoor van Bangkok naar het zuiden, lijkt me geen overbodige luxe.
Chumpon bleek een uiterst charmant stadje met veel houten huizen, zeer fraaie ongerepte stranden (hadden helaas te weinig tijd om die te bezoeken), leuke restaurants en barretjes en vooral een bijzonder levendige avondmarkt. Tegen het einde van de middag werden er een honderdtal eetkraampjes met streetfood geopend in de hoofdstraat. Vanwege de grotere afstand vanaf Bangkok (ca 500 km) komen hier weinig toeristen, dat maakte het voor ons een ideale tussenstop alvorens naar het bijzonder toeristische Ao Nang te vertrekken. Na twee nachten in dit vriendelijke stadje vertrokken we met de bus richting Ao Nang, een rit van ca 200 km waar we weer verenigd zouden worden met de beide jongens.
Over Ao Nang en onze boottocht naar het fameuze Phi Phi eiland en meet de muppets in Bangkok in het volgende blog meer.
Khun Peter
Daar zijn we weer
Sorry, Sorry
Tjonge, Mijn laatste blog dateert alweer van een hele tijd geleden. De tijd vliegt hier voorbij.
Ik ben me bewust van de teleurstelling die er moet heersen bij mijn grote schare trouwe volgers. Via Google Analytics kan ik precies volgen wie mijn happypensionado website bezoekt, en heel verrassend blijk ik vooral in Zuid Amerika opvallend veel vaste volgers te hebben. Ik zie ze voor me, de mannen op de pampa’s die elke dag mijn website aanklikken om dan te moeten constateren dat er geen nieuwe berichten verschenen zijn. Ongetwijfeld zullen ze met de vertaal app op hun mobiel woordje voor woordje vertalen in het Zuid-Amerikaans om vooral maar niets te missen. Speciaal voor hun zal ik deze keer wat meer foto’s plaatsen en minder lappen tekst. (hoop dat dit lukt)
Er is de afgelopen tijd veel gebeurd, we hebben twee maal nieuwjaar gevierd (eenmaal de westerse en eenmaal het Chinese nieuwjaar), een paar keer in Bangkok geweest, in tripje van ruim twee weken naar het zuiden van Thailand gemaakt, kennis gemaakt met de moeder van Auhm, de vriendin van restaurant eigenaar Mr. Nice, een boottocht gemaakt met zoon en schoonzoon naar het fameuze phi phi eiland. Maar goed, daarover later meer
Maar eerst een paar andere vermeldenswaardige zaken
Inzegening huis
Om de geesten gunstig te stemmen is het gebruikelijk om een maal per jaar je huis in te laten zegen door Boeddhistische monniken, je moet dan wel redelijk vermogend zijn, want goedkoop is dat zeker niet. Onlangs werden we uitgenodigd door goede vriendin Miss Pui om dit unieke Thaise cultuur mee te maken. Die uitnodiging namen we met plezier aan.
Die zondag arriveerden er vijf monniken bij haar niet bepaald klein uitgevallen onderkomen. De foto’s en video spreken voor zich. Ruim een half uur lang wordt er een monotoon gebed half gezongen, half gerapt. Daarna worden ze rijkelijk voorzien van grote hoeveelheden voedsel, nieuwe gewaden, enveloppen met geld en geschenken. Deze geschenken, bestaande uit artikelen voor hun dagelijks onderhoud kun je kant en klaar in verschillende winkels kopen. Aan het oranje cellofaan verpakking kun je zien dat het voor de monniken bestemd is. Ook wij hadden zo’n pakketje gekocht met medicijnen. Een cynisch stemmetje in mij zegt dat deze pakketten weer terug gaan naar de winkels om opnieuw verkocht te worden.
Houtskool
In een land waar het vrijwel altijd mooi weer is wordt er natuurlijk veel gebarbecued, zeker door de vele stalletjes langs de kant van de weg. Maar houtskool wordt niet verkocht in grote zakken in supermarkten zoals bij ons, maar overal langs de kant van de weg in plastic zakjes van ca 2 kilo voor een 20 baht (ca. 50 cent).
Onlangs zagen we dat er op een veld vlak naast ons huis een redelijk grote iglo van hout gebouwd werd. Er was een mannetje dagenlang mee bezig om dit op te bouwen en af te dekken. Langzaam werd het ons duidelijk dat er hier houtskool geproduceerd ging worden. Nieuwsgierig geworden gingen we poolshoogte nemen, de houtskoolman sprak geen woord Engels (toegegeven wij geen Thai), maar kon onze belangstelling wel waarderen. Voor eigen consumptie had hij enkele meloenen naast de stapel liggen en hij stond erop dat wij er daar drie van zouden mee nemen. Misschien ook wel om ons gunstig te stemmen voor mogelijke overlast de komende dagen. Want eenmaal aangestoken smeulde de hoop hout bijna een week lang. Het maken van houtskool bleek nog aardig arbeidsintensief, want regelmatig moet de zaak aangestampt en nat gehouden worden. De houtskoolman sliep er in de nacht ook bij in een geïmproviseerd tentje. Als dank voor de meloenen heb ik hem een blikje bier gebracht, wat weer resulteerde in nog meer fruit welke wij in de ochtend op onze tafel op het terras aantroffen. Helaas hebben we de uiteindelijke oogst niet meer mogen maken, omdat we toen op reis waren. Had graag gezien hoeveel houtskool het uiteindelijk opgeleverd had. Nooit geweten dat het zoveel werk zou zijn.
Hier laat ik het maar even bij, de volgende keer over ons reisje naar het zuiden en de verkiezingen in Thailand.
De foto’s illustreren niet alleen bovenstaande verhalen maar ook nog enkele andere gebeurtenissen
Khun Peter