Filipijnen deel 3
De Filipijnse keuken
Mijn ex collega’s weten het nog goed. Tijdens elke vakantie mailden ik ze met grote regelmaat foto’s van onze maaltijden. We zien de eetfoto’s wel weer verschijnen was steevast de vakantiegroet. En inderdaad, eten is voor onze familie erg belangrijk. We kunnen een goede dis zeer waarderen, zijn niettemin kritisch, maar als een restaurant eenmaal onze toets van goedkeuring heeft doorstaan dan kan deze ons ook als gast regelmatig terugzien.
De alom geprezen Thaise keuken met zijn uitgesproken smaken kennen we na al die jaren natuurlijk erg goed.
Van de Filipijnse keuken hadden we echter een iets verkeerd beeld. Dat had te maken met het lievelingsgerecht van mijn zoon, Adobo, een kruidig gerecht met botermalse kip. Omdat zijn vriendin na zijn aanhoudende smeekbeden dit heel vaak voor hem en ons klaarmaakte had ik het idee dat de Filipijnse keuken uit voornamelijk Adobo of Adobe-achtige gerechten bestond. Dus in mijn beleving zouden we ruim twee weken lang s-morgens, s-middags en s-avonds Adobo eten.
DAT BLEEK EEN MISVATTING.
Door de vele multiculturele invloeden (Spaanse, Maleisische, Chinese, Amerikaanse) bleek de Filipijnse keuken veel gevarieerder dan ik gedacht had. En eerlijk gezegd heb ik gedurende mijn verblijf in de Filipijnen vrijwel geen Adobo gegeten!
In Davao waren twee grote restaurant ketens waar we vaak onze maaltijden gebruikten: Delumbar BBQ Chicken,en Barbecue Boss.
Behalve verrukkelijke kip van de gril kon je hier ook allerlei andere gerechten krijgen. Een van mijn absolute favorieten was de Kinilaw (en uitgerekend hier heb ik geen foto van), in het zuur gegaarde rauwe stukjes zwaardvis. met kruiden en komkommer. Een heel verassend fris gerecht, straks terug in Nederland gaan we dat proberen te kopiëren.
Een andere typische Filipijnse lekkernij is de Lechon, oftewel een varken die aan het spit geroosterd wordt. Voor de Kerstavond had de familie een tachtig kilo wegend exemplaar gekocht (we hebben twee dagen ervoor even afscheid van hem genomen, zo goedhartig zijn we wel). De foto’s spreken voor zich.
We hebben enorm genoten van de vele Filipijnse gerechten, het was dan ook niet verwonderlijk dat, teruggekomen in Thailand, de weegschaal een iets andere waarde aanwees dan voor de reis.
Delumbar en Luz
Het restaurant Delumbar lag op loopafstand van ons hotel dus het was vanzelfsprekend dat we hier vaak kwamen. Behalve het goede eten kregen we ook een band met het erg vriendelijke personeel. Een van de vrouwelijke medewerkers, Luz genaamd, die ons bediende toen we daar voor het eerst kwamen werd al gauw onze favoriete serveerster. Ze maakte graag grapjes (bijvoorbeeld over mij rode hoofd: Mr Peter, you are blushing, Yes Luz , because of you haha). Ze was altijd vrolijk en attent, en rende van voor naar achteren om iedereen op tijd te bedienen (vooral ons natuurlijk). Rijk zal je nooit worden van een dergelijke baan, Ze verdiende voor een werkdag van twaalf uur ca vierenhalve euro. Oh ja, mocht ze iets vergeten zijn af te rekenen bij de klant dan werd het wel verrekend met haar salaris. Twee keer hebben we die hele club meegenomen, na hun werktijd, naar een hele grote bar met live muziek. Werd erg op prijs gesteld en we hadden dikke lol. Voor hun een onbetaalbaar uitje, voor ons rijke stinkerds een bijna verwaarloosbaar bedragje.
Een paar dagen voor ons vertrek was Luz ontroostbaar, ze liep met een dienblad voor haar gezicht langs onze tafel. Een andere serveerster vertelde ons dat ze huilde omdat wij binnenkort weggingen. Die maakt een grapje, dacht ik, maar nee hoor, even later zag ik het zelf: de tranen biggelden haar over de wangen! Deze emotionele uiting was voor ons onverklaarbaar, zo heel bijzonder waren we toch ook weer niet? (of toch wel?) Op onze laatste avond in Davao hebben we daar met de hele familie gegeten, totaal 26 man.
Behalve erg lekker ook zeer betaalbaar, ik geloof dat we inclusief drinken ca 60 euro kwijt waren.
Oh ja, nog een groot pluspunt van Delumbar: de tandenstokers. Huh, de tandenstokers, hoor ik je al zeggen, maar inderdaad deze waren zeer bijzonder, ze hadden namelijk een in mint gedipte tip. WAAROM HEBBEN WE DIE IN NEDERLAND NIET!
Mocht Delumbar ooit een vestiging openen in Arnhem dan hebben ze alvast een paar frequent terugkomende gasten (vooral als ze Luz en de tandenstokers meenemen)
Maar er is ook ellende
Kort na onze aankomst in Davao raasde er een tyfoon over het eiland Mindanao. Vreemd genoeg hebben we van de tyfoon zelf niets meegekregen. De gevolgen waren echter wel zichtbaar de volgende dagen. Door de modderstromen zijn ruim 180 mensen om het leven gekomen. Langs de rivieren zagen we huisjes bedolven onder de modder en langs de kant van de weg zagen we veel mensen wachtend op evacuatie. Diepe ellende voor mensen die het toch al moeilijk hebben.
Kort daarna werden we in de vroege ochtend opgeschrikt door tientallen brandweerauto’s die met gillende sirenes langs ons hotel raasden. Op een paar kilometer afstand van ons hotel stond een grote shopping mall in brand. Op de bovenste verdieping was een call centre gevestigd, 37 mensen kwamen daar om het leven. Een dag ervoor was een groot deel van de familie daar nog geweest voor een bioscoop bezoek.
Van het vier verdieping tellende gebouw is niet veel meer over.
Volgende week het laatste deel over de Filipijnen want we moeten verder, over ruim een week komt de volgende visite en daar volgt ongetwijfeld weer genoeg voer uit voor de volgend blogs.
Peter