Het leven in Thailand

Waarom gaan we eigenlijk naar Thailand?

Regelmatig heb ik hier een opsomming gegeven van de vele geneugten van Thailand en waarom we hier zo graag vertoeven. Een heel belangrijke reden is het aangename klimaat. Wat is er heerlijker dan s’morgens opstaan en zo vanuit je bed op het terras in je hemdje en korte pyamabroek van een kopje koffie te genieten en het nieuws tot je te nemen. In Nederland ben ik eerst een kwartier bezig om eerst allerlei warme kledingstukken aan te trekken. Echter, onlangs was het weer hier onverkwikkelijk koud, ondanks dat de thermometer de 24 graden aanwees was de gevoelstemperatuur dank zij de zeer koude wind uiterst onaangenaam. Er stond er een ongelooflijk harde wind met forse windstoten, dagen en dagen achter elkaar. Zaten we in de ochtend toch weer met lange broek en vest aan op zijn Nederlands kou te kleumen. Waarom gaan we eigenlijk naar Thailand, we kunnen net zo goed naar IJsland gaan  zei ik al tegen vriend Nice.

Maar goed , ondertussen is de wind gaan liggen en is de temperatuur weer prima, zelfs een beetje aan de warme kant. Je moet toch wat te klagen hebben nietwaar. Wat minder aangenaam is, is de immense luchtvervuiling, door de vele dagen met forse wind na een periode van bijna twee maanden zonder regen, is er zoveel stof in de lucht geblazen dat de ogen zeer doen en iedereen aan het niezen is. Ook heel vreemd, normaal hebben we een mooi uitzicht op de bergen, maar die waren ineens helemaal weg! Een versnelde  erosie, nee, door het stof waren ze niet meer te zien. Leverde wel een mooi plaatje op bij de zonsondergang.
In Bangkok was het overigens nog erger, heel Bangkok leek wel verdwenen. Inmiddels wordt het langzaam weer wat beter, al zou een regenbuitje wel helpen. Voorlopig wordt dat nog niet verwacht.

Feestjes estafette 

Gek, dat je eigenlijk kunt verlangen naar een normale “saaie”  dag. Afgelopen tijd hopten we van feestje naar feestje. Eerst omdat een paar Canadese kennissen arriveerden, voor het eerst sinds de pandemie bezochten ze Thailand weer.  Samen met hun Canadezen vrienden die hier permanent wonen en die we ook zeer goed kennen werd er menig etentje gepland, verschillende in het restaurant van Nice en ook eentje bij de twee Canadezen thuis. Na een paar weken vertrokken ze allen weer, twee Canadezen om te gaan island-hoppen alvorens terug te gaan naar Canada en onze twee vrienden voor een vakantie naar Nieuw Zeeland voor vijf weken. Was de rust daarmee teruggekeerd, nee hoor. Ze waren nog niet weg of we hadden ons volgende feestje bij onze Thaise vriendin en huisbaas thuis. Daarna een paar dagen bijkomen alvorens ons te begeven na, wat we hopen ons voorlopig laatste feestje . De eigenares van een bar-restaurant waar we regelmatig komen had ons uitgenodigd om haar verjaardag te komen vieren. Uiteraard met een geweldig uitgebreid BBQ buffet. De foto’s spreken voor zich.  En nu hopelijk terug naar ons normale rustige leventje! Was echter wel super gezellig allemaal , dus wat zeur ik nu.  Tja, als je blijkbaar de spil bent in het uitgaansleven hier moet je maar accepteren dat je overal uitgenodigd wordt.

Waar is de deurbel?

Kun je je in Nederland een huis voorstellen zonder deurbel? Nee toch.
Ons huisje hier in Thailand heeft geen deurbel, de overige huizen hier in de buurt ook niet, en om de waarheid te zeggen, een huis met een deurbel is hier uiterst zeldzaam. Anders dan in Nederland heeft een huis hier geen pad richting voordeur, om bij de voordeur te komen moet je eerst een groot hek openschuiven, als die tenminste niet op slot zit. En dan kom je op prive terrein. De brievenbus hangt ook buiten naast het hek. Een deurbel aan de buitenzijde poort zou natuurlijk mogelijk zijn, maar voor dat soort technische hoogstandjes moet je hier niet aankomen.  Dus wat gebeurt er als iemand je nodig heeft, ze roepen of toeteren. Aangezien we toch altijd buiten zijn, of aan de voor of achterkant van het huis , hoeven we niets te missen.  Laatst had ik het wel graag willen missen want toen stonden er twee Zweedse vrome kerkgangers aan het hek die mijn zieltje probeerde te winnen. Een onmogelijk opgave uiteraard.  De zeer irritante vrome gelukzalige zalvende glimlach die op hun gezicht gegrift stond bleef me nog lang achtervolgen.

Bezorgdiensten  melden zich telefonisch een paar minuten voordat ze arriveren. Erg handig en voor de bezorger efficiënt, ik wacht ze op bij het hek en als we niet thuis zijn kunnen we ze vragen om het pakje achter het hek te deponeren. Bijna altijd krijg ik daar een foto van opgestuurd.

 

Kleur in de tuin

Regelmatig laat ik al wat foto’s zien van onze tuin, ik kan het nu ook weer niet laten. Onlangs een derde bougainvillea erbij gekocht. Zijn twee zusjes doen het ook erg goed, meerdere keren per jaar staan ze in bloei. Het bijzondere is dat elke plant zoveel verschillende kleuren heeft. Oordeel zelf maar.

Franse les

Vriend en restauranthouder Nice mag graag pronken met zijn talenkennis, hoewel dat in werkelijkheid niet zo heel veel voorstelt.
We hebben hem wel geprobeerd om een paar Nederlandse zinnetjes te leren, maar zijn tong struikelt over de Hollandse klanken. We hebben hem wel met succes een Frans zinnetje kunnen leren: “Voulez vous coucher avec moi”. Na veel oefenen kwam dat uiteindelijk redelijk soepel uit zijn mond. Nu gebruikt hij dat regelmatig bij Franstalige klanten, vaak Zwitsers. We hebben hem wel eens de betekenis van dat zinnetje uitgelegd, maar volgens mij dacht hij dat ik een grapje maakte. Dus als er Franstalige mensen in zijn restaurant zitten, komt hij eerst nog even bij onze tafel het zinnetje oefenen om het daarna met een gladgestreken gezicht bij de nietsvermoedende gasten uit te spreken. Dat die hem verbijsterd aanstaren vat hij op als een bewondering voor zijn talenkennis. En wij hebben dikke lol natuurlijk.

Thaise gewoontes die we overgenomen hebben en die we absoluut niet overgenomen hebben. 

Ongemerkt hebben we toch wat notoire Thaise gewoontes overgenomen, gelukkig niet alles, want wij dragen wel een helm in het verkeer, maar meer de praktische zaken. Zo bewaren wij onze drinkglazen voor bier, wijn en sapjes (deze laatste worden zelden gebruikt overigens) in de koelkast. Anders moet je je een koel drankje in een veel te warm glas schenken. Veel restaurants en bars doen dit ook en aangezien wij een grote koelkast bezitten hebben we deze gewoonte overgenomen. Ook doen wij, zoals iedereen hier, ons schoeisel buitenshuis uit alvorens naar binnen te gaan. Een andere overgenomen gewoonte is dat wij regelmatig door het rode stoplicht rijden. Huh, zul je zeggen, zijn jullie gek geworden? Nee, hoor, hier mag dat in veel gevallen. Als je bij een stoplicht links af moet slaan (voor de duidelijkheid, ze rijden hier links, dus dan doorkruis je geen ander weghelft) mag je afslaan mits het verkeer dat toelaat. Eigenlijk best handig en waarom ook niet.  Alleen maakt de Thaise motorrijder daar natuurlijk weer misbruik van, want als hij bij een rood stoplicht rechtdoor moet, slaat hij links af, wat dus mag, maakt daar na een paar meter een 180 graden bochtje, ook niet verboden, en slaat daarna weer links af. Ondertussen is hij dus ondanks het rode stoplicht zonder wachtten toch rechtdoor gereden. Slim nietwaar, die laatste gewoonte hebben wij maar niet overgenomen. Wat we ook weleens doen is een spoorweg overgang oversteken terwijl de slagbomen nog dichtzitten. Eigenlijk onverstandig, maar soms is de trein in geen velden of wegen te zien of te horen en als iedereen het na een tien minuten wachten beu  is gaat de een na de ander toch maar, zij het voorzichtig oversteken tussen de bomen door. Wij ook dus

 

 

ChatGPT

Ik bewust een paar grammaticale fouten in mijn blog laten staan om aan te tonen dat ik dit blog zelf geschreven hebt en dat het niet gecreëerd is door AI. Vint je de foutjes?

Tot de volgende keer

Khun Peter

februari 6, 2023 thailand zelf One Comment »

One Comment to Het leven in Thailand

  1. Wilfred schreef:
    februari 6, 2023 om 10:58 pm

    Hoi Peter,
    Weer een heel leuk verhaal! Maar wij blijven toch gewoon in Nederland wonen. Willen toch regelmatig onze dochters zien die hier wonen, resp. in Amsterdam en Ede. Ook de familie van Janke woont hier in de buurt en die wil ze regelmatig zien. Groetjes, ook voor Els, Wilfred

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *