Project “Ik Vertrek”
In 2010 vierden we onze 25 jarig huwelijk met een mooie reis naar Thailand met onze twee zonen. We werden en masse verliefd op dit land en zowel wij als onze zonen zijn sinds die tijd verschillende keren naar dit land teruggekeerd. Mijn vrouw en ik de laatste jaren twee maal per jaar een maand. Langzaam maar zeker bekroop ons het gevoel: hier zouden we best willen leven na ons werkzame leven. Het klimaat, de natuur, het eten(!!), maar zeker de mensen aldaar begonnen ons steeds meer te bevallen. Komende uit het altijd gehaaste Nederland is de intense rustige atmosfeer daar overweldigend.
De laatste weken dagen voordat we op vakantie gingen waren altijd de meest hectische van het jaar, op het werk wil je de zaken netjes achterlaten, dus veel overwerk en tot op de laatste dag van vertrek nog de laatste zaakjes regelen. En dan zit je de volgende dag in Bangkok na het chaotische verkeer te kijken en dan denk je: hoe komt het dat ik hier niet gestrest door raak? Het antwoord is dat het een hele georganiseerde chaos is, je hoort niemand toeteren (vergelijk dat eens met andere Aziatische steden), het is een verrukkelijk schouwspel waar ik uren naar kan kijken. Zeker als je een langer dan twee of drie weken ondergedompeld bent in die cultuur ga je dezelfde rust ervaren die de Thai zelf ook uitstralen.
Belofte maakt schuld
Na een lange koude winter verzuchtte ik eens: laten we emigreren naar een warm land, waarop mijn vrouw kordaat een stukje papier pakte en me die verklaring met mijn handtekening liet bekrachtigen. Sommige mensen vinden de verscheidenheid aan seizoenen in Nederland prachtig, daartoe behoren wij zeker niet. Het is nu bijna eind mei en we we hebben tot toe slechts twee keer buiten kunnen eten. In Thailand kunnen we elke dag buiten eten, dat past veel beter bij onze levensstijl. Bovendien merken we dat onze lijven, die niet meer de allerjongste zijn, veel beter gedijen in de weldadige warmte.
(wordt vervolgd)