Tripje naar Ban Saphan

Waarom naar Ban Saphan?

Het plaatsje Ban Saphan ligt zo’n 180 kilometer van onze woonplaats af, aan de Golf van Thailand.
Het is niet echt bekend bij westerse toeristen, dus het is niet een heel voor de hand liggende keuze om daar heen te gaan. Echter een aantal jaren geleden waren we daar een paar dagen geweest als een tussenstop op een trip naar het zuiden. We hadden van Ban Saphan gehoord van onze Thaise vriendin Oum, die daar is geboren en getogen,  haar ouders wonen daar nog steeds. Tijdens dat bezoek moesten we dan ook absoluut  bij haar moeder langs, die eigenlijk helemaal geen tijd had voor ons want ze stond op punt om met vakantie te gaan. Maar er was geen ontkomen aan, we werden hartelijk ontvangen met natuurlijk veel lekker eten in haar eigen restaurant en daarna liet ze ons nog wat dingen in de omgeving zien, alvorens ze dan toch ook echt weg moest.

Ook bewaren we nog een mooie herinnering aan een klein restaurantje aan de kust waar we garnalen hebben gegeten. De uitbater vroeg ons of we verse garnalen wilden, ja natuurlijk zeiden wij, de bedorven exemplaren verkoop je maar aan de locals. Toen de garnalen geserveerd werden kwamen we erachter dat met verse garnalen rauwe garnalen bedoeld werden, geen wonder dat hij raar keek toen hij onze bestelling opnam. Normaal eten westerlingen dit niet. Maar we hebben het overleefd.

Begin dit jaar ging Oum haar ouders bezoeken en vroeg ons of we mee wilden. Daar hoefden we niet lang over na te denken.

Op weg.

We hadden gerekend op een ritje van pakweg drie uur, het werden er uiteindelijk bijna vijf want onderweg moest er nog verschillende keren gestopt worden voor boodschappen. Oum had van moeders blijkbaar een boodschappenlijstje meegekregen. En uiteraard moest er onderweg ook gestopt worden om te lunchen, dat deden we in een klein restaurantje waar ze goed gevulde noodle soepjes verkochten. Alle menukaarten die daar aan de muur hingen waren in  het Thai, als westerling zou je niet weten wat je hier zou moeten bestellen.  De autorit was ook wel heel gedenkwaardig, we reden in de vrij oude Chevrolet van Nice, de nieuw gekochte MG hadden ze verhuurd. De Chevrolet vertoonde wat kuren, om snelheid te maken bij het optrekken, bijvoorbeeld vanaf een stoplicht of bij het inhalen, moest de airco even uitgezet worden, anders geen power. Tijdens de rit heen en terug moet ze dat toch zeker wel een honderd keer gedaan hebben. Ook het waarschuwingslampje van het motormanagement brandde constant, maar daar had ze wat voor gezet zodat je dat niet zag, als je het probleem niet zit bestaat het ook niet. Ook de benzinemeter werkte niet, zodat er onderweg voor de zekerheid diverse keren getankt moest worden. Konden we wel om lachen.

In Ban Saphan.

We hadden een superleuk hotelletje bestaande uit een aantal vrijstaande huisjes, van buiten oogde het armoedig maar van binnen was er niets op aan te merken, Een airco, prima bed en schone badkamer. In de ochtend kon je zelf je ontbijtje klaarmaken. Ik mag dat wel. En dat voor 400 baht per nacht (ca 10 euro).

Omdat Oum daar opgegroeid is kon ze ons een paar schitterende plekjes laten zien, die we zelf als toerist nooit ontdekt zouden hebben. Zoals een plek met een mooi uitzicht op de ruige rotsen langs de kust. Dat was echt genieten. In het nabij gelegen plaatsje Ban Krut bezochten we een zeer grote Wat (tempel) op een berg. Je kon met de auto niet tot bovenaan de berg komen, dus vanaf de parkeerplaats was het nog wel even klimmen in de verzengende hitte, maar het was de moeite waard. De foto’s spreken verder voor zichzelf

Haar moeder.

De moeder van Oum heeft sinds heel kort een restaurant in een nieuwe geopende vleugel in het immens grote ziekenhuis, Ons Rijnstate ziekenhuis past daar wel een paar keer in. In dat ziekenhuis staan een stuk of tien restaurantjes naast elkaar, die elkaar aanvullen met aangeboden etenswaren, een van die restaurantjes is dus van haar, Ze maakt daar onder andere een Som Tam, oftewel een papaya salade, een van de lekkerste die we ooit gegeten hebben.  Ze werkt daar tot een uur of drie in de middag en dan gaat ze naar haar eigen restaurant in de stad waar ze uitsluitend kookt voor grotere groepen. In die dagen dat wij er waren had ze daar in de avonden een groep van 30 en 40. En ook na zo’n lange werkdag is ze altijd goedgemutst en vrolijk.

Haar vader.

Ik dacht ik de happypensionado was, maar haar vader gooit hoge ogen als het op een wedstrijd zou aankomen.  Hij is dus gepensioneerd, heeft een goede baan gehad en genoeg hobby’s om de dagen in volstrekt geluk te slijten. Helaas sprak hij geen woord Engels, maar dat belette hem niet om ons te bestoken met een stortvloed aan woorden. Soms had Oum even tijd om wat te vertalen, verder gewoon communiceren met handen en voeten. Hij had voor zichzelf een gigantische muziekruimte gebouwd, met daarin een hele professionele karaoke set en een gigantisch beeldscherm De muren waren voorzien van geluiddempende platen, langs de kant relaxte fauteuils en banken, in het midden een grote tafel waar wel dertig man aan konden zitten. Regelmatig begrepen wij had hij vrienden op bezoek om samen muziek te maken. Deze ruimte was denk ik wel een zestig vierkante meter groot en er hingen vier (!) airco’s om de zaak te koelen. En op het buitenterrein (waar ook het restaurant en woonhuis staan) had hij ook nog allerlei  zitjes met tv-schermen gemaakt. Hoezo happy pensionado! Bij ons afscheid knuffelde hij mij bijna dood, zo blij was hij met het bezoek van een paar westerlingen. De onderstaande foto’s onderstrepen denk ik wel genoeg het plezier dat we beleefd hebben aan dit uitstapje.

Plof!

Enkele dagen geleden hoorden we een harde plof op ons dak, meestal is dat een duif of een palmtak, maar dit keer klonk het iets anders dus ben ik maar even poolshoogte gaan nemen. Bleek er een redelijk grote aap op ons dak te zitten. Na een rondje rond ons huis verdween hij naar het huis van de buren, waar ik een foto van hem kon nemen. Als zo’n beest kans ziet om je huis binnen te komen dan ben je de sigaar en is je koelkast leeg.

Het is heet.

Normaal zijn april en mei de heetste maanden, echter nu is het al sinds eind februari behoorlijk warm. Al in geen twee maanden regen gehad, overdag temperaturen van dik in de dertig en in de nacht koelt het amper af. Gelukkig wonen we wat hoger en vangen we wat wind, dat maakt veel goed. En gelukkig kunnen we er redelijk goed tegen zeker als je regelmatig even een duik kunt nemen, al wordt het water in ons zwembad ook steeds warmer. Maar we klagen niet.

Dat was het, tot het volgende blog dat onder andere over ons bezoek aan Singapore zal gaan.

Khun Peter

 

 

maart 10, 2024 thailand zelf One Comment »

One Comment to Tripje naar Ban Saphan

  1. Frans schreef:
    maart 10, 2024 om 9:42 am

    Goedemorgen Peter,
    Met veel genoegen je verslag gelezen. Prachtig, wat leven jullie in een andere wereld. Relax en “go with the flow” als ik het goed begrijp. Mooie contacten met de mensen.

    Hier mocht deze pensionado afgelopen dagen de dakgoot schoonmaken. Mijn beste buurman van 52 durft dit niet dus ook zijn dakgoot mest ik uit. Hij geeft ons adviezen voor onze tuin.
    Het vreemde is dat het dak ieder jaar steeds hoger aan het worden is?? Ben benieuwd hoe het volgende jaar gaat.

    Ellen, ons 4e kleinkind is geboren. Pas was onze zoon met 2 kinders en onze dochter met 2 kinders een ochtend op bezoek. Ook was er nog iemand van de handbal. Ook kwam er een striphandelaar mijn strips opkopen ( ontspullen). Onze oudste kleinzoon lag na 1,5 uur ziek op de bank. Kortom het was me een mooie dag.

    Wat betreft de strips…
    Mijn hobby en passie zijn boeken. Geen strips. Maar in de loop van mijn 65 jarig bestaan hadden zich -/+ 1200 strips op zolder verzameld. Eigenlijk een sta in de weg. Mijn doel was een vermogen te verdienen en ALLE strips in een keer te verkopen. De beste opkoper kwam op bezoek. De man had lang bij een gerenommeerd veilinghuis gewerkt en was duidelijk een deskundige. Het was mij bekend dat de striphandel niet is wat deze 25 jaren geleden was.
    De beste opkoper begon dat alle strips met schade niet zouden worden opgekocht.
    Die vlieger ging niet op. ALLES moest mee was tenslotte mijn doel. Toen de beste man ook nog opmerkte dat er wel erg veel dimp/reclame strips bij zaten ( hier had hij ook gelijk in) slonk mijn gouden berg tot een klein hobbelige. Na veel gesjouw gingen de 10 bananendozen met strips zijn bus in en wij wat zakgeld voor onze op de agenda staande trip naar het mooie Gent.

    Ik moet wel zeggen dat deze pensionado geen 25 meer zijn. Wij hadden ‘s avonds wel even met jullie willen ruilen. Zonnetje, even plonzen, lui in de stoel in de tuin willen zitten. Maar met 6°c gaat dat nog niet lukken. Ik verwacht wel weer een hete zomer. De klimaatverandering zet ook aan deze kant van de aardbol door.

    Peter (en Els uitwraard ook), blijf genieten en blijf gezond.

    Groeten uit het mooie Apeldoorn
    Frans (en uiteraard ook Mini)

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *