Tripje naar de eilanden.

De treinreis.

Zoals in mijn vorige blog al vermeld hadden we een uitstapje naar twee eilanden gepland samen met onze Thaise vrienden Nice en Auhm. Zij hadden er voor gekozen om op vrijdagavond met de nachtbus naar Chumphon te vertrekken zodat ze de vrijdag overdag nog de hele dag konden werken. Wij zagen zo’n nachtelijke busrit van ruim vijf uur niet zitten, de kans op een beetje nachtrust leek ons minimaal. Dus wij vertrokken twee dagen eerder met de trein naar Chumphon de vertrekplaats van de boot. Vijf jaar eerder hadden we deze plaats ook al eens bezocht en dat was ons best goed bevallen. Je ziet er bijna geen toeristen, wat ook wel weer eens leuk is.
Online hadden we treintickets besteld, in euro’s ongeveer 11 euro per ticket, hetgeen niet duur is voor een treinreis van vierenhalf uur! Je krijgt bovendien nog een warme maaltijd, niet van een business klasse niveau, maar toch zeker wel smakelijk.
De boemeltrein, voortgestuwd door een grote diesellocomotief arriveerde keurig op tijd, niet slecht want het hele traject van deze southern line is maar liefst 1145 km! Bijna geheel nog enkelspoor, alleen bij de stations ligt er een dubbelspoor. Wij zaten in de voorste wagon, en ook nog op de aller voorste stoelen, vanaf mijn zitplaats kon ik de machinist door de glazen deur op de vingers kijken. Ik wil niet arrogant overkomen, maar ik denk dat ik na urenlang zijn werkzaamheden bestudeerd te hebben, zijn werk zo had kunnen overnemen. Sterker nog, ik denk dat we minstens een half uur eerder op onze plaats van bestemming waren aangekomen. Okay, misschien had ik af en toe een klein stationnetje overgeslagen, maar who cares. Fluitje van een cent, als er een bocht aan kwam de linker hendel iets naar boven tikken zodat de trein wat langzamer ging rijden, en op rechte stukken de hendel weer naar beneden. Helemaal tot stilstand komen, de rechter hendel naar voren schuiven. Hoe moeilijk kan het zijn. Okay, er zaten nog wat meer hendels en knoppen op het dashboard maar die zaten er volgens mij voor de sier. Bij elk station waar we stopten hing hij even een grote ring uit het raam. Dat blijkt een systeem te zijn (ooit in Engeland bedacht) om de veiligheid op het enkelspoor te garanderen. De trein mag alleen vertrekken als de machinist een ring heeft. Omdat er maar een ring is kan er maar een trein op het traject zijn. Overigens zijn ze al jaren bezig met aanleggen van een dubbelspoor, een project van tientallen jaren. Langs de hele route worden nieuwe stations gebouwd, pakweg tienmaal zo groot als de oude stations, in plaats van spoorwegovergangen worden er gigantische fly-overs en loopbruggen aangelegd, al durf ik te wedden dat de Thaise mensen, als het maar enigszins mogelijk is, de korte route tussen de slagbomen nemen.

Chumphon
Over Chumphon zal ik kort zijn, het was daar super heet, veel heter dan Hua Hin waar we vandaan kwamen, we hebben daar (te) veel gelopen, wat enkele dagen later resulteerde in een enorme zere kuitspier. Boosdoener waren de gigantische hoge stoepen die je af en op moet, zie je wel meer in Thaise steden, in het regenseizoen kunnen de straten in rivieren veranderen, om overlast in de winkels en huizen te voorkomen maken ze de stoepen pakweg drie keer zo hoog als bij ons in Nederland. Het hoogtepunt in Chumphon was een Dim Sum restaurant die we toevallig vonden. Ik heb daar schandalige hoeveelheden naar binnen gewerkt. Schrik niet als je de foto’s ziet.

Met de boot naar Koh Samui
Op zaterdagochtend troffen we onze Thaise vrienden bij de pier. Nice had in de nachtbus niet kunnen slapen, dus zat hij er na een rit van ca zes uur al aardig doorheen, en dan hadden we nog een boottocht van vierenhalf uur voor de boeg. Rust was hem niet gegund, want eigenlijk hadden we maar anderhalve dag op dit eiland en een dag op het volgende eiland, en daar ging de reistijd nog vanaf. Kort, maar langer konden ze helaas niet weg van hun werk. De volgende volle dag hebben we echter goed benut, wij hadden een privé auto met chauffeur geregeld om het hele eiland rond te reizen, onderweg stopte we bij diverse bezienswaardigheden. Zeer de moeite waard. Koh Samui is een redelijk groot eiland, echter wel behoorlijk toeristisch. Veel Russen en andere westerse toeristen die heel duidelijk geen benul hadden van de Thaise cultuur, gezien hun outfit (of liever her gebrek hieraan) op de gehuurde motorbikes, uiteraard zonder helm. Van huidkanker ook nooit gehoord blijkbaar, waarom zou je bij een uv-index van 11.

Koh Phangan

Een wat ruiger eiland dan Koh Samui, ook hier weer veel toeristen die bij bosjes ongelukken veroorzaken, hoorden we van een motorbike verhuurder. Paspoort innemen als borg had geen zin, na een crash gooien ze de motorbike in de bosjes en vragen ze een nieuw paspoort aan. Gek dat buitenlanders hier een slechte naam hebben. Ons resort was prachtig gelegen tegen een hoge berg met een schitterend uitzicht over de baai, een heel klein nadeeltje, om bij onze bungalow te komen moesten we flink klimmen over steile paden en super steile trappen, geen probleem voor de overwegend jongere mensen die hier vertoefden maar wij oudjes hadden hier iets meer moeite meer. Mijn geblesseerde enkel hielp ook echt niet mee. We kwamen mensen tegen die de Mount Everest beklommen hadden, ze vonden deze klim naar de bungalows uitdagender! Maar we hebben ons gered en ons goed vermaakt.

Heter, heet, heetst

Dit blog komt met horten en stoten tot stand, want het is hier intussen super heet. Niet alleen voor de schrijver van dit blog maar ook voor de apparatuur waarop getypt wordt. De Macbook brand je van de schoot af en moet regelmatig afkoelen, zelfde voor de iPad en andere apparatuur. Opladen van de apparaten wordt regelmatig gepauzeerd vanwege de te hoge temperatuur. In de nacht wordt het niet kouder dan 29 graden en om acht uur is het al over de dertig. Zo extreem hebben we het hier nog niet meegemaakt. Ik schrijf nu in de slaapkamer, airco aan, voor het slapen gaan. Bevalt beter.

Ik heb eindelijk mijn Chang shirt!! (Of toch niet?)
Jaren geleden was Jaguar actief in de F1, in de stand van dat team verkochten ze peperdure poloshirts in de kenmerkende Jaguar groene kleur, mijn absolute lievelingskleur. Ooit heb ik een shirt in die vergelijkbare kleur groen gehad, maar die heeft iemand, die ik niet bij name zal noemen omdat die mij zeer dierbaar is, weggegooid. Voordat ik zo’n Jaguar shirt kon kopen was het team plotseling overgenomen en verdwenen uit de F1. In Thailand heeft een van de grootste biermerken, Chang, vergelijkbare groene kledij. In veel bars promoten Chang meisjes in (super) strakke groene jurkjes en shirts het biermerk. Maar alle pogingen van mij om zo’n shirt te bemachtigen mislukten. Blijkbaar een goed afgeschermd merk. Tot ik op Koh Phangan bij een kledingzaakje een groen Chang shirt zag hangen, Bingo! Helaas hadden ze die niet in mijn maat. Dan neem je toch een andere kleur zei de gretige verkoopster, bijvoorbeeld blauw die heb ik wel in XL. Maar dat is niet de originele Chang kleur zeiden wij. Nee, zei ze, dit is geen Chang shirt maar een voetbalshirt van de voetbalclub Buriram, hun thuisshirt is blauw maar omdat Chang de hoofdsponsor is verkopen we die ook in de groene Chang kleur. Nu zag ik inderdaad ook het embleem van de voetbalclub Buriram op het shirt staan. Dus thuis even bij Lazada gezocht op Buriram shirt groen maat XL, en ja hoor paar dagen later in huis. Maar je begrijpt het al, deze stap heeft gevolgen, het dragen van het shirt (er zat ook een broekje bij) schept verplichtingen. Vanaf nu ben ik een fanatiek supporter van FC Buriram, de recente verrichtingen van Vitesse uit Arnhem hebben dat proces wel versneld, moet ik toegeven. Maar FC Buriram speelt in de hoogste league in Thailand en staat momenteel na 27 wedstrijden twaalf punten voor op die sukkels van FC Bangkok! WE WORDEN KAMPIOEN!!!! Ze spelen overigens in een prachtig stadion, de Chang Arena met een capaciteit van 32.000 man. Huh, best wel veel, want de stad Buriram heeft maar 30.0000 inwoners! Dus als de hele stad naar de thuiswedstrijd gaat, blijven er nog plaatsen over. Als je dit zou doorrekenen zou Ajax een stadion moeten hebben met een capaciteit van bijna een miljoen! Volgend jaar ga ik mijn clubje daar maar eens bezoeken, er is vast nog wel een plekje voor mij.

Tot de volgende keer (zeer binnenkort vertrekken we weer voor een paar maandjes naar Nederland, geweldig om de familie weer in de armen te sluiten.)

Khun Peter