Thais motorrijbewijs halen, hoe moeilijk kan dat zijn.

Hoe moeilijk kan het zijn?
Gezien de status van Thailand wereldwijd op gebied van verkeersveiligheid (al jaren in top drie met meeste verkeersdoden), zou je denken dat zelfs een aap makkelijk aan een officieel rijbewijs moet kunnen komen in dit land.
En dat idee werd bevestigd toen ik in een grote shopping mall een hokje zag, gelijk aan de bekende hokjes waar je in Nederland pasfoto’s kunt laten maken, met een bordje erop: Thai Driver License THB 40.
Aha, dacht ik, meteen gebruik van maken. Binnen in het hokje ging ik op een krukje zitten tegenover een scherm, stopte twee biljetten van 20 baht (ca. 1 euro) in de gleuf, en ja hoor even later een flits, daarna een hoop geratel en toen kwam er een pasje uit het apparaat met mijn Thaise rijbewijs. Helaas werd ik toen wakker en bleek ik het gedroomd te hebben.
Overigens verzin ik dit niet, dit heb ik echt gedroomd in de week voordat ik op pad ging voor het rijbewijs.

Waarom heb ik eigenlijk zo’n rijbewijs nodig?
Aangezien alle scooters hier boven de 100 cc zijn, de meeste 125 cc, zijn het in feite gewoon motoren. De in Nederland meest gangbare 50 cc scooter is hier nauwelijks verkrijgbaar.
Aangezien ik nu eigenaar ben van een Honda scooter en de verzekering eind van het jaar verlengd moet worden is een geldig rijbewijs noodzakelijk. Ook bij de hier talrijke politiecontroles is het hebben van een geldig rijbewijs eigenlijk een must.

Dus vooruit met de geit
Na enig speurwerk op het web kwam ik er achter dat ik bij het Department of Transport moest zijn. En deze zat natuurlijk niet in de districtshoofdstad Hua Hin maar in het 25 kilometer verderop gelegen Chaam, en eigenlijk nog eens 9 kilometer erbuiten, in de middle of nowhere. Goed uitzoeken dus wat er allemaal nodig is om niet onnodig de rit opnieuw te moeten maken.
Behalve kopie paspoort, visum, internationaal rijbewijs en huidig Nederlands rijbewijs had ik ook een gezondheidsverklaring nodig en een bewij s van mijn huidige verblijfplaats, het zogenaamde Residence Certificate. Goed, eerst maar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis voor mijn Health Certificate. Nadat ik uitgelegd had waar ik voor kwam, werd mijn bloeddruk gemeten, daarna mijn gewicht en werden er tal van formulieren ingevuld. Dat ze hier gek zijn op papier was me al eerder opgevallen, wat ze er na afloop allemaal mee doen is me een raadsel. Daarna is het even wachten voordat ik bij de dokter naar binnen kan. Deze luistert even met de stethoscoop naar mijn longen (heel belangrijk voor het besturen van een motorbike, kortademige bestuurders zijn hier kansloos), daarna vraagt hij of ik rook wat ik geheel waarheidsgetrouw met nee kan beantwoorden, dan nog de vraag of ik alcohol consumeer. ‘Dat spul krijg ik niet naar binnen gehacheld’, zeg ik met een Pinokkio neus. Hij zet zijn stempel en handtekening en klaar. Op naar het immigratiekantoor voor het Residence Certificate. Weer de nodige formulieren invullen, een berg kopieën maken, twee pasfoto’s, betalen en voilà na een drie kwartier wachten is dit ook afgerond.

En nu naar Chaam
Na pakweg een maandje (eerder lukte niet vanwege drukke andere bezigheden) ging ik dus op weg naar het Department of Transport. Wat een klere eind rijden, normaal is het wel leuk om door het Thaise landschap te toeren, maar dit is 34 kilometer over een ongelooflijk drukke en gevaarlijke weg. Op plaats van bestemming aankomende was het even slikken, alles stond aangegeven in het Thai, ik wist geeneens of ik wel bij het goede gebouw was! Maar volgens google maps moest het kloppen Binnen in het gebouw ook alles in het Thai, ik bleek ook de enige farang (buitenlander). Op goed geluk maar iemand aangeschoten die geen woord Engels sprak (toegegeven: ik geen Thai), die verwees me naar een vrouw achter een balie die zowaar een paar woorden Engels sprak. Al gauw begreep ik dat ik die te vriend moest houden, want enige hulp leek me onontbeerlijk. Zij controleerde al mijn papieren, en wat bleek: mij Health Certificate was 3 (!) dagen over de datum. De geldigheid was 30 dagen en ik was iets te laat. EN DAT KAN NATUURLIJK NIET! Een volslagen overbodig documentje dat drie dagen over tijd is is een onoverkomelijk struikelblok, dat ik onderweg zeker veertig motorrijders ben tegengekomen die tegen het verkeer in reden, meesten zonder helm en met kinderen voorop, dat is geen probleem, en dat iedereen die een rijbewijs nodig heeft daarnaar toe moet rijden zonder geldig rijbewijs is ook geen enkel punt, maar mijn documentje werd afgekeurd! Maar ik snap het wel, regels zijn regels en ik had het kunnen weten als ik me wat beter voorbereid had. Van mijn vriendin achter de balie begreep ik dat ik een van de volgende dagen om acht uur moest terugkomen. Acht uur???? Ja, omdat ik geen Nederlands motor rijbewijs had moest ik de hele ceremonie ondergaan, mijn auto rijbewijs kan ik redelijk moeiteloos overzetten naar een Thais rijbewijs maar dat geldt dus niet voor een motor. Zucht!!

Daar gaan we dus weer.
Enkele dagen later opnieuw het klere eind afgelegd in de, voor mij intussen zeer ongebruikelijke, vroege ochtenduren. Papieren worden door mijn vriendin achter de balie akkoord bevonden en ik word verzocht om me om half negen op de bovenverdieping te melden. Daar heeft zich intussen een 30 man verzameld, allemaal thai, ik ben de enige farang. Tegen tien uur (half negen was natuurlijk Thaise tijd) verschijnen er een paar officieel uitziende mannen die geheel in het Thai uitleg beginnen te geven over de procedure. Omdat ik hier geen snars van begrijp ga ik maar achteraan de intussen gevormde rij staan om te kijken wat er dient te gebeuren. Achter een stoel staand moet men een eerst een kleurentest doen. Met een klein aanwijsstokje wordt een gekleurd bolletje op een ronde schijf aangewezen en moet men de juiste kleur benoemen, het nut hiervan ontgaat me, want ook in Thailand is rood de bovenste kleur in het verkeerslicht en groen de onderste. Niet al te moeilijk, edoch een dame speelt het klaar om het keer op keer fout te hebben, maar mag toch net zo lang doorgaan tot ze het goed geraden heeft. Daarna een reactie test, op een pedaal drukken zodat er een groen lamp gaat branden en remmen binnen de toegestane tijd als het licht op rood gaat. Ben je te laat dan gaan er een of meerdere rode lampjes branden. Hier gaan toch veel mensen de mist in, verschillende keren gaan alle rode lampjes tot bovenaan branden. Maar ook deze aspirant chauffeurs mogen het net zo vaak overnieuw doen tot het lukt. In de praktijk krijg je die kans natuurlijk niet, dus ik hoop maar dat die mensen nooit vlak achter mij rijden.
Maar dan ben ik uiteindelijk aan de beurt, ik ben klaar voor de kleurenblindheid test. Maar als de man met het aanwijsstokje mij ziet (een farang!!) legt hij zijn stokje weg en schiet in paniek een leslokaal binnen. Ik begrijp dat hij geen woord Engels spreekt en dus niet kan beoordelen of ik het juiste antwoord geef. Alle Thaise mensen die de test gedaan hebben zitten inmiddels in een leslokaal naar een film over de verkeersveiligheid te kijken. Na een klein half uurtje verschijnt er iemand die vermoedelijk een paar woorden Engels verstaat, hij knikt tenminste goedkeurend als ik de kleuren opnoem. Daarna de reactie test en een beetje onbegrijpelijke diepte test waar ik glansrijk voor slaag.

Saai, saaier, saaist
Daarna moet ik een lokaal in waar een film opgestart wordt over ….. ja, wat eigenlijk. Alles is in het Thai en ik zie een uur lang voornamelijk vrachtauto’s die van de weg af raken. Het nut hiervan ontgaat me een beetje.
Maar na een uur is dat voorbij en schuiven we het lokaal uit. Iedereen gaat naar beneden maar ik moet als enige een ander lokaal in waar een andere film draait. Daar zitten alle mensen die ik vanmorgen ook bij de test gezien hebben. Ik ben de enige farang.
De official die mij het lokaal aanwijst zegt tegen mij: ‘5 hours’. Huh, moet ik nog 5 uur naar een thaise film kijken, dat overleef ik niet. Ik neem aan dat hij een grapje maakt dus ik sla hem schaterlachend op de schouders. Maar twee uur later begin ik toch het ergste te vrezen. De film gaat maar door en door, en ik versta er niets van. Alleen als er nummers opgenoemd worden versta ik het, want ik kan intussen wel tellen in het Thais.
Maar om klokslag twaalf uur wordt de film stopgezet en gaat iedereen weg. Gelukkig dus toch geen 5 uur.
Beneden vraag ik aan mijn goeden vriendin wat er verder gaat gebeuren. Kan ik mijn driver license al ergens ophalen? Nee zegt ze, lunchbreak, om 13:00 uur gaat het verder. Zucht.
Na een heerlijk noodle soepje gegeten te hebben in een klein restaurantje achter het gebouw ben ik weer klaar voor de rest van de film.
Het lijkt eigenlijk onmogelijk, maar het wordt nog saaier.
In plaats van een film wordt er nu een dia op het scherm gezet met vijf regels in het Thai. Er gaat iemand achter een bureau zitten en die speelt het klaar om bijna een half uur lang met monotone stem een verhaal af te steken, waarschijnlijk vertelt hij dat je met alcohol op, zonder helm tegen het verkeer in mag rijden, maar dat je wel een beetje op moet letten. Na een half uur dia twee, en weer praat hij een half uur onverdroten verder. Ik kijk om me heen en zie dat alleen de mensen die zo onverstandig waren om op de eerste rijen plaats te nemen enige oplettendheid veinzen, de rest zit op zijn mobieltje te spelen of slaapt gewoon met het hoofd op tafel.

Maar dan is er de redding
Al een tijdje horen we een onweersbui naderen en plots zitten we er midden in, ongelooflijke knallen en bliksem en er breekt een stortbui los zoals die alleen in de tropen kan plaatsvinden. Het voordeel is dat de instructeur niet meer te verstaan is, ondanks dat hij de microfoon harder gezet heeft. Het nadeel is dat verschillende mensen verschrikt wakker schieten. Maar dan wordt het noodweer zo heftig dat het ook de instructeur te gortig wordt en hij begint af te sluiten. De rest van zijn nog zeker een uur durende verhaal blijft ons bespaard. Wat nu, vraag ik hem, hij spreekt echter weinig Engels en het enige wat ik versta is Thursday. Het is nu vrijdag, dus pas over bijna een week het vervolg. Voor de zekerheid vraag ik het ook nog aan mijn vriendin achter balie en ook die zegt dat ik op Thursday moet terugkomen om negen uur.
Het regent nog echter veel te hard om de weg op te gaan, zelfs de Thaise motorrijders vertrekken niet, en dat wil wat zeggen.
Plots is er ineens activiteit binnen, omdat de meeste toch niet weg kunnen wordt het theoretische examen opgestart. Ik neem plaats achter een groot scherm waar achtereenvolgens vijftig vragen op verschijnen, je mag er maximaal vijf fout hebben.

Wat een rare vragen.
Ongeveer de helft van de vragen ken ik wel van online tests die ik op internet gevonden heb. Maar er zitten ook hele onduidelijke situatie tekeningen bij, naast een viertal mogelijke multiple choice antwoorden staat er op een klein deel van het scherm een kruispunt met vier minuscule autootjes. Dan moet je aangeven welke auto moet stoppen om voorrang te verlenen. Lijkt simpel, maar als je heel goed oplet zie je op de hoek van de straat een minuscuul rood bolletje van een tiende vierkante millimeter, dat zal wel een stoplicht zijn. En heeft die auto links nou zijn richtingaanwijzer aan staan of niet? Dat wordt gokken dus.
Ook een leuke vraag is: Wat is er verboden? Dan krijg je vier mogelijke antwoorden, waarvan 1.: iemand in je auto laten rijden zonder rijbewijs en 2: je auto besturen als je de jaarlijkse wegenbelasting niet betaald hebt. Het lijkt me duidelijk, met het laatste breng je niemand in gevaar met het eerste wel. Dat blijkt dus niet het geval, het tweede antwoord is goed.
Ik haal een score van 43, very good zegt de dienstdoende official, but FAILED hahah. Comeback Tuesday, zegt hij.
HUH? Nu heb ik twee keer een donderdag gehoord en een keer dinsdag. Zal de waarheid in het midden liggen, de woensdag dus? Ik weer terug naar mijn vriendin achter de balie, ‘come back Thursday’ zegt ze opnieuw, en triomfantelijk wijst ze op een kalender de DINSDAG aan.
Intussen heeft de regen normalere proporties aangenomen en kan ik me naar huis begeven, dinsdag hopelijk voor de laatste keer naar Chaam.

De laatste dag.
Op dinsdag doe ik opnieuw het theoretische e-exam. Heel gemeen zitten er nu nieuwe vragen tussen zodat mijn voorbereiding thuis weinig zin heeft gehad. Gelukkig gaat het nu wel goed, vier fouten en geslaagd. Ik zie veel kandidaten de test voor de derde en vierde keer doen, dus ik mag niet klagen. Om half elf moet ik buiten zijn voor de praktische rij test. Op een groot, pas nieuw parcours moet een rondje afgelegd worden. Ik vermoed dat het parcours nog niet geheel klaar is want er zitten voor een motorrijder weinig uitdagingen in, geen kruispunten, voorrangsborden of wat dan ook. Voor de automobilisten is het wat lastiger want zij moeten in een vrij krappe ruimte achteruit parkeren, hetgeen bijna niemand lukt. Maar als je niet al teveel paaltjes en pillonnen raakt ben je wel door. Daarna kom ik aan de beurt, ik moet langs een achttal paaltjes slalommen, daarna twee bochten en een bruggetje over en dan ben ik klaar en geslaagd. Ik krijg een bundel papieren in de hand en men zegt pay at counter two. Die blijk dus helemaal niet te bestaan binnen, maar gelukkig kan ik bij mijn vriendin terecht om te betalen.
Wat nu dat hele grapje, drie dagen entertainment, gekost heeft? Je raadt het nooit: 110 baht, oftewel 2,85 euro!
Kom daar maar eens om in Nederland! Daarna nog even naar kantoortje waar een foto gemaakt wordt en enige tijd later spuugt een grote machine mijn officiële Driver License uit. Geldigheid twee jaar. Over twee jaar kan ik het eenvoudig verlengen op vertoon van een nieuwe health certificate en residence certificate.
Klaar, wat een opluchting.

Zo, het is een heel verhaal geworden maar ik hoop dat jullie je er doorheen geworsteld hebben. Het was een bizarre ervaring, maar ook wel leuk wederom te merken dat mensen zich veel moeite getroosten om je te helpen, ondanks dat ze niet met je kunnen communiceren. Intussen leren we steeds meer thaise woordjes maar converseren in het thai met alle klemtoon verschillen is voor ons nog een brug te ver.

Woensdag ons afscheid feestje met onze Thaise vrienden. Donderdag de laatste zaken inpakken en vrijdag naar Bangkok en zaterdag de terugvlucht.
Onze huisraad is intussen weer aardig toegenomen, behalve een fiets, scooter en ligbed hebben we vier kunststof containers en een grote doos voor opslag. Tot oktober kunnen we die gratis bij Mr. Nice stallen

groet
Peter

Facebook

Twitter